Bangkok (Paragon One Residence) 412), donderdag 23 januari 2020
Het is een heerlijke ochtend in een heerlijk hotel in een heerlijke stad. Toch is er een nadeel, of beter gezegd ongemak, dat haast elk hotel in Bangkok kent. De in de zeer vroege ochtend vertrekkende gasten die op tijd op de vertrekplaats van hun bussen, treinen of vliegtuigen willen zijn. Slaande deuren en vloekende hotelgasten zijn net zo vanzelfsprekend als het eenvoudige doch voedzame ontbijt. Zodra het daglicht probeert door de zware verduisterende gordijnen naar binnen te sluipen sta ik op. Ik hou het niet langer in bed. Ik kleed me aan en rijd samen met enkele vertrekkende hippie jongeren de lift naar de begane grond die in Thailand de eerste verdieping heet. Het kokende water sijpelt door de Nederlandse snelfiltermaling en verspreid de heerlijke geur van vers gezette koffie. Jaloerse ogen gaan van het kopje Nescafé op de tafel voor hun naar mijn thermoskan met het koffiefilter. Ik knik glimlachend al verontschuldigend voor het ongemak. ‘Je moet je prioriteiten kennen’, denk ik terwijl ik naar een jong stel kijk die twee gitaren meesleuren op hun rondreis door Thailand. Vanaf ons kleine balkon geniet ik van de vers gezette koffie, de relatieve koelte van de ochtend en de geuren en geluiden van Bangkok. Voor de meeste toeristen is Bangkok een te drukke, te warme stinkende stad die ze zo snel mogelijk willen verlaten nadat ze de wereldberoemde toeristische attracties hebben gezien. In mijn hoofd klinkt het bekende: “One Night in Bangkok” van Murray Head. En zo is het ook!
One night in Bangkok makes a hard man humble
Not much between despair and
ecstasy
One night in Bangkok and the tough guys tumble
Can't be too careful
with your company
I can feel the devil walking next to me
Vandaag hebben we een missie! We gaan niet zo maar in het wilde weg door de Thanon’s (straten) en Soi’s (zijstraten) van Bangkok slenteren. Nee vandaag gaan we op zoek naar nieuwe schoenen voor Lyka omdat ik niet week na week naar het gezeur over de te kleine schoenen wil horen. We gaan naar Sukhumvit, een van de velen oneindige winkelstraten van Bangkok.
Na het eenvoudige, maar voldoende, ontbijt slenteren we binnendoor enkele steegjes naar de majestueuze brede “Ratchadamnoen Avenue” waar we snel in een oude stadsbus met nummer 2 springen. De rit zal rond dit tijdstip ongeveer een uurtje duren! Er wordt nogal veel gestopt, het is druk op de weg en er zijn tientallen verkeerslichten en een heuse spoorwegovergang tot onze bestemming. Een eind verder op Sukhumvit stappen we uit bij “Asok”. Het immens grote winkelcentrum “Terminal 21 Asok” is onze bestemming. Wanneer we hier geen geschikt en goed geprijsd paar schoenen voor Lyka kunnen vinden dan is de wereld voorgoed verloren! “Terminal 21 Asaok” is een bijzonder winkelcentrum met een thema op elke verdieping. Er zijn onder andere een Japanse, Britse en Griekse verdieping. Leuk om te zien maar elke winkel op die verdiepingen geeft hetzelfde gevoel door dezelfde waar en ongeïnteresseerd winkelpersoneel. Overal lopen de mobiele telefoon zombies door elkaar heen zonder ook maar een ogenblik oog te hebben voor de wereld en de mensen om hun heen. De mobiele telefoon is de nieuwe god voor de verlorenen der aarde! Voor een moment stop ik voor een bord waar in tientallen verschillende talen staat te lezen dat het absoluut verboden is om in het winkelcentrum foto’s te maken. De laatste jaren zien ze in ieder land in iedere buitenlander een terrorist. Ik schud mijn hoofd en kijk om me heen. Een imposante beveiliger van zeker zestig kilo en een hoogte van een meter zeventig