Bangkok (Paragon One Residence) 412), dinsdag 21 januari 2020
Dat Travels uit de titel kan iedereen wel begrijpen maar helaas komen Troubles ook af en toe voor. Zolang er niemand gewond raakt, of nog erger, zijn die Troubles ook nog wel te overzien. De problemen die me sinds afgelopen week teisteren zijn het plotseling uitschakelen van mijn MacBook. Onderzoeken en nog eens onderzoeken op het internet wat de oorzaak kan zijn. Zou het te maken hebben met die update die ik enkele weken geleden heb geïnstalleerd? Of zou het wat anders zijn?
Ik hoef niet lang te zoeken naar de oorzaak. Apple leid me over het pad naar de batterij van mijn nog geen twee jaar oude MacBook. Wanneer ik op het icoon voor de batterij in de bovenste balk klik komt de tekst “Onderhoud vereist” met een gevaren driehoek tevoorschijn. Ook daar kan ik weer op klikken en dan verschijnt er een nieuw venster op mijn beeldscherm met het advies:
Onderhoud vereist: De batterij werkt niet naar behoren en je merkt mogelijk dat de batterij anders werkt of dat de batterij minder ver kan worden opgeladen. Breng je computer weg voor service. Totdat je je computer laat controleren, kun je de batterij gewoon blijven gebruiken zonder schade aan de computer toe te brengen.
Dat laatste lucht in ieder geval op maar dat de batterij nog maar anderhalf uur meegaat is meer een praktisch probleem wanneer ik bijvoorbeeld in het vliegtuig nog wat wil werken. Verder onderzoek verteld me dat de batterij volgens Apple een aanbevolen leven heeft van 1000 maal opladen. Mijn teller staat op 256 en dat is dus aanzienlijk minder dan de levensverwachting die Apple op haar website heeft geplaatst. Mijn MacBook is uit de garantie maar het moet duidelijk zijn dat dit een uitzondering betreft en ik weet dat Apple daar soms niet moeilijk over doet. Dus we gaan op zoek naar een reparatie punt voor Apple computers. Google is daar niet duidelijk in dus gaan we op de bonnefooi naar Sukhumvit, waar er toch minimaal twee Apple Care Centers gevestigd moeten zijn.
We steken binnendoor en lopen vanaf het “Democracy Monument” naar de “Phanfa Bridge”. Iedereen die in Bangkok is geweest kan bevestigen dat het openbaar vervoer er in de laatste jaren goed in elkaar steekt. Vandaag de dag rijden er duizenden bussen, er is een ondergrondse Metro en een bovengrondse Skytrain. Dit alles heeft honderden knooppunten waardoor je redelijk gemakkelijk van A naar B kan komen. Maar het meest spectaculaire openbaar vervoermiddel zijn toch wel de houten boten die over de klongs, de kanalen in Bangkok, razen. Een klong is niets anders dan een open riool en die hebben we gelukkig in de afgelopen jaren ook schoner zien worden. Toch zou ik het niet aanbevelen om een slok water te drinken. Je zou wel eens heel erg ziek kunnen worden!
We stappen uit bij “Pratu Nam” en lopen snel over de loopbrug naar het “Central World” winkelcentrum om te worden opgeslokt door de koelte van de airconditioning. Het “smog probleem” van Bangkok heeft het dagelijkse leven voor de inwoners van Bangkok ingrijpend veranderd. De eens zo karakteristieke geur van wierook is in heel Bangkok verdwenen. Er wordt namelijk ook geen wierook meer verbrand om het fijnstof tegen te gaan.
In het “Central World” winkelcentrum gaat het hoofdzakelijk om het naderende Chinees nieuwjaar! Het jaar van “de Rat” komt er aan en dit is een mooi moment om jullie te vertellen dat er geen Thais woord bestaat voor muis. Wij kennen natuurlijk allemaal “Mickey en Minnie Mouse”? Nou in Thailand zijn het “Micky en Minnie de kleine Rat”! Rekken hangen vol met kleding in alle vormen en maten bedrukt met de wereldberoemde Walt Disney figuren.
Ook bij de “Erawan Shrine” is de wierook in de ban gedaan! Het is spijtig, het ontbreken van de dikke rookwolken en de geur van de wierook neemt namelijk toch wel aardig wat van de mystiek weg. Ik wil het niet tot in den treure blijven herhalen maar op de hoog boven het verkeer hangende wandelbrug is het erg rustig. Ik heb geen idee hoe ze hier in Thailand de toeristengroei per jaar berekenen maar een blinde kan zien dat er iets aan de berekening niet klopt. En dan nu met dat “Wuhan-virus” (Corona virus variant) zullen de Chinezen ook wel enkele maanden niet meer in Thailand arriveren. Passerende blanke gezichten zijn erg zeldzaam en de blanken die je ziet werken haast allemaal in de buurt! Hoe ik dat weet? De schoenen, kijk naar een man zijn schoenen en je ziet meteen of hij in de buurt op een kantoor werkt of op vakantie is!
