Saint-Maclou (naast de kerk), woensdag 21 november 2018Om half zeven raast het eerste verkeer op de N65 voorbij. Niet geheel onverwacht want het heeft gisterenavond ook tot erg laat geduurd voordat het echt rustig was met het verkeer. Vanavond maar eens niet langs een doorgaande weg slapen! Na vijf nachten in de camper zijn we al helemaal gewend aan het goedkope, maar verrassend goede, matras van de IKEA. Het matras is tien centimeter te breed voor de alkoof maar de opstaande kant aan de zijde van de leefruimte maakt natuurlijk wel dat je niet gemakkelijk uit het bed kan rollen.
De buitentemperatuur is weer rond het vriespunt en zeventien graden blijkt in de camper een aangename temperatuur om in wakker te worden. Eerst de fluitketel met het water voor de koffie op het gas en dan de leefruimte fatsoeneren voordat Lyka uit bed komt. Dat rituele opruimen in de morgen is een mengeling van ochtendgymnastiek en goed wakker worden. Het tasje afval wordt naar de, overal voldoende aanwezige, vuilnisbak gebracht en tegen de tijd dat ik de deur van de camper open maakt de stoom een fluittoon als teken dat het water kookt.
De geur van koffie moet Lyka ontwaken want niet veel later schuift ze het gordijn van de alkoof opent en kijkt me verbaasd aan. Het lijkt een moment te duren voordat ze zich realiseert waar ze is. In een reflex als een soepele kat staat ze binnen enkele momenten beneden aan de trap. Snel aankleden! Zij heeft het met dat tropische bloed natuurlijk wèl koud.
De rituele voorbereidingen voor de dag worden gestaakt om te ontbijten. Roerei met gerookte zalm en een zelf (af)gebakken baguette. De laatste met roomboter en het laatste stukje met appelstroop waar Lyka nu ook een smaak voor lijkt te hebben ontwikkeld. Vastsjorren, GPS instellen, een laatste visuele controle rond de camper en we rijden de N65 op naar onze volgende bestemming die we eigenlijk niet hebben. Vandaag is eigenlijk meer zo’n dag dat we van routepunt naar routepunt rijden en onderweg wel zien waar we stoppen om te eten en te slapen.
Onze eerste halte is nog niet eens zo ver van onze slaapplaats maar ik vindt het hier te mooi om zo maar door te rijden. Aan de oevers van de brede Seine naast een eeuwenoude kleine kerk is een schitterende parkeerplaats. Ik schud teleurgesteld en gefrustreerd met mijn hoofd! Dit zijn de grootste frustraties van het reizen met de camper!
Je weet nooit wat er in komende kilometer voor je ligt! Je ziet een mogelijke slaapplaats, wikt en weegt en komt tot een besluit. Gisteren hebben we dus besloten dat het een redelijke plaats om te overnachten was. Wanneer we van dèze plaats hadden geweten dan waren we zeker die enkele kilometers doorgereden! Maar aan de andere kant hebben we ook wel eens twintig kilometer doorgereden zonder een fatsoenlijke slaapplaats te vinden. Het is en blijft een duivels dilemma die plaatsen om te overnachten!
Op het kerkhof naast de kleine kerk ligt een in Frankrijk wereldberoemde dichter begraven waar nog nooit iemand van heeft gehoord. Zijn grafsteen heeft een speciale, oerlelijke kunststof, plaat die aangeeft dat het een historisch graf is van een bekende zoon van de Republiek.
De kudde vuilnisbakken naast de kerk, ook hier is het aantal door het scheiden van het afval flink toegenomen, maakt dat ik dat plaatje maar voor wat het is. Ook de kerk zelf blijkt vanbinnen erg schraal te zijn aangekleed. De gebrandschilderde ramen werpen een spookachtig licht door het gekleurde glas naar binnen.
Tijdens de korte wandeling maak ik ook maar een foto van een traditioneel Normandies huisje tegenover de kerk. De vakmanshuisjes geverfd in alle kleuren van de regenboog springen ons al enkele dagen in het oog. Ze komen ook in alle formaten en met veel verschillende dakbedekkingen.