kijkt mij in zijn versleten donkerblauwe uniform streng aan, de glimmende badge op zijn borst en zijn iets te grote pet stralen extra gezag uit, waarna hij naar mijn Nikon kijkt die in de aanslag op mijn heup hangt. Ik lach hem vriendelijk uit. Een grote fotocamera is verdacht maar al die camera’s in de minuscule mobiele telefoons zijn ongevaarlijk! Alsof je de beelden uit een mobiele telefoon niet kan gebruiken om een aanslag voor te bereiden. In een enorme schoenenwinkel, zonder ook maar een klant, ondernemen we onze eerste poging. Overal hangen schreeuwerige felgekleurde posters boven de pallets, vol met schoenendozen, met de enorme kortingen die je hier krijgt. Natuurlijk nemen we het met een korreltje zout want iedereen weet hoe het in dit soort toeristen winkelcentra gaat. Extra hoge adviesprijzen zorgen voor duizelingwekkende kortingen. Lyka zigzagt door de pallets schoenen in alle kleuren en maten. Is er teveel om uit te kiezen? Gelukkig duurt het niet lang voordat Lyka een paar zwarte sportschoenen heeft gevonden die aan haar modebeeld voldoen en hopelijk ook nog lekker zitten. Het enige probleem is dat de maat te groot is en we op het eerste gezicht niet de juiste maat op de stapel dozen onder de sportschoenen kunnen vinden. Zo ontstaat het tweede probleem! Iedereen zou ons opmerken in de lege winkel en een poging wagen om de wachtende klanten te helpen. Maar niet in Bangkok! Ik probeer de aandacht van een jongen en meisje te trekken door met mijn armen te zwaaien maar beiden staan geconcentreerd met hun hoofden te schudden terwijl hun duimen in een vlot tempo het scherm van de mobiele telefoons beroeren. Het is duidelijk dat wat ze aan het doen zijn belangrijker is dan waar ze voor worden betaald. Het liefst zou ik weglopen maar Lyka is blij met de zwarte Adidas schoenen dus moet ik het anders aanpakken. Ik stap in een stevig tempo en met een boos gezicht op ze af en verbluf ze met mijn duidelijke en luide kolen Thais. Ze stribbelen maar weinig tegen en lopen beiden mee om ons met de aankoop te assisteren. Een zou voldoende zijn geweest maar nu krijgen we er twee voor dezelfde prijs. Ze lopen met hun ogen dezelfde rij schoenendozen langs om te kijken of ze maat 36 kunnen ontdekken. Wij hebben dat al twee keer gedaan dus komt het in Thailand gebruikelijke: ‘No have!’, niet geheel onverwacht. Ik kijk om ons heen en tel in enkele seconden al snel meer dan honderd pallets gevuld met schoenen. ‘Misschien nog op een andere pallet?’, vraag ik. Daar hadden ze niet op gerekend. Beurtelings controleren ze de beeldschermen van hun telefoon en het antwoord op mijn vraag of ze misschien ergens anders nog maat 36 hebben staan komt het verwachtte ‘Mai Lou’, het ongeïnteresseerde ‘ik weet het niet’ dat elke Thai uit elke ongewenste situatie laat ontsnappen. Schaapachtig staan ze ons aan te kijken in de hoop dat wij het opgeven en dat zij weer verder kunnen met het spelletje op de telefoon. Ik ben er klaar helemaal mee maar Lyka weet van geen wijken. Ik strijk mezelf over mijn hart en bedenk dat ik me in Thailand niet zo druk moet maken. Ik onderneem een nieuwe poging met een mierzoet geslijm waar ikzelf zelfs een beetje misselijk van wordt. Maar het lijkt te helpen! Het meisje komt uit zichzelf in beweging en cirkelt door de pallets vol met schoenen heen. Ook de jongen wil zich niet laten kennen en hij verdwijnt achter een gipswand. Ik schud mijn hoofd, kijk Lyka recht in haar ogen, en geef meteen alle hoop op. Dat er wonderen bestaan is duidelijk! De jongen komt geheel onverwacht met een doos vanachter de wand tevoorschijn en met een glimlach vol trots