Nederland, de reorganisatie van het strafrecht

Zaltbommel, 2 september 2009

Maar ook een andere kant van de samenleving moet tegelijkertijd worden gereorganiseerd! Onkruid maai je niet plat maar je trekt het uit en je laat het afsterven door uitdroging zodat het zichzelf niet meer kan uitzaaien! Straf, schande (openbaarheid) en werken! Dat zijn de drie wapens die de maatschappij van deze tot op de ziel rotte groep moeten redden.

De eerste is duidelijk, er wordt in Nederland over het algemeen te licht gestraft! Ik wil niet ingaan op uitzonderingen zoals de “moordenaar van ‘t Koetsiertje” maar op de algemene straffen die worden opgelegd.
Omdat de zwaardere delicten over het algemeen te licht worden bestraft worden de lichtere delicten beloond met een uitkering, veel begrip voor de situatie en de persoon, provisionele begeleiding en een aanmoediging voor gelijkgezinden om het ook maar eens te gaan proberen. Van dader naar slachtoffer terwijl het echte slachtoffer na een bezoekje van een medewerker van slachtofferhulp het zelf maar moet uitzoeken. Het lijkt zo onderhand wel op een beloningsbeleid.

Een voorbeeld:

Willem uit de Takkestraat slaat in een dronken bui tijdens een overval op de sigarenboer de man bijna de hersens in. Overal bloed, veel politie, een arrestatie en Willem is drie dagen later alweer aan de zuip omdat hij naar huis is gestuurd in afwachting van de rechtszaak.
Een psychiatrisch onderzoek volgt en uit het onderzoek blijkt dat Willem als kind zijn vader in dronken toestand zijn moeder meerdere malen heeft zien mishandelen. Begrip alom en Willem is zielig. Maar Willem heeft nu ook meteen een levenslange uitkering van de bijstand en een prima leven in de stad met zijn drinkmakkers.
Willen krijgt van de rechter vier maanden onvoorwaardelijk en een taakstraf van honderd uur. Na zijn straf te hebben uitgezeten en weinig op de taakstraf te zijn verschenen probeert de reclassering hem weer op het rechte pad te krijgen.

Wie neemt er een ongeschoren naar alcohol ruikende onverzorgde man met een strafblad in dienst?

Inderdaad! Niemand dus! Willem trekt goedgeluimd weer de stad in waar het ‘s middags in het zonnetje heerlijk vertoeven is langs de gracht met een flesje pils uit de Albert Heijn in de hand. En wanneer de politie er een keer wat over zegt dan staat hij gewoon op en loopt zwijgend een rondje over de bruggen om tien minuten later weer op dezelfde plaats te gaan zitten.

De gemeente betaald van gemeenschapsgeld zijn uitkering en daarom zou Willem, uit dankbaarheid, iets terug moeten doen voor de samenleving. Maar de gemeente mag niets eisen! Ze mogen wel parkeerleges opleggen aan hardwerkende burgers maar ze mogen geen werk opleggen aan zwervers. Is dat krom? In mijn ogen wel.

Wanneer een dader als Willem nu eens vijf jaar onvoorwaardelijk zonder een kans op strafaftrek bij goed gedrag voor de voeten krijgt geworpen wordt het verhaal heel anders.
Het slachtoffer heeft in ieder een gevoel van genoegdoening voor het financiële, lichamelijke en geestelijke leed dat hij heeft geleden. De omgeving of beter gezegd het milieu waarin Willem verkeerde heeft een duidelijk signaal ontvangen dat zulke praktijken niet worden geaccepteerd.

Het probleem ligt echter bij de Staat der Nederlanden en de gemeente!

Wanneer Willem vijf jaar vrij rondloopt kost hij de maatschappij 60 maanden maal € 641,93.-- plus € 256,77 uitkering plus € 100.-- huursubsidie en kwijtschelding van gemeentelijke belastingen. Dat is ongeveer € 63,000.-- in totaal (geschat).
Nu blijkt uit onderzoek, op het internet, dat de totale kosten om Willem op te sluiten ongeveer 5 jaar maal 365 dagen maal de kosten per gedetineerde € 190.-- totaal € 346,750.-- zou bedragen. Het zou dus ruim vijf maal zoveel kosten om Willem in een gevangenis op te sluiten.

Het dilemma is dus: of kiezen we voor de lage kosten met het aanmoedigingsbeleid of kiezen we voor de hoge kosten met het afschrikbeleid? Natuurlijk wordt er in Nederland weer op de kleintjes gelet met als pikant detail dat een bejaarde in een verzorgingshuis volgens de norm van de Staat der Nederlanden niet meer dan € 70.- per dag mag kosten.

Maar nu de regering van Nederland alles wat ons heilig was heeft geprivatiseerd, zeg maar verkwanseld aan een groep zakkenvullers, kunnen we ons afvragen waarom de regering het gevangeniswezen nooit heeft geprivatiseerd.
Het zou namelijk de ideale oplossing zijn om de kosten per gevangene te drukken en het afschrikbeleid aan te scherpen! Helaas zijn er in Nederland nog teveel mensen die bij geprivatiseerde gevangenissen moeten denken aan de concentratiekampen van de Nazi’s. Na ruim vijfenzestig jaar ben ik van mening dat we de verschrikkingen van de tweede wereld oorlog nooit mogen vergeten maar we moeten er nu wel een keer overheen stappen!
Sindsdien zijn er voldoende oorlogen en genociden geweest die er ook mogen zijn en waar onze Christelijke en Socialistische vrienden in de regering een oogje voor dicht hebben geknepen.

Een gevangenis is geen vier sterren hotel en vier gevangen op één cel is heel acceptabel. Zelf slaap ik ook nog steeds regelmatig in een jeugdherberg met drie vreemden op een kamer van vijf bij drie meter. Niets mis mee! En ik heb geen wetten overtreden! Dat bed kost me in Amsterdam of Rotterdam ongeveer € 30.- p.p.p.n. Incl. een ontbijt. Gooi daar nog tien Euro per dag voor voedingskosten en tien Euro per dag extra personeelskosten bij op. Dan zou Willem voor € 50.-- per dag in een geprivatiseerde gevangenis kunnen worden ondergebracht. Het nieuwe totaal zou nu 5 jaar maal 365 dagen maal € 50.--, € 91,250.-- zijn, en dat is maar € 30,000.-- meer dan zijn totale uitkering. Natuurlijk wordt Willem ook nog, vrijwillig, vijf dagen in de week te werk gesteld waardoor dit bedrag door zijn positieve instelling om te werken alleen maar kan teruglopen.

Een klasse 3 gevangenis voor dit soort misdadigers hoeft niet zo streng te worden bewaakt als een klasse 1 waar zware criminelen zijn opgesloten. Een redelijke bewaking en een redelijke vorm van beveiliging. Elke ontsnapping, gelukt of mislukt wordt beloond met een verdubbeling van de openstaande strafdagen op het moment van ontsnapping. Weglopen is dus een spel van kiet of dubbel!

Willem keert na vijf jaar als een ander mens terug in de maatschappij. Het was zo erg om vijf jaar huisarrest te hebben dat hij zich wel twee keer bedenkt om weer een hardwerkende middenstander te beroven. Maar Willem zijn makkers hebben ook gezien dat het nu echt menens is! Ook zij zullen twee keer nadenken of ze er vijf jaar van hun leven voor over hebben om te pogen een medemens te beroven.

Alle namen zijn verzonnen en alle overeenkomsten met personen levend of dood is puur toeval.