Dan rijden via Honfleur, een plaats waar we de volgende keer zeker stoppen, het “Voor Campers Verboden” land binnen. We hebben in de eerste week al een voorproefje gehad maar dit slaat alles! Elke parkeerplaats heeft een hoogteboom die op minimaal twee meter ligt. Zelfs de kleine buscampers worden hier als de pest gemeden en naar (te) dure parkeerplaatsen speciaal voor campers aan de rand van de stad geleid. En laten wij die nu eens op onze beurt mijden omdat het daar vaak niet pluis is! Dan staan wij liever alleen in het midden van niets. Scharrelt er dan iemand om de camper kan ik altijd even naar buiten om te vragen wat de bedoeling is.
Op de app vinden we een parkeerplaats in het binnenland op weg naar onze bestemming voor morgen. Saint-Maclou is een leeggelopen dorp vol met vakantiehuizen. We staan naast de kerk en schuin voor het gemeentehuis waar een eenzame Renault Cactus geparkeerd staat. Die zal wel van de deeltijd-burgermeester zijn! Ik laat Lyka maar even voor wat ze is zodat ze wat tijd voor haarzelf heeft en zodat we ook even van elkaar gescheiden zijn. Het is mooi weer dus maak ik van de gelegenheid gebruik om wat foto’s te maken.
Ook van deze kerk gaan er dertien in een dozijn! Toch blijven ze met hun oude kerkhoven fotogeniek. Er komt zeker een tijd dat dit allemaal verdwenen zal zijn. Mekka is de toekomst en dan heb ik het niet over een chocoladereep uit een ver verleden!
Op het kerkhof wordt ik een beetje treurig! Ook hier op het platteland, na de grote vlucht van de jongeren naar de stad, moet de kerk geld blijven verdienen om Rome te financieren. Op een graf van een onbekende, waarvan de grafrechten zijn verlopen, is netjes, maar wel een beetje oneerbiedig, een melding neergelegd voor een hoogstwaarschijnlijk nooit meer bezoekend familielid. Ook hier slokt de geschiedenis een stukje op dat verdwijnt in de oneindige vergetelijkheid.
Oude vervallen graven als teken van vergane glorie en betere tijden van het kleine kerkdorp.
Ook in de categorie “van thuis meegebracht” eten we op deze avond Thais. Pad Krapow, er hangt een spanning in de lucht dus wordt het avondeten niet met veel enthousiasme ontvangen. En dat stemt mij weer somber. Ik doe mijn best maar op twee kleine propaanpitjes is het nu eenmaal behelpen om een complete maaltijd te koken.
Ik waag een tweede poging om Lyka wat tijd voor zichzelf te geven. Met het zakje vuilnis in de hand wandel ik door de vrieskou naar de hoofdweg op zoek naar een afvalbak. Naast het bushokje vind ik wat ik zoek. Ook zoiets dat binnenkort in Nederland verleden tijd zal zijn, de openbare vuilnisbak! Alles in naam van het milieu en de toekomst maar zeker ook voor de korte termijn winsten van de huisvuil-maffia.
Ik denk na wat te doen. Morgen is nu al een vraagteken. Het dorp is uitgestorven de de straatverlichting zijn de enige lampen die ik zie branden. Wat zal de rest van de avond brengen? Toch wordt ik warm vanbinnen wanneer ik de camper moederziel alleen op de kleine parkeerplaats op het platteland van Frankrijk zie staan.
Met het oog op morgen kijk ik de eerste aflevering van veelvuldig bekroonde tv-serie “Band of Brothers”. Helaas kan ik Lyka niet interesseren voor een van de belangrijkste gebeurtenissen uit de wereldgeschiedenis, zij gaat helemaal op in Chinese en Koreaanse soap-opera’s. De moderne tijd! Morgen gaan we naar de stranden van Normandië waar velen jongens hun leven lieten voor onze vrijheid.
