maandag 7 juli 2008

Maleisië, een onverwachte ontmoeting in Kuala Lumpur

Kuala Lumpur, 07/07/2008

De reden van het vroeg opstaan ontging Henk in het geheel, hij sputterde niet erg lang tegen. In Nederland heb je elk half uur een trein of bus en er zijn nooit lange wachttijden, de gemiddelde snelheid per uur ligt ook meer dan anderhalf keer hoger dan hier in Azië. Zo kwam het dus dat we net na acht uur in de ochtend de buitenlucht in stapte met de zon al redelijk sterk aan de hemel. Het eerste stuk moest worden gelopen en het zweet vond meteen de nooduitgangen naar buiten. Binnen een minuut was mijn shirt doorweekt en Henk veegde het zweet van zijn voorhoofd met zijn onafscheidelijke zakdoek.
Eenmaal in de stadsbus werd het door de airconditioning beter en het korte stukje van de bus naar de busterminal was gemakkelijk te overbruggen. Binnen werden er meteen de kaartjes voor de bus gekocht en we hadden een heel klein beetje pech, half elf zou de bus vertrekken. Over ruim anderhalf uur dus. Het gebruikelijk ontbijt begon nu slechter te smaken, althans voor Henk.
“Die broodjes ei komen nu wel mijn strot uit”, klaagde hij.
Ik probeerde hem uit te leggen dat dit eigenlijk het enige is dat je kan verwachten als je in Azië op reis bent. In echte toeristenplaatsen wil er nog wel eens een normaal ontbijt worden geserveerd maar normaal gesproken moet je al blij zijn met een bananenpannenkoek. Het uurtje wachten werd al pratend doorgebracht en Henk vond het erg dat hij van zoveel “keigoede gasten” afscheid had moeten nemen.
“Misschien zie ik ze wel nooit meer”, klaagde hij.
“Ik raak nu eenmaal snel aan mensen gehecht”, ging hij verder.
“Ja Henk, als je veel reist moet je ook veel afscheid nemen en dat is niet altijd even gemakkelijk”, stelde ik hem gerust.
“Maar je weet nooit, je kan zo weer iemand tegenkomen waarvan je het nooit had verwacht”, vertelde ik hem.
Eenmaal in de bus duurde het niet lang of Henk lag onderuitgezakt te slapen, of te sudderen zoals Tettje zou zeggen. Met de muziek uit mijn iPod spelend vlogen de twee uurtjes om en we stonden in het Puduraya busstation in Kuala Lumpur.
Om zo min mogelijk tijd te verliezen vloog ik als een razende Roeland door de straten en steegjes van Kuala Lumpur naar het Fortuna Hotel. Ik wilde de tijd zo goed mogelijk gebruiken en zo stonden er vandaag alweer twee dingen op het programma.
1e Lunch en het KLCC en snel de Petronas torens van buiten bekijken
2e De KL Menara bezoeken en naar het observatiedeck gaan om Kuala Lumpur van bovenaf te bekijken.
Ik kan het wel begrijpen dat het allemaal te snel ging voor Henk. Hij was ontzettend onder de indruk van de torens en wilde steeds filmen en foto’s nemen, dit terwijl ik alleen maar aan eten kon denken. Uiteindelijk belanden we op de derde verdieping waar de foodcourt van het KLCC is gevestigd. Henk koos voor een bord Döner Kebab met sla en patat terwijl ik de voor mij bekende rijst met vlees en groente koos. Het smaakte ons voortreffelijk zoals altijd.
Vanaf het KLCC liepen voldaan en erg langzaam richting de Menara KL. Langzaam kroop het onderwerp Pattaya in ons gesprek. Over welk onderwerp ik ook begon, binnen enkele zinnen was Henk weer op Pattaya aangekomen. Het gaf me een vreemd gevoel maar ik maakte me geen zorgen. Net voordat we bij de Menara KL aankwamen liepen we onze Ierse vrienden tegen het lijf. Henk was nog meer verbaasd dan ik. Het toeval wilde dat zij ook net op weg waren naar de Menara KL en het duurde niet lang en we waren met zijn vieren op weg.
Nadat we de toren hadden bezocht dronken we nog wat in het restaurant aan de voet van de toren en maakten een afspraak om vanavond nog wat te drinken in Chinatown. Natuurlijk gaf ik de aanwijzingen om op het terras van de oude Mr. Lee te komen.

“Half negen vanavond”, riepen we elkaar nog na toen onze wegen scheiden.
Het was in ieder geval een goed begin geweest van ons bezoek aan Kuala Lumpur. We hadden de beste voornemens om vanavond Chinees te eten. Helaas zijn de torens in het kunstlicht te mooi. We namen ruim de tijd om deze tijdloze schoonheid te aanschouwen. Henk kon zijn ogen niet geloven en liet zijn videocamera snorren en fototoestel klikken. Hij was sprakeloos. We bleven zo lang hangen dat we na een rit met de ondergrondse net iets te laat in Chinatown arriveerden. Onze vrienden hadden al plaatsen ingenomen en de eerste bieren stonden in een poep en een scheet in de nu zo gewone koelemmer op tafel. Het was een heel gezellige avond die snel omvloog en het eten erbij in schoot. Voordat we het zelf realiseerde waren we de enige overgebleven gasten op het terras. Het deed pijn om weer opnieuw afscheid te nemen maar de afspraak om elkaar weer te zien in Argentinië volgend jaar deed me goed. Ook de uitnodiging om naar Dublin te komen werd met open armen ontvangen. Henk zag het al helemaal zitten om naar Ierland te gaan. Te lui om te lopen namen we maar een keer de taxi. Morgen zouden we een beetje rustig aan doen en in de middag de Batu Caves gaan bezoeken.
Copyright/Disclaimer