Nederland, blije kinderen maken gelukkige burgers

Zaltbommel, 1 september 2009

Niet iedereen is verbaasd over het geweld op het strandfeest in Hoek van Holland. Het is een logische volgende akte in het drama “Theedrinken met de daders” dat de Nederlandse staat zelf opvoert.
De Nederlandse samenleving is echt niet verrot tot op de kern. Vijfenzeventig procent van de Nederlanders zijn hardwerkende en de wet respecterende burgers, de rest zijn de ASO’s en het tuig. Het zijn de Tokkie’s en criminele randjongeren die hele buurten in Nederland terroriseren. Het ergste is nog dat het op TV door de commerciële zenders verheerlijkt wordt.

En hoe laat je dat intact?

Juist, door deze groepen in oude woonwijken bij elkaar te zetten, ze af te schermen en alle problemen te bedekken met de deken der liefde. Net als de woonwagenkampen in de jaren zestig en zeventig. Uit het oog is uit het hart!

Helaas begrijpen wij, de welwillende zich netjes gedragende en belasting betalende burgers van Nederland, allang dat dit beleid faalt. Alleen in Den Haag waar het roversnest elke vier jaar van zakkenvullende leiders wisselt heeft dit nog niet begrepen. Of toch wel? Ze hebben al via SIRE een televisie actie opgestart om ons er op te wijzen dat we zelf ook steeds asocialer worden. Geen woord over weed rokende uitkering trekkende Noord-Afrikaanse randjongeren die hele stadsbussen inclusief chauffeur en controleur bedreigen.



Maar ze toch ook een beetje gelijk, ik heb ook een hekel aan mensen die de hele tijd spelen met hun mobile telefoon. (Zucht!)

Ik noem dat het “maar hij dan” syndroom!

Maar nu naar een mogelijke oplossing?

Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat van die lieve kleine hoopjes mens die net zijn geboren een kwart uitgroeit tot relschoppers, druggebruikers en geweldplegers?

Ik heb vaak genoeg gelezen, in een rechterlijke uitspraak, dat de ontspoorde dader uit een gebroken gezin kwam en bij gebrek aan leiding voor zichzelf geen waarde en normen heeft kunnen vormen. En dat is ook de waarheid die de dader de rest van zijn leven kan, en mag, gebruiken voor zijn criminele gedrag.
Er zijn nu twee generaties geheel ontspoorden! Die zijn bijna niet meer te redden en zullen met zeer strenge regels en stevige straffen tot aan hun dood in het gareel moeten worden gehouden. Laten we ons dan maar eens bezig gaan houden met de toekomst. De kinderen die één dezer weken, al dan niet huilend, naar de kleuterschool zijn gegaan.

In Singapore neemt de staat, door velen buitenstaanders en tegenstanders de Stazi (een politiestaat) genoemd, de taak van het opvoeden voor een gedeelte uit handen van de “werkende” ouders. (Dat is een ander onderwerp waar ik in een later betoog op terug kom).

Het allereerste grondbeginsel, waar ik persoonlijk een enorme voorstander van ben, is het schooluniform! Uniform betekend: éénvormig, gelijkvormig. En zo is het ook, op school zijn we allemaal gelijk! Jan Joris uit de Vinkenlaan, Kees uit de Spellerwaard en Achmed uit de Prins van Oranjestraat. Wij zijn allemaal gelijk op school! Deze doctrine klinkt voor velen als slecht en dwangmatig maar is het niet dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken? Is het niet goed om de kinderen van jongs af aan leren respect te hebben voor een uniform en gezag?

Eenmaal met elkaar in de klas wordt alles samen gedaan, er is geen of weinig ruimte voor het individu in de eerste vier jaar op school. Er is geen onderscheid en een ieder draagt zijn steentje bij. Jongen of meisje? Chinees, Indiër of Moslim? Jan Joris zijn ouders kunnen misschien iets gemakkelijker het geld voor het schoolreisje ophoesten maar dat betekent niet dat Achmed voor niets mee mag omdat zijn vader in de WAO zit. Elke week een vast bedrag sparen en samen met de rest van de klas en de onderwijzeres het resultaat in de gaten houden.

Samen problemen oplossen maar vooral samen leven, samen op school eten en samen in harmonie leven. Tijdens deze eerste jaren als Chinees samen met je moslim en hindoe klasgenoten leer je veel over hun eetgewoonten, gebruiken en andere geloofsovertuiging. Maar het allerbelangrijkste is dat je respect krijgt voor een persoon die anders is dan die je ‘s morgens in de spiegel ziet. Dit zijn ervaringen die je als persoon later heel normaal beschouwd. Een gemengde vriendenkring is dan heel normaal en de anders uitzienden zijn niet eng of a-sociaal!
Het onderwijs is dus de opstap naar een gezonde samenleving! Hiermee is pas een begin gemaakt, maar een goed begin is het halve werk.

De anderhalf miljard die is weggegooid aan het integratiebeleid had dus veel beter aan het kleuter en lager onderwijs kunnen worden besteed!