Voordat we bij het “Siam Discovery” winkelcentrum naar binnen stappen moet ik vanzelfsprekend nog even een foto van mijn lieve vrouw maken met de rode nieuwjaar bomen.
Bij de informatiebalie van het “Siam Discovery” wordt ik meteen een stuk wijzer. De Apple iCare Shop is vier jaar geleden verhuisd naar een nieuwe locatie. Het vriendelijke meisje legt mij in prima engels uit waar we naar toe moeten.
Met haar aanwijzingen in het een fluitje van een cent en binnen een half uur staan we voor het reparatiecentrum voor Apple producten, iPhones lijken de grootste groep apparaten met problemen te zijn. Gelukkig is het er niet zo heel erg druk maar alles wat er aan de muur hangt en op de ramen van de etalage staat is in het Thais. De engelse taal barrière werpt zich al op voordat wij binnen zijn.
Ik neem een kaartje met een nummer en zodra de robotstem “soon, nung, soon”, 010, door de luidsprekers heeft geroepen sta ik op. De jongen achter balie nummer vier kijkt me met doodsangsten aan. Hij blijkt het slachtoffer te zijn die de “Farang” (westerling in het Thai) moet helpen. Zodra ik aanstalten maak om op de stoel tegenover hem te gaan zitten staat jij op. Met beiden vlakke handen waaiert hij in de lucht voor zijn borst als teken dat ik rustig moet blijven zitten en hij verdwijnt achter een brede anonieme deur. Niet veel later verschijnt er een andere jongen met wat meer gezichtsbeharing dan de gemiddelde Thai maar een baard zou ik het niet durven noemen.
In een kort en rommelig gesprek kom ik drie belangrijke dingen te weten.
• De prijs voor de reparatie zal ongeveer 9.300 baht bedragen, dit omdat hij de hele bovenkant van mijn laptop inclusief toetsenbord moet vervangen.
• Er is geen voorraad, het onderdeel moet uit Singapore komen en dat duurt ongeveer tien werkdagen.
• Er wordt geen garantie gegeven op de reparatie.
Nou, dat is me dan duidelijk. Ik ga mijn mogelijkheden bekijken en kom misschien nog wel terug. Onze missie voor vandaag zit er op en het wordt tijd voor de lunch.
Onze ogen vallen op een noedelrestaurant niet ver van het Apple Care Center waar de reclames voor de deur mooie gerechten laten zien. Met een “Panaeng Moo” en een "Knapperige kip met Sinaasappel” vieren we tijdens deze lunch mijn zestigjarige verjaardag. Een mijlpaal! Want met elk jaar dat ik nu ouder wordt besef ik dat er veel vrienden en kennissen zijn die mijn leeftijd niet hebben gehaald of zullen halen.
Na een korte middagrust in de koelte van de airconditioning in de hotelkamer, een koud biertje op het balkon, is het tijd om de avond in te gaan vullen. Khao San Road is nog steeds het onbetwiste middelpunt voor de jongere en oudere reizigers in Thailand. Vanuit deze buurt vertrekken er elke nacht tientallen bussen naar elke uithoek van Thailand die de op drugs, seks, drank en sensatie beluste jongeren wat te bieden heeft.
Hier op Khao San Road zijn ze erg vindingrijk om in de steeds veranderende wereld van het rugzakken toch nog geld te kunnen blijven verdienen. “Krokodil van het spit” is de nieuwe trend.Voor 150 baht, een kleine vijf euro, kun je proeven.
Wij houden het voor het avondeten bij een oude belende, een beproefd concept waar we een en twintig jaar geleden al gingen eten. Het “Shoshanna” restaurant. Shoarma op de Israëlische manier met humus, Israëlische salade en eigen gesneden patatten. Het smaakt nog net zo goed als al die keren ervoor. De eigenaar komt ons persoonlijk begroeten omdat hij ons heeft herkend. Voor minder dan € 17,- hebben we heerlijk gegeten! Na de maaltijd zitten we beiden tot aan de rand vol. Het is een herinnering waardige dag geweest en nu gaan we op naar de zeventig! Ik hoop vanzelfsprekend het volgende jaar van het varken nog mee te maken!
We konden het niet laten! Op de terugweg naar het hotel lopen we toch nog even over Khao San Road om wat vrienden gedag te zeggen. Nok is blij om ons te zien maar ik heb de kracht niet meer om langer te blijven. Ik verlang naar mijn bed en wij beloven plechtig dat we deze week nog een avond langskomen. Wat vroeger zodat we met z’n drieën een biertje kunnen drinken zoals in de goede oude tijden.
