Deze 294 kilometer zouden het hoogtepunt van deze trip worden. We waren vroeger dan normaal uit de veren en na een ontbijt bij de 7-11 gingen we op pad. Helaas duurde het niet lang want binnen tien minuten had Jack een lekke band. Niet zo erg dat hij meteen helemaal leeg liep maar het was toch genoeg om bezorgd over te worden. Repareren was beter dan ergens onderweg op de verlaten wegen in de problemen te komen.
Highway 105 is gewoonweg niet te beschrijven! Vluchtelingenkampen met wel 20.000 inwoners die niet op de kaart staan en dus ook niet bestaan! Birmese tempels en bergvolkeren. Meer dan duizend bochten die één voor één stijgen of dalen. Het was precies zoals Kevin aan het einde de rit beschreef.
‘Er is geen één recht stuk langer dan honderd meter!’
Onderweg klommen we zelfs zo hoog dat we in de wolken terecht kwamen. In een natte onaangename mist! ‘Gewoon doorgaan’, was de enige remedie.
We waren zo koud geworden dat we een korte zijweg maar oversloegen want we verlangden naar een warm bed en een kop warme thee. Het houten North West GH was mooi maar niet zo praktisch. De houten wanden lieten elk geluid door en we moesten met de oordoppen in slapen. Een gezellig samenzijn na het eten, dat niet op de foto’s uit het menu leek, en een paar Beer Leo maakten deze mooie dag compleet.
Om tien uur zochten we onze bedden op want morgen hebben we weer een lange zware dag voor de boeg.
