dinsdag 21 december 2010

Thailand: Teveel van het goede

Arunothai (Arunothai GH)

Gelukkig draaide de motor weer als vanouds en niets zou ons meer in de weg staan. Althans, als we van tevoren geweten hadden wat ons te wachten stond dan hadden we zeker een keer uitgeslapen.

Voor de tweede keer gebruikten we het uitstekende Engels ontbijt omdat je met zo’n bodem een flinke tijd vooruit kan. Jay werd afgezet op het busstation van Mae Hong Son en daarna vertrokken we op de Highway 1095 richting Pai. Het was eigenlijk al te laat want het was al over negen uur toen we Mae Hong Son achter ons lieten. De mooie weg slingerde door het beboste berglandschap en we hadden er zin in.

Echter in Pai ging het mis! Een discussie begon over de waypoints en of die echt wel nodig waren. Onze meningen verschilden gewoon en er was geen goed of fout. Jack en Kevin willen alleen maar rijden, en zo hard mogelijk, en ik wil een mengeling van rijden en cultuur. Afgelopen maanden had ik deze rit gepland met de voor mij belangrijke criteria. En hier ging het fout!
We volgden een weg over de bergen die steeds slechter werd. Bij elke hindernis dachten we dat het niet slechter kon worden maar een kilometer verder werd het nog slechter. Een brommertaxi met een vrouwelijke westerling als passagier haalde ons in en dat gaf toch nog wel enig vertrouwen! Maar helaas werd het nog slechter en nog gevaarlijker. Als ik dit van te voren geweten had dan waren we hier zeker niet heen gegaan maar we waren het punt om terug te keren allang gepasseerd.

Na een helse rit kwamen we eindelijk weer op het beton. Voor de grap kusten we het grijze beton niet wetend dat er nog een andere helse weg voor ons lag.

Highway 1178 is zo afgelegen dat het onderhoud niet wordt uitgevoerd. De duisternis viel en we bevonden ons op gevaarlijk dun ijs. Hier waren geen benzinestations, waarschijnlijk ook geen slaapplaatsen en ikzelf begon me voor het eerst zorgen te maken. Het benzinestation dat we uiteindelijk vonden loste al één probleem op en toen we een paar kilometer een bord met een advertentie voor een guesthouse zagen waren alle problemen uit de wereld.

Op één na dan! Mijn inspanningen voor het plannen van deze trip werden niet meer gewaardeerd maar ik kreeg de zwarte Piet toegespeeld en het was allemaal mijn schuld en het lag vooral aan die domme waypoints. Ik was natuurlijk teleurgesteld in de reactie van Jack en Kevin maar het kwaad was geschied en ik kon de tijd niet meer terugdraaien. Al tijdens het eten was er geen communicatie meer en ik vreesde dat de tour nu zuur worden.

In bed speelde ik zelfs nog met de gedachten om maar met zijn tweeën verder te gaan. Maar de soep wordt nooit zo heet gegeten als hij wordt opgediend dus besloot ik al snel om het nog maar een paar dagen aan te kijken. Ook diende zich nog een ander probleem aan. Jack zijn achterrem werkte niet meer en die moest zo snel mogelijk gerepareerd worden. In de bergen moet nu eenmaal alles 100% werken.
Copyright/Disclaimer