Het is alweer de laatste dag van mijn korte uitstapje naar Dublin. Ik kom hier zeker nog een keer terug. Het is een leuke stad en er is nog genoeg te zien als ik nog een week in Dublin doorbreng.
Maar terug naar vandaag! Een laatste dag met een flinke wandeling en aan het einde van de wandeling een bezoek aan de “Jameson Whiskey distilleerderij”. Maar eerst die lange wandeling.
Het is wandeling nummer zeven uit de serie van iWalks die zijn uitgegeven door het “Visit Dublin bureau”. Vanaf het begin waren de weersomstandigheden goed. Wel een frisse wind maar geen regen. Ik dacht voor een moment aan de afgelopen zes dagen en dat ik alleen een paar spetters regen op de eerste dag tijdens de busreis van de luchthaven naar de stad had gezien. De weergoden waren me weer goedgezind geweest en daar was ik natuurlijk erg blij mee.
Ook deze laatste dag geef ik geen droge opsomming van wat ik allemaal gezien heb. Laat de foto’s maar weer de fantasie en de nieuwsgierigheid van de lezers tergen.
Na de serie ziekenhuizen was de “Kilmainhal Goal”, een gevreesde gevangenis uit de negentiende eeuw aan de beurt.
Na de rondleiding met haar horrorverhalen liepen de koude rillingen me nog steeds over mijn rug. De eerlijkheid gebied wel om te melden dat deze gevangenis vergeleken bij Port Arthur op Tasmanië een vakantiekamp leek.
Maar de tekst vrij vertaald op deze prent zegt het allemaal: "Als het in de gevangenis beter is dan in de achterbuurten, dan zullen die leeglopen en de gevangenissen zich snel vullen"
(George Bernard Shaw)
Wegens het gebrek aan pubs langs de route aan de rand van Dublin werd mijn lunch verplaatst naar half drie. Opnieuw koos ik voor het volledige Ierse ontbijt dat bijna overal tot een uur of vijf wordt geserveerd.
Het was veel drukker dan ik had verwacht in de “Jameson Whiskey distilleerderij”, de eerstvolgende rondleiding zat al vol en ik moest ruim een half uur wachten voordat ik aan de beurt was.
De rondleiding was leuk maar het werd écht leuk toen ik werd gevraagd voor de “12 jaar oude whiskey proeverij”. In een restaurant, aan het einde van de rondleiding, stonden voor elk van de acht deelnemers drie kleine glaasjes whiskey klaar. Johnnie Walker Black Label, Jack Daniel’s Bourbon en natuurlijk Jamesons. Mensen die mij kennen weten dat ik bij Jamesons zweer en alleen af en toe nog een Chivas Regal drink. Het hele verhaal kwam me natuurlijk bekend voor en ik nuttigde alleen maar de Jamesons dat een compliment van de tourgids opleverde.
Het zat er nu echt bijna op! Er was slechts nog één ding
dat ik graag wilde doen. Een foto maken van het standbeeld van “Philip Lynott”. Het vinden van het beeld was niet gemakkelijk omdat er een grote bestelbus respectloos voor het beeld was geparkeerd. Alle zaken waren voor me gevoel afgehandeld en ik kon terugkijken op een geslaagd verblijf in Dublin.Nu zat het er dus echt op en ik sloot de dag af met twee pinten in elke kroeg die ik op de terugweg tegen kwam. Morgen kan ik rustig aan doen omdat ik pas rond half één op de luchthaven hoef te zijn.
Philip Lynott - Old Town
