Daar zitten we dan, op de laatste dag van ons verblijf in de Filippijnen, om kwart over acht aan het zwembad in de brandende zon. Het gevoel dat in me overheerst brengt me terug naar mijn beste dagen op de middelbare school. Ik sluit mijn ogen en verdwaal in de verste uithoeken van mijn herinneringen.
‘Morgen boeken ophalen op school!’, zegt mij grootmoeder aan de ontbijttafel.
Ik kijk op van mijn bord en vraag verbaasd, ‘morgen al?’
Mijn grootvader kijkt emotieloos maar ook een tikje geïrriteerd op uit het Brabants Dagblad, een gratis exemplaar, want ik ben al sinds jaar en dag krantenbezorger om een extraatje te kunnen verdienen.
‘Ja, hier heb je de brief van school!’
En dat was dan de zomervakantie van 1976. Waar was de tijd gebleven sinds we het schoolterrein van de MAVO aan de Schoolstraat hadden verlaten en een zee van tijd en vrijheid voor ons hadden gehad. De afgelopen weken van de zomervakantie waren de beste van mijn leven geweest. Er leek geen einde aan het mooie weer te komen en volgens het KNMI was er zelfs sprake geweest van een heuse hittegolf.
We hadden eindeloos gezwommen in “het Zandgat”, we waren dronken geweest van lauw bier, maar ook van zoete verliefdheid. Er waren vreemde meisjes verovert, harten èn eeuwige beloftes gebroken. Maar een ding stond al die mooie weken als een paal boven water. Alles is eindig en daarachter wacht de keiharde werkelijkheid van een volgende episode in je leven.
De laatste twee weken zijn bijzonder goed geweest. Twee deuren verderop aan het zwembad was voor twee weken een Australiër genaamd Peter neergestreken. We schelen maar enkele jaren in leeftijd en we zaten bijna altijd op dezelfde golflengte. De eerste weken van ons verblijf in Balibago verliet ik maar weinig de avondrust van het zwembad, maar de laatste twee weken gingen we haast elke avond samen op pad. Peter heeft een enorme vriendenkring in Angeles City en dat maakte elke avond erg interessant.
We zijn met enkele vrienden op excursie geweest naar de “Clark Airforce Base” waar nu een internationale luchthaven, een commercie centrum en enkele golfbanen zijn gerealiseerd. Het was een zeer interessante dag die veel informatie opleverde over het hoe en wat, en de geschiedenis, van de oude luchtmacht basis. We bezochten een Koreaans golf resort waar het al snel duidelijk werd dat Europeanen niet echt welkom zijn.
Ook het Clark museum was een aangename verrassing. Niet dat de Filippijnen veel geschiedenis of cultuur kennen maar de bevolking is inventief, positief, opportunistisch en dus proberen ze van elke situatie het beste te maken. Zo ook van het draaien met koperdraadjes om verdroogde stukken boom. Het is op de Filippijnen tot een officiële kunst verheven waar ik toch wel verbaasd naar stond te kijken.
We eindigden halverwege de middag op ongeveer een kilometer van “Walking Street” (Fields Avenue) in een bar waar we de koude San Miguel bieren ons goed lieten smaken. Ik heb geen idee hoeveel bars en gogo-bars we die middag en avond hebben bezocht maar mijn lichaam was de volgende dag enorm van slag.
Helaas arriveerden er ook weer een handvol brieven van de gemeente Zaltbommel. En wat het ergste is: Ik verbaas me niet meer over de inhoud! Zelfs op de meest simpele meerkeuze vragen krijg ik hele bloemlezingen als antwoord die aan het einde niets meer met mijn oorspronkelijke vraag van doen hebben. Na ruim vijftien jaar strijd is er nog maar een keuze: doorgaan tot het absolute einde en tot gerechtigheid heeft gezegevierd. Ik weiger gemeentelijke belasting te betalen voor objecten die niet bestaan!
En voor die lezer die zich afvraagt wat de titel met dit verhaal te maken heeft: Gisteren hebben we onze laatste broodjes met de uit Nederland meegebrachte kaas belegd. De kaas is op dus het wordt tijd om weer naar een volgend hoofdstuk van deze reis te gaan.
