Het was een mooie herfstdag en de zon stond al aan de hemel toen ik om half negen richting het NS station liep. In het magazine van
de Spoorwegen had ik een artikel gelezen over een wandeltocht in de buurt van “de Lage Vuursche”. Wat nog het meest intrigerende was was het eindstation van de wandeling, “Hollandsche Rading”. Nu heb ik tijdens mijn jaren op de markt en op de bouw heel Nederland doorkruist maar die naam kwam me niet bekend voor. De naam deed me meer denken aan een waterkering of een vestingwerk, maar zeker niet aan een dorp met een klein station.Ik had met Pieter afgesproken dat hij in de trein zou zitten die om tien over negen vanuit Zaltbommel richting Utrecht zou vertrekken. Alles liep op rolletjes en om kwart over negen reden we samen in de volle trein over de spoorbrug over de langzaam stromende rivier “de Waal”.
In het verleden heb ik wel eens in mijn verhalen vermeld dat de prestaties van mijn Garmin Oregon 400t erg tegenvielen. De ontvangst was écht heel veel slechter dan van mij oude Garmin 60CsX! Eigenlijk heb ik vanaf de eerste dag het idee gehad dat er iets mis mee was. Bij thuiskomst in Nederland bleek hij helemaal de geest te hebben gegeven. Het apparaat dacht dat hij nog in Kuala Lumpur was terwijl we echt al in Zaltbommel waren.
Mijn complimenten aan Garmin Nederland voor de goede service. Bij controle bleek dat er iets niet goed aan het apparaat was en hij werd tegen een vergoeding van een kleine veertig Euro omgeruild. Daar stond ik dan in Houten met een flinke doos in mijn hand. Alleen de GPS en de USB-kabel gingen mee. De rest bleef achter op de receptie.
Tijdens de korte pauze tussen twee treinen in Utrecht genoten we van de eerste boterhammen met een kop koffie. Een uurtje later dan gepland stonden we aan het begin van de wandeling op het station van Baarn. De kleine brochure van de Nederlandse Spoorwegen was overzichtelijk en ik was op de hoogte van de kleine fouten die in het drukwerk stonden. Zonder een kop koffie met een oer-Hollands stuk appelgebak wilde ik niet aan de wandeling beginnen.
De GPS werd ingesteld en zo gingen we samen op stap. Na honderd meter gingen we de bossen in en dat zou een kleine veertien kilometer lang zo blijven. Over de wandeling is het moeilijk om te schrijven. Bossen, heide en exotische runderen met een naam als Franse sperziebonen. Eigenlijk was ik meer bezig met mijn foto opdracht: “de Herfst”.
En dat was een moeilijke die ik voor mezelf had bedacht. Ik krijg de instellingen van de camera steeds meer onder de knie en de teller staat al dichtbij de drie duizend foto’s die ik heb sinds begin juni heb geschoten.
De beste foto’s van vandaag.
We zijn in totaal maar twee keer verkeerd gelopen en het einde van de tocht stond een beetje onduidelijk aangegeven. Wij waren niet de enige die er problemen mee hadden die dag. Moe en voldaan arriveerden we op het station van “Hollandsche Rading”.
Het was een prima idee om na afloop van de wandeling wat te gaan drinken langs de gracht in Utrecht, Pieter en ik hadden een mooie dag achter de rug en de bieren smaakten uitstekend.
Om half negen namen we in de trein afscheid.
“Tot de volgende keer in april Pieter.”
