Nang Rong (Smile Home resort) 6), maandag 27 januari 2020
Na zeven nachten in Bangkok is het tijd om weer verder te gaan. Onzekerheden hebben ons beiden op de rand van de twijfels gebracht. Het onzekere trekt maar het zekere stelt gerust. Nog voor we naar beneden gaan om te ontbijten aanschouwen we vanaf ons balkon een ambulance die een Thaise man wegvoert. Opnieuw worden we geconfronteerd hoe dun de lijn tussen het huidige en het eeuwige is. We kijken elkaar in stilte aan en hopen zeker dat het geen voorbode is van wat ons te wachten staat.
Het ruime ontbijt wordt beloont met een fooi van twintig baht. De serveerster is nog steeds een beetje verlegen dat ik hun gisterenmiddag in hun vrijetijdskleding heb gezien. Ik moet er om lachen, terwijl het voor hun toch echt heel serieus is! Deze meisjes uit Myanmar worden gewoonweg uitgebuit, moderne slavernij. Een vrije avond in de week!
Om kwart voor tien stappen we de soi in op weg naar “Thanon Phra Sumen” om bus nummer 3 te nemen. Het is heerlijk weer en het lijkt dat de smog een stuk is verdwenen. De lucht is haast stralend blauw en “Wat Bowonniwet” schittert in de ochtendzon. De bushalte is een flink stuk verder lopen dan naar “Ratchadamnoen”, waar bus 159 ook naar de “Mo Chit Busterminal” gaat, maar het grote voordeel is dat bus 3 een stuk minder druk is en normaal gesproken sneller op de busterminal is.
In de meer dan veertig oude bus rammelen we door de drukke straten van Bangkok. Het zijn nog precies dezelfde bussen als waar we meer dan twintig jaar geleden mee door Bangkok reden. Het zal wel niet lang meer duren voordat de gemeente Bangkok er een budget voor vrijmaakt om nieuwe, veel minder vervuilende, stadsbussen aan te schaffen. Toch heeft het rijden in een stadsbus met alle ramen geopend wel wat. Je voelt je dichter bij het kloppende hart van deze miljoenenstad. Die nieuwe stadsbussen zullen wel een airconditioning hebben en daarmee hermetisch zijn afgesloten van de buitenwereld.
Eenmaal aangekomen bij de “Mo Chit Busterminal” neem ik uitgebreid de tijd om het versleten en uit haar voegen gebarsten bouwwerk te fotograferen. Vandaag is het hoogstwaarschijnlijk de laatste keer dat ik vertrek uit deze reistempel uit het verleden. Hoeveel voetstappen er hier van mij, en mijn vrienden en reisgenoten, staan is al lang niet meer te tellen. Net zoals hoevaak we van dit busstation zijn vertrokken naar bestemming over het hele noorden en noordoosten van Thailand. Met een opwellende traan kijk ik voor de laatste keer rond zonder uit het oog te verliezen dat we zo snel als mogelijk naar Nang Rong te vertrekken.
Buskaartjes zijn snel gekocht en over een klein drie kwartier zal onze bus zich in beweging zetten naar Buriram. Onze bestemming voor vandaag, Nang Rong, ligt op de route. 310 baht per persoon is de schade en dat zet mij toch wel aan het denken. Het is moeilijk on te bepalen is iets vandaag de dag door de prijsverhogingen en het steeds sterker worden van de baht duur is in Thailand of niet. Heb ik twee weken niet gelezen dat het minimum loon was verhoogd naar 345 baht per pag? Dan is dat toch wel een stevige prijs voor een busreis van ruim driehonderd kilometer!
