De gevoelens waren vanochtend onverminderd sterk. Er hing een zware last in de lucht die door alle drie de bestuurders werd gedragen. Groepvorming, of kluitjesvorming, is een vijand die je zeer vroeg moet bestrijden maar in dit geval was het waarschijnlijk al te laat.
Toen ik precies om zeven uur bij de naastgelegen 7-11 arriveerde hadden de jongens hun koffie en ontbijt al op. Dit gaf me een onplezierig gevoel dat ik moest opschieten omdat ze wilden vertrekken. Van de gemaakte afspraken bleef niets meer over en iedereen doet maar waar hij zin in heeft.
Het meest vreemde was dat ze toch weer dat ze aan mij vroegen wat we gingen doen vandaag, en dat terwijl Jack ook alle geplande ritten op zijn GPS had! Een eindje verderop was de eerste tempel die we snel zouden bezichtigen en daarna een stukje in tegenovergestelde richting rijden.
Bij het passeren van het hotel op weg naar onze eindbestemming gooiden we de bagage achterop en in stilte vertrokken we richting het geplande Chiang Kham. De snelheid zat er vanaf het begin weer goed in bij de jongens en mijn afwijkende beweging van het geplande GPS pad moest ook weer worden verdedigd. Ik werd er wel een beetje moe van! Deze onzinnige discussies die steeds weer op waypoints belandden en of we wel of niet op de GPS moeten rijden. Dat we benzine moesten tanken was toch belangrijk? En wanneer de onvolledige papieren kaart weer tevoorschijn kwam zakte mijn broek helemaal af.
Ik had ook helemaal geen trek meer om voorop te rijden want het was toch nooit goed!
We volgden de Mae Khong rivier en één keer ging het dus echt mis toen de weg gewoon ophield bij een bomenhaag. En dat terwijl de GPS gewoon een weg aangaf. Alle ogen werden weer op mij gericht terwijl ik in alle stilte omdraaide en terugreed naar de weg die een viercijferig nummer had. De wegen waren nog steeds mooi en we reden door dalen en over bergen.
De toeristische punten werden nu ook voorbij geraasd en overgeslagen en ik moest kiezen wat ik nu echt wilde. Ik koos voor het onderdanig volgen zodat het in ieder geval niet erger zou worden. Maar eenmaal aan de rand van de stad ging de rem er op en moest ik ons naar een hotel loodsen. Met mijn gebrekkige Engels kreeg ik het toch weer voor elkaar om de kamers te regelen en deze keer was het wel heel goedkoop! Voor ruim € 5,- per nacht was het al het geld zeker waard.
Het avondeten was hetzelfde gebed zonder einde! Wij lopen voorop en de twee achter ons volgen gedwee. Ik heb nu echt twijfels of we nog wel doorgaan met zijn vieren! Ondertussen had ik alle waypoints uit de etappes gewist en nu wist ik dus ook niet meer waar er benzine, eten en/of interessante dingen te zien waren. Dat beloofd wat voor morgen!
