Lopburi (Rawanda Resort Hotel) 244), donderdag 30 januari 2020
Na een koude nacht met huilende honden en een zonsopkomst met kraaiende hanen kan ik best stellen dat ik blij ben om om zes uur op te staan. Luka rolt zich nog even in de dunne beddensprei om enige warmte van haar lichaam te isoleren. De ventilator blaast nog steeds koele lucht richting het bed. Nadat ik mijn medicijnen heb ingenomen loop ik in het muisstille huis de trap af naar de keuken om koffie te zetten.
Buiten komt het dorp, waar ik de naam niet eens van weet, langzaam tot leven. Aan de overkant van de straat wordt een kampvuur onder een afdak aangestoken om de bewoners de eerste warmte van de dag te geven. Als koudbloedige reptielen kruipen ze tegen elkaar aan om zoveel mogelijk warmtestraling van het kleine kampvuur te absorberen.
Ik schenk voor de eerste keer warm water op de gemalen koffie in het papieren filter. Het water kookt niet echt maar toch moeten we het er vandaag maar mee doen. Ik kijk voor een moment omhoog naar de tl-verlichting die ik gisteren voor Prayun in de keuken heb aangesloten. We hebben er nu zelf ook plezier van. Na een tweede keer het water te hebben opgeschonken komt ook het huis tot leven. Als eerste komt de aardige jongen die geen woord engels spreekt in de keuken. Hij is een dagarbeider die zich voor een euro per uur de hele dag in het zweet werkt!
Prayun komt van buiten en is al inkopen wezen doen in het dorp. Ze gaat meteen aan de slag voor het ons bekende ontbijt. Een gebakken eendenei op toast met gebakken knakworstjes. We laten ons het ontbijt goed smaken. Een kleine bodem voor deze tweede dag in het zadel. Vandaag hebben we, door een rekenfout mijnerzijds, de langste rit van deze motortrip voor de boeg. Ruim 300 kilometer liggen er voor onze wielen.
Nu zal die 300 kilometer jullie weinig zeggen want 300 kilometer fietsen is heel wat anders dan 300 kilometer met een vliegtuig. Daarom heb ik bedacht om de term “Zadeluren” voor dit avontuur op de motor te gaan gebruiken. Uren in het zadel van de “Honda Phantom” zal jullie hoogstwaarschijnlijk meer aanspreken. We kijken dus tegen negen uur in het zadel aan. Exclusief de pauzes! Dit is dus alleen wanneer de motor ècht in beweging is!
Het afscheid van Prayun is zwaarder dan onze ontmoeting. Maar toch, we moeten gaan, hotels zijn geboekt en plannen zijn gemaakt. We moeten voor 13 februari Thailand hebben verlaten en we willen snel op pad. Eerst nog even tanken en dan gaan we rijden op de in de GPS geplande route. Het rijden op zich valt erg mee, motorrijden verleer je nooit alleen het steeds drukkere en minder socialere verkeer zet je wel eens aan het denken. En dat denken doe je veel, onderweg heb je alle tijd van de wereld om te denken. Alle problemen en leuke momenten van het heden en uit het verleden passeren de revue.
En dan is het eindelijk tijd voor een bakkie koffie! Zo maar ergens midden in de rijstvelden van Thailand langs de weg. We plannen geen bezoeken aan lokale bezienswaardigheden toeristische trekpleisters langs de weg. We rijden de geplande route en bezoeken wat we onderweg interessant genoeg vinden om te bezoeken, en dat is dan ook meestal gelijk in combinatie met een welverdiende pauze tegen de zadelpijn en een droge keel.
De geheel in het wit en in blanke spiegels uitgevoerde tempel met olifanten en slangen konden we niet voorbijrijden! Tijdens het fotograferen zijn we niet onopgemerkt gebleven. Een tandloze monnik die niet alle flesjes in het krat heeft komt vragen om een gift. Ik versta geen woord van wat hij zegt maar ik begrijp dat het een bijdrage is voor de nieuwe vleugel voor de monniken die in aanbouw is.
Geruisloos laat ik een briefje van 20 baht in de gouden schaal vallen. Hij komt pal voor me staan. Hij kijkt mij aan en ik kijk hem aan. Is het niet genoeg? Of is hij onder de indruk van mijn gift? De taal barrière heeft iets ontwapenends! Ik loop om hem heen naar onze motor en de monnik kijkt ons na. Ik druk op de toeter en zwaai naar hem, hij zwaait terug met een enthousiasme waarin ik meen te herkennen dat hij ons waarschijnlijk nooit meer zal vergeten. Mooie ontmoetingen met mooie mensen op mooie plaatsen.
Zomaar ergens langs de weg, meestal bij een kruising van drukke wegen, eten we onze gebakken rijst als lunch. Altijd goed, altijd vers en altijd goed geprijsd. Deze twee gingen voor 80 baht (€ 2,32) door onze kelen.
Aangekomen bij onze slaapplaats voor de nacht valt het niets tegen! Maar kan het eigenlijk wel tegenvallen voor € 10,35 per nacht? Nou, dat kan! Het matras is zo hard als een granieten plaat, een pisstraaltje water komt er uit de douchekop en er zit genoeg kalk op de vloer en op de wandtegels in de badkamer om het commercieel te delven van de kalk te overwegen. Ik kan alleen maar hopen dat het ontbijt morgen nog een ster of twee van mijn recensie kan redden.
Het balkon is in ieder gave prima in orde en met een grote koude beer Chang van 60 baht binnen handbereik geniet ik van het uitzicht over de rijstvelden van Lopburi.
We zitten zo ver buiten de stad dat ik het onaangenaam vindt om door de drukte van de avondspits naar een restaurant te rijden. Vijf kilometer van het hotel zien we een avondmarkt waar we de beproefde Pad Krapow eten. Prima voedsel voor een eerlijke prijs! Ik moet het twee keer vragen maar ook hier zijn we 80 baht (€ 2,32) kwijt voor twee personen inclusief een flesje water. Het rijden in het donker probeer ik ten aller tijden te vermijden. Nachtblindheid heeft zich al jaren geleden van mij meester gemaakt en het is altijd goed wanneer je je beperkingen kent!
Ik zijg neer op het keiharde matras en kijk nog twee afleveringen van “Gomorrah”, een Italiaanse serie over de Napolitaanse mafia, echt de moeite waard! Dan gaan voor half elf de oogjes dicht want morgen sta ik weer om zes uur op.
Als laatste het kaartje van de rit van vandaag. Ruim acht en half uur in het zadel vandaag! In totaal hebben we nu al 567 Km gereden.
