Er was nu een botsing van ego’s en ik moest openlijk toegeven dat ik al het vertrouwen in het vinden van een slaapplaats gisteren al had opgegeven. Het heen en weer geschuif van de verantwoordelijkheid en de besluiteloosheid vielen mij in ieder geval heel erg moeilijk. Ik hou er nu eenmaal van als er wat goed georganiseerd is.
Met een instant noedels als ontbijt verlieten we weer om acht uur het resort. De jongens hadden er weer zin en alleen de dichte mist en de koude verhinderde dat ze er als een haas vandoor gingen.
De rustpauzes waren nu ook minder geworden toen de zon eenmaal de mist had opgelost reden we het meeste van de tijd alleen. Ik ben er nog niet zeker van maar ik denk dat ik volgend jaar gewoon samen met Lyka op reis ga!
Het was een mooie en interessante tempel met invloeden uit Birma en Laos. Maar de jongens waren gewoon doorgereden. Ik wilde dit in ieder geval niet missen en nam de tijd om foto’s te maken.
Een tiental kilometer stonden de twee op een brug op ons te wachten. We volgden nu de rivier die de grens vormt met Laos en die later overgaat in de, niet meer ze machtige, Mae Kong rivier. Een vreemd waypoint dat me geheel onbekend was leidde ons naar een grensovergang op een Friendship Bridge tussen Laos en Thailand.
En dat was een geluk bij een ongeluk! Nadat we hadden uitgevonden dat we hier konden stempelen hoefden we eigenlijk niet meer naar Nong Khai. Zelf racete ik zonder problemen de brug over maar Jack werd gestopt en moest met een Trishaw. De sterke verhalen van Jack over grensbewakers met geweren deerden me niet. Op de terugweg zwaaide ik gewoon terug naar de grenswachten en reed met de snelheid van een kogel richting Thailand.
Weer was het gassen en weinig stoppen. Totdat we in Chiang Khan kwamen en ik persoonlijk weer voor een slaapplaats moest zorgen. Aan het water was alles vol dus moesten we het binnenland in. Natuurlijk weet ik door ervaring waar te zoeken en zo vonden een beetje schimmelig maar toch redelijk resort aan de grens van de stad.
De groep viel uiteen en de helft ging slapen terwijl wij de was nog even deden. Ook de restaurants langs de rivier hadden door de kerstdrukte volle tafels en we konden ook geen restaurant langs het water vinden. Dus ook hier moesten we weer terug naar de grens van stad. Het eten was goed maar het smaakte me niet zoals voorheen.
Het meest vreemde van vandaag was echter dat we van drie dagen achterstand, door de kapotte motoren, nu plotseling op drie dagen voorsprong, door het racen, stonden. Ik probeerde nog wat te bedenken om de komende zes dagen te vullen.
