Nederland: We zijn er bijna klaar voor!

Zaltbommel, zaterdag 10 november 2018

De regen tikt al vroeg op het dak en mijn gehemelte voelt aan als een oude hondenriem. Over de smaak maar te zwijgen maar ik voel instinctief dat ik me gisterenavond na de vier Duvels de abdijkaas en de salami nog goed heb laten smaken. Ik schuif het gordijn een beetje open en voel de koude aan mijn gezicht. De door onze lichamen uitgestraalde warmte is heerlijk blijven hangen in de alkoof achter de nieuwe dikke gordijnen.
Het klinkt als duizenden vogeltjes die met hun snaveltjes op het dak tikken en met lichte tegenzin klim ik uit de alkoof. Als eerste werp ik een blik op de meterkast van de accu. 12 Volt, 0,2 Ampère en een smiley zonder glimlach met de mond als een rechte streep. Onder deze donkere omstandigheden is dit de indicatie dat we voor de komende nacht een camping moeten opzoeken om de accu weer een keer met de acculader helemaal vol te laden. Het gebrek aan zon overdag is ook te merken met twee zonnepanelen op het dak.
We zijn maar vijf en tachtig kilometer van huis en op de laatste testrit voor de reis naar het zuiden. Voor mijn gevoel veel te laat in het jaar maar twee jaar geleden waren we ook pas in november vertrokken! In plaats van de camping wordt het vanavond dus ons vertrouwde bed thuis in Zaltbommel.
Mijn hoofd zit een beetje vast en rolt moeilijk over mijn schouders. Die vervelende nekpijn is er nog steeds al heb ik soms het gevoel dat het verbeterd. Midalgan Extra Heet moet het klusje maar klaren. En veel bewegen! Ik rol zoveel met mijn hoofd dat een Indiër zichzelf er voor zou schamen. De koffie klaart me een beetje op terwijl buiten de eerste auto’s met aanhangers langsrijden om het afval in de kleine milieustraat van Vorselaar te lossen.
Voor een moment denk ik aan de kleine verschillen tussen Nederland, Duitsland en België. Vooral het afval wordt overal anders bekeken, hier in België zijn er prullenbakken in overvloed terwijl je in Duitsland geen enkele openbare prullenbak meer kan vinden. In Nederland brengen we het gewoon terug naar de supermarkt waar haast altijd een grote vuilnisbak voor de deur staat.
Een tweede koffie en het notitieblok dat voor me op tafel ligt is alweer aardig gevuld. “Wat niet te vergeten!”, staat er met grote letters boven aan de bladzijde. Maar op de langsbank liggen enkele spullen die de komende reis thuis blijven. Op zich is er niet veel verschil tussen het reizen met een rugzak of met een camper. Je hebt beperkte ruimte dus zal je veel overwegingen moeten maken wat je wel èn wat je niet wil meenemen!
Zodra Lyka beneden is en haar troepen op het internet inspecteert probeer ik voorzichtig om het geplande ontbijt van eieren, braadworsten en witte bonen in tomatensaus om te zetten naar een krentenbol met oude kaas. Mijn lichaam werkt even niet mee na die vier Duvels. Gelukkig is ze het er gelijk mee eens en het is zelfs nog beter dat ze voorstelt om onder het rijden te eten. En daar kan ik me ook wel in vinden.
Tijdens een droge periode verkassen we van de woonruimte naar de cabine en niet veel later rijden we door het schitterende Vlaamse herfstlandschap. Mijn verlichting is zelfs aan en dat hebben we niet vaak meegemaakt! Een krentenbol met kaas en de vijftien jaar oude Australische koffiebeker binnen handbereik.
Onderweg bespreken we het lijstje nog maar een keer en er worden ook weer spullen toegevoegd en weggestreept. Hoewel ik het me nog zo had voorgenomen om het niet te doen blijk ik toch aardig veel lang houdbare etenswaren te hebben ingekocht. Ik maak maar een grapje dat de we hele camper moeten leegeten!
En daar is de Bommelse Toren. De volgende keer dat we die weer zien opdoemen zal het hopelijk al 2019 zijn! Onze laatste testrit is een succes en zonder problemen verlopen. Nog enkele dagen en we zijn op weg naar het zuiden. Maar nu eerst kibbeling halen bij Adrie Bronk op de markt!