alsof hij net het wiel heeft uitgevonden presenteert hij de juiste zwarte sportschoenen in de juiste maat! Het meisje neemt direct haar plaats weer in achterin de winkel en begint een nieuwe aflevering van het spel dat ze waarschijnlijk tot aan sluitingstijd zal spelen, met uitzondering van de vele maaltijden dan. De jongen blijft bij ons om de betaling af te handelen. Lyka past, kijkt, loopt, kijkt nog eens in de spiegel, vraagt aan mij wat ik er van denk, hoort mijn mening aan, loopt, kijkt nog eens, vraagt naar de prijs, kijkt naar mij zonder een woord te zeggen, loopt nog een stukje, stopt de schoenen terug in de doos, bestudeert de doos, kijkt nog eens naar mij, ik knik goedkeurend en dat is voor haar het teken dat we naar de kassa kunnen om af te rekenen. Een kleine vijftig euro en de schoenen blijven meteen aan haar voeten. De te kleine schoenen gaan in de doos die op haar beurt in een onopvallende plastic tas verdwijnt. Ik haal mijn VISA-kaart tevoorschijn om te betalen. Het gezicht van de jongen betrekt en de virtuele barometer vliegt omlaag richting een diepe depressie. De vingers van de jongen dalen in een hoog tempo neer op de toetsen van de elektronische Japanse kassa. Af en toe klinkt er een doordringende pieptoon als teken dat er iets mis gaat. Het gezicht van de jongen wordt steeds roder en het alom in Thailand verafschuwde “Losing Face” komt met de seconde dichterbij. Een onzichtbaar zesde zintuig brengt het meisje in beweging en binnen enkele tellen staat het juiste getal op het kleine beeldscherm van de kassa. De jongen staat erbij en kijkt erna met een uitdrukking op zijn gezicht van: Zo, dat hebben “wij” toch maar even goed voor elkaar gekregen! Ik hou mijn kredietkaart bij de contactloze kaartlezer en een hokje met een rood kruis verschijnt. Nog maar een keer proberen! En nog een keer, en nog een vierde keer. Wat nu? Het meisje trekt de kaart uit mijn hand en schuift hem in de kaartlezer. Er wordt contact gemaakt en de vraag of ik mijn PIN-code wil invoeren verschijnt op het beeldscherm. Zes ogen staan met me mee te kijken hoe ik mijn PIN-code invoer. Weer verschijnt dat hokje met dat rode kruis! Wat nu? Opnieuw trekt het meisje de kaart uit de lezer en haalt hem nu in een soepele gelijkmatige beweging door de sleuf aan de zijkant van de kaartlezer. Opnieuw wordt er contact gemaakt en de vraag of ik mijn PIN-code wil invoeren verschijnt op het beeldscherm. Ik voer opnieuw mijn PIN-code in! We moeten wachten en hopen dat het nu wel lukt. Helaas, opnieuw verschijnt opnieuw dat hokje met dat rode kruis! Ik trek mijn agenda tevoorschijn, haal twee knisperende nieuwe briefjes van 1000 baht uit de zwarte kunstlederen omslag en overhandig ze aan de jongen. Met een luide kling schiet de la van de kassa open waar geen enkel bankbiljet in ligt. Het meisje kijkt voor een moment in de lege lade en grist een biljet van 1000 baht uit de jongen zijn hand. Ze snelt weg, ze gaat het geld wisselen! We zijn ruim een kwartier verder wanneer we het juiste bedrag in wisselgeld terug krijgen. Winkelen in Thailand? Altijd spannend! Zodra we buiten de winkel staan kijk ik nog een keer over mijn schouder naar het vreedzame tafereel van de twee jongeren die geconsenteerd spelletjes staan te spelen op hun mobiele telefoons. Die twee komen er wel! Zo! Onze missie voor vandaag is geslaagd en de rest van de dag kunnen we lekker ontspannen in deze bruisende stad. Enkele stappen verder verwisseld Lyka de te kleine schoenen met de nieuwe schoenen. Ze straalt, of ze twijfelt? Er is geen weg terug, geld terug krijgen in Thailand is als bloed uit een steen knijpen!
