Vanochtend toen ik om acht uur de gordijnen van kamer 1301 openschoof was het buiten bedompt weer. Grijs en de voorspelde regen hing in de lucht. Dat was meteen ook het signaal om maar rustig aan te doen en het één en ander op de computer bij te werken nu ik het internet via de iPhone had ontdekt. Een kopje koffie op de kamer met een paar boterhammen met tonijn (om de kosten te drukken en de restjes op te maken).
Het klinkt misschien vreemd maar het is best moeilijk om voor twee personen te budgetteren. Ik ben tenslotte zo lang alleen onderweg geweest dat ik in 99% van de gevallen altijd wel rond kon komen van het papiergeld dat ik in mijn zak had gestopt. Natuurlijk is het nu allemaal anders en vooral bij attracties hakt het er wel in als je bijvoorbeeld € 20,- moet aftikken om naar binnen te kunnen. Dat neemt natuurlijk niet weg dat we veel plezier hebben en dat we toch nog zoveel mogelijk proberen te doen.
We keken wat TV en ik speelde wat met mijn foto’s en werkte verhalen over deze trip bij. Af en toe keek ik naar de grijze wereld buiten en zag dat de regen nog steeds neerdaalde. We konden gewoonweg niets doen vandaag en om eerlijk te zijn was het best lekker om zo te rusten.
Tegen het middaguur moesten we wel op pad door de regen! Het was wel afgezwakt tot een zware miezer regen maar dat kon ons niet weerstaan om naar het KLCC te gaan waar we een lunchafspraak hadden met KK, een goede fotograaf en vriend die ik vorig jaar voor het eerst had ontmoet. Sindsdien zijn we vrienden en als ik in Kuala Lumpur ben dan moeten we natuurlijk lunchen samen. We hadden gekozen voor “Madam Kwan’s” omdat we beiden vinden dat het eten er perfect is en de lokatie komt voor ons beiden erg goed uit.
Bij terugkomst in het hotel schrok ik van de beelden van de aardbeving en tsunami in Japan. Een paar dagen heb ik nog geschreven over het drama in Christchurch, Nieuw Zeeland. En nu dit weer! En ook hier zijn er mensen net als jullie en ik die van reizen houden het slachtoffer van het noodlot geworden.
‘Je kan je lot nu eenmaal niet ontlopen!’
Na een korte maar indrukwekkende pauze voor de TV gingen we op pad om voor Lyka een internet-SIM te kopen in het nieuwe shopping center “Fahrenheit 88” waar de komende Formule 1 race van Maleisië op Sepang al volop werd gepromoot.
Daarna wilde de kleine een beetje te shoppen in het Sungei Wang Plaza. Ze keek haar ogen uit en ze keek mij weg. Ik werd gewoon naar een koffietent in de kelder gestuurd om daar maar te gaan zitten wachten totdat ze klaar was.
Anderhalf uur later werd ik toch wel wat ongerust omdat het een enorm complex is met ontelbare uitgangen op een stuk of zes verdiepingen. Mijn koffie met appelgebak was ondertussen als verteerd en uit wanhoop ging ik toch maar eens kijken of ze niet in de winkel was waar ik haar het laatst had gezien. Nee dus! Dan nog maar een keer terug en hopen dat je beneden op me zit te wachten. En op weg naar beneden zag ik haar in een winkel staan. Ze keek me onschuldig aan en keek daarna op haar nieuwe horloge. In plaats van serieus te kijken schoot ze in de lach en gebaarde dat ze bijna klaar was.
‘Vrouwen en winkelen!’, ik zal daar nog aan moeten wennen.
Onze avond in Chinatown was dus letterlijk in het water gevallen en we kozen om maar Indiaas in het LCCT te gaan eten, lekker dichtbij het hotel en dan zouden we vroeg op bed liggen.