Het blijkt vrij zitten en de bijrijder wijst ons een bank aan in het midden van de bus. Ik heb allang gezien dat wij naar achteren willen! Ik moet aardig wat overredingskracht gebruiken om hem te overtuigen. Gelukkig geeft hij uiteindelijk op en loopt met ons mee naar de achterkant van de bus. Tegenover het toilet is een flinke ruimte waar we onze rugzakken kunnen neerzetten en de drie achterste stoelen nodigen mij meteen uit om uitgebreid plaats te nemen. Zo heeft Lyka ook twee stoelen voor zichzelf en dat is een stuk comfortabeler voor de vijf uur durende busreis die voor ons ligt.
Niet ver van de oude “Mo Chit Busterminal” passeren we nog zo’n oeroude vervoerstempel, “Don Muang International Airport”, wie is er in het verleden nooit gearriveerd en is er ook weer vertrokken? Mijn gedachten dwalen af naar de “Bill Bently Pub” die in de oude luchthaven op de eerste verdieping was gevestigd. Het beste glas Heineken buiten Nederland omdat de KLM dagelijks enkele vaten vers bier uit Amsterdam meebracht voor de dorstige reizigers. In een ver verleden heb ik nog eens een kort verhaal geschreven over een ontmoeting met een teleurgestelde weemoedige reiziger die Thailand ongewild moest verlaten. Ik zal er eens naar zoeken en de link opnieuw plaatsen.
Dan begint het wachten op het arriveren! De een is er beter in dan de ander en de een heeft een complete andere manier van het absorberen van de voorbij trekkende tijd. Voor mij? Ik schakel alles uit en probeer in een meditatieve trance te geraken. De theorie van de ruimtetijd neemt me geheel over en ik staar oneindig in het voorbijtrekkende landschap. Zo schuift de tijd sneller voorbij dan ik me realiseer.
Er wordt iets te vaak naar mijn zin onderweg gestopt, ik neem aan dat de buschauffeur zijn extra inkomsten niet kan missen, dus arriveren we ruim een half uur te laat in Nang Rong. De ontmoeting met Peter is hartelijk maar door een misverstand heeft hij ruim een uur op ons staan te wachten voor het ziekenhuis van Nang Rong, de plaats waar je normaal gesproken uit de bus wordt gezet. Gelukkig is hij met de pick-up truck en kunnen we samen tegelijk mee naar het knusse resort. Het resort is overigens een prima verblijfplaats wanneer je de MotoGP in Buriram wil bezoeken!
Noeng en Peter hebben alles voor ons bezoek in gereedheid gebracht en deze keer slapen we in bungalow nr. 6. Op mijn nadrukkelijk verzoek omdat we bij deze bungalow de late maar toch nog sterke namiddagzon ontlopen. Onze bagage gaat in de bungalow en voordat we gaan eten moet ik wachten op een telefoontje van Apple over de accu van mijn MacBook. Het telefoontje komt, twee keer zelfs, maar ik hoor niets en ik denk dat ze aan de andere kant ook niets horen. Ik hoop dus dat ze nog een keer terugbellen of op een andere manier contact met mij zoeken. Gelukkig is er melding van gemaakt en ik heb een nummer waarmee ik kan aantonen dat ik aan het einde van januari al contact met ze heb opgenomen.
Peter heeft wat verkeerds gegeten en heeft dus geen zin om zich bij ons te voegen om in “de Schuur” te gaan eten. Wij noemen het wat oneerbiedig “de Schuur” omdat de inventaris en aankleding een nachtmerrie voor de “Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit” zou zijn. Het Thaise eten is er van extreem hoge kwaliteit en ook nog eens laag geprijsd, een formule voor succes en de reden waarom het restaurant zeven dagen per week geopend is en dat bijna altijd alle tafels bezet zijn. Wij laten de gebakken rijst, omelet met varkensvlees en gebakken groenten goed smaken.
Op de terugweg zien we onverwacht nog een oude vriend dus keren we om en drinken nog een biertje met hem. En een tweede. Maar dan moeten we ècht gaan want morgen hebben we een drukke dag met het voorbereiden van ons volgende avontuur.
