Deze trip heeft eigenlijk maar één beperking en dat is Henk zijn visum. Hij kan/mag Thailand niet eerder betreden dan op 12 juli. We moeten dus nog wel hier zijn en konden zeker geen gas geven om sneller bij ons einddoel te komen.
Tussen Kuala Kangsar en Penang ligt er nog een klein stadje dat Taiping heet. Afgelopen januari ben ik hier ook geweest en er was nog wat overgebleven voor de volgende keer. Een mooie wandeling naar een hillstation, zoals de Engelsen dat zo prachtig konden uitdrukken. Na een heel korte reis met de lokale bus stonden we redelijk vroeg in het Peking Hotel. Ik koos ervoor om weer een kamer te delen want het is tenslotte wel gezelliger. Na een lunch van een broodje hamburger gingen we op pad door het kleine stadje. Het was een tocht langs de bezienswaardigheden die ik een half jaar geleden had ontdekt.
Tijdens deze tocht werd mijn gevoel bevestigd, Henk had er genoeg van en was nergens meer in geïnteresseerd. Het meest aangename van deze middagwandeling was dan ook de extra lange pauze die ik inlaste onder aan de berg. Een freelance gids sprak ons aan en nam meteen mijn taak over. Hij bleef maar praten. Mijn oorspronkelijke plan om hier twee nachten te blijven werd verwisseld met één nacht Taiping en snel door naar Penang. Er was niet genoeg interesse om die wandeling te gaan doen.
In Taiping herinnerde ik me een goed vegetarisch Indiaas restaurant waar ik zeker nog een keer het bananenblad wilde proberen, na het Chinees eten van gisteren. Het smaakte me weer uitstekend maar Henk kwam niet verder dan enkele happen en het eten een beetje over het blad verschuiven. En er was stilte! Onze gesprekken verstomden, we spraken zelfs niet meer over de lichtjes van Pattaya.
Tijdens een korte avondwandeling werden we overvallen door de regen. In alle stilte bier drinken met zijn tweeën. Morgen op weg naar Penang, misschien wordt het dan weer beter?
