zondag 6 juli 2008

Maleisië, helaas had ik gelijk

Melaka, 06/07/2008

Om tien uur precies hadden we afgesproken en onder de douche vroeg ik me af of Henk er wel zou zijn. Precies om tien uur klopte hij op de deur van mijn kamer en vroeg of ik nog even een kwartiertje wilde wachten want hij was nog niet klaar met het aankleden. De vraag brandde op mijn lippen maar gelukkig kon ik nieuwsgierigheid onderdrukken.
Nadat Henk een minuut of twintig te laat onder in de lobby van de Heeren Inn arriveerde kon ik aan zijn gelaatsuitdrukking al zien dat het fout was gegaan. Hij begon met zijn standaard wooren om zich te verontschuldigen.
“Eh, ik zal het maar eerlijk zeggen”, lachte hij me toe.
“Ik ben gisterenavond verdwaald”, vervolgde hij.
“Ik moest toch rechtsaf had je gezegd?”, vroeg hij met glinsterende ogen.
Bij Henk zijn af en toe de lichten aan maar er is niemand thuis. Hij verdeeld zijn hersencapaciteit 50/50 tussen praten en luisteren en zo mist hij wel eens essentiële informatie. Zo ook gisterenavond dus. Mijn aanwijzingen waren duidelijk genoeg geweest: De kroeg uit rechts af en dan aan het einde van de straat linksaf. Dat laatste gedeelte was dus niet aangekomen en niet doorgedrongen tot Henk. Hij was te druk bezig geweest met zijn nieuwe vrienden uit Kuala Lumpur.
“Maar hoe ben je dan thuisgekomen?”, vroeg ik onderweg. We waren al op pad voor ons ontbijt.
“Ik was verdwaald en een oude Chinees op een gammele brommer heeft me een lift gegeven”, antwoordde hij triomfantelijk.
“Kon je je de naam van het hotel dan nog herinneren?”, vroeg ik verbaasd.
“Nee, maar die stond op de sleutelhanger, ik ben toch zeker gekke Henkie niet”, lachte hij alsof hij net de loterij had gewonnen.
Gelukkig had hij er waarschijnlijk ook wat van geleerd want hij ging in één adem door:
“Maar vanaf nu is het samen uit, samen thuis!”
Ik hield mijn hart vast voor de tijd die zou komen. In Melaka kan je dit nog rechtzetten maar eenmaal in de miljoenenstad Kuala Lumpur ben je voorgoed verloren. De kater werkte goed door en werd versterkt door de hoge temperatuur. Om iets voor elf stapten we de koelte van de McDonalds binnen. De borden werden net omgedraaid en het ontbijt was ten einde. We waren dus te laat! Teleurgesteld keek Henk me aan en ik sprak onmiddellijk een medewerker achter de counter aan. En met geluk, we kregen als laatste twee klanten nog het ontbijt. Maar dan was het echt op.
Met lange tanden gingen we door het ontbijt heen en naast de hete koffie en thee werd er nog een grote frisdrank besteld voor de nadorst van een heel gezellige avond. Het was nu ook wel duidelijk dat we niet veel zouden ondernemen vandaag. Een korte wandeling over de Bukit St. Paul en even rondhangen bij de vuurtoren. De rest van de middag zaten we in de Starbucks na te hijgen van de zware avond.
Ons bezoek aan Melaka kwam zo langzaam aan een einde. Een rustige avond met een afscheid van oude en nieuwe vrienden en de Grote Prijs van Groot-Brittanië was het op één na laatste wat we op de avond deden.
De laatste actie van de dag was het afscheid nemen van Bennie Carabau. Een kroegeigenaar die we helaas niet hadden bezocht deze keer. De onvermijdelijke emmer met vijf flessen bier verscheen op de tap en met Bennie zelf achter de piano moet het wel een gezellige avond worden. Oude bekenden verschenen en een meisje dat ik van januari kende vroeg aan Henk of hij misschien trek had in een stukje patat of een kippenvleugeltje. Henk knikte ja en ging als een havenarbeider het bakje patat zitten leegeten. Zijn vingers aflikkend bedankte hij het verbaasde meisje. Het zat er op! Henk had het enorm naar zijn zin gehad en morgen gaan we al vroeg op weg naar Kuala Lumpur. Het was een goed begin van onze reis geweest.
Copyright/Disclaimer