De rode kleuren van het Chinese Nieuwjaar komen ons overal tegemoet. Het is een vrolijk gekleurde wereld in heel Bangkok. Het jaar van “de Rat” is in aankomst en dat kun je overal zien. Overal plaatjes van ratten en muizen! Een kleine anekdote: In het Thais is er geen woord voor muis. Ze kennen alleen het woord voor “Rat”, Hnu. Een muis is dus een “kleine rat” en dus voor de Thai is “Micky Mouse” dus “Micky de Rat”. Vandaar dat in Thailand ratten en muizen door elkaar worden gebruikt voor het Chinese jaar van de Rat!
We besluiten om rustig terug te lopen richting Siam Square om zo wat indrukken op te doen en misschien wel ergens te lunchen. Wat is Bangkok toch snel veranderd in de afgelopen jaren! Overal glimmende woontorens met winkelcentra en kantoorgebouwen eronder. Maar de westerse levensstijl is ook steeds meer zichtbaar. Een boete wanneer je een beker koffie mee naar binnen neemt was vroeger ondenkbaar. Nu zijn die boetes op steeds meer plaatsen te lezen. We lopen rustig door. Ik hoor niets dus de schoenen zullen wel oké zijn.
In de schaduw onder een van die roltrappen die de reizigers naar een station van de Skytrain brengt schiet ik een mooie foto van gestoomde mais in maagdelijk wit en koninklijk violet. Hoe het smaakt weet ik niet maar het is een mooi tafereeltje. Na dik een uur wandeling zijn we bij het “Central World” winkelcentrum aangekomen. Hoeveel voetstappen er hier van mij staan is niet voor te stellen. Een en twintig jaar geleden stapten we hier al rond! Kris en ik wisten alle plekjes waar we lekker en vooral goedkoop konden eten! Dit was een van die plaatsen. Heerlijke sandwiches gekocht in de kelder van de “Isetan Department Store” toen brood nog zeer zeldzaam was in Thailand.
Chinees nieuwjaar wordt ook hier uitbundig gevierd. Binnen wordt een Chinese opera opgevoerd. Vreemd gezang door artiesten in weelderig gekleurde kostuums. Het mooiste voor ons is dat je hier wel gewoon foto’s mag maken.
Voor de lunch kiezen we de klassieker “Tuna Sandwich” van Sub-Way met extra zwarte olijven. Een winnaar die we samen delen en wegspoelen met een flesje ijskoude Coke-Zero. Het mag dan wel niet zo laat zijn maar we zijn al aardig vermoeid dus kiezen we ervoor om met de boot over het kanaal terug naar “het eiland Bangkok” te gaan.
We zijn vroeger dan verwacht en we laten ons het koude San Miguel bier goed smaken. Dean is niet een man van de klok en hij moet nog van Silom Road komen. Onze magen knorren en we bestellen wat snacks die we met meer ijskoud bier wegspoelen. Na een uur tevergeefs te hebben gewacht besluiten we om maar terug te gaan naar het hotel. Het is mooi geweest en ik vind het best wel jammer dat het niet gelukt is vanavond. Aan de andere kant is Dean eigenlijk best een vreemde dus kan ik er vrede mee hebben dat we hem vanavond niet hebben ontmoet. Misschien over twintig jaar weer? Of eerder in Dubai? Maar wat is die uitnodiging om hem te komen bezoeken eigenlijk nog waard?
