Bua Yai (John en Yuun), woensdag 29 januari 2020
Gisteren was het een dag van voorbereiden. De GPS is zo goed als mogelijk ingesteld en de gemaakte routes zijn naar de oude Garmin 400t geladen. Het apparaat is alweer bijna negen jaar oud en steeds wanneer ik kijk naar een GPS die de oude kan vervangen besluit ik om toch nog maar een jaartje langer met de oude door te gaan. De Garmin doet tenslotte nog steeds wat ik van hem verwacht dus wellicht gaat hij nog wel een jaar, en misschien wel twee, mee.
Op aanraden van Peter, een autoriteit op het gebied van brommer techniek, heb ik na vijftien jaar ook de originele accu van de motor laten vervangen. We zijn samen ook een paar keer om de motor heen gelopen en hebben geen vreemde zaken of technische problemen kunnen ontdekken. Peter heeft enkele weken geleden nog alle rubberslangen rond de carburateur vervangen en daarmee moet de oude “Honda Phantom” klaar zijn voor de monsterrit naar het zuiden.
Helaas kunnen we maar twee nachten blijven, de tijd om Thailand te verlaten dringt. Peter en Noeng verrassen ons met frietjes en Thaise kipkluifjes als avondmaaltijd. Het is altijd gezellig op het “Smile Home Resort” een mooie verblijfplaats voor een bezoek aan de Thaise MotoGP in Buriram. Na het eten drinken ik nog een paar biertjes maar laat wordt het niet. Morgen wil ik om zes uur op. Niet alleen morgen, dat wordt de tijd om op te staan tijdens de gehele rit naar het zuiden en weer terug!
Precies om acht uur staan we klaar om naar het noorden te gaan rijden. De eerste halte tijdens onze reis is Bua Yai waar we Prayun gaan bezoeken om te zien hoe het met haar gaat sinds haar man drie maanden geleden onder dwang heeft moeten vertrekken omdat de Thaise immigratie hem geen visum meer wilde geven.
De motor bromt en de wielen zingen het lied van de weg. Hoewel het geen bekende wegen voor me zijn voelen ze wel zo aan. Ik heb al tienduizenden kilometers door Thailand afgelegd op deze motor en op een gegeven moment voelen alle wegen en alle landschappen hetzelfde aan.
Precies op het uur nemen we tien minuten pauze om onze konten wat te ontzien en wat te drinken. Een bananen cakeje smaakt prima als oppepper voor een stoot glucose. Het motorrijden verleer je nooit maar het geconcentreerd rijden kost me steeds meer energie. In Thailand komt het verkeer van alle kanten en daarnaast is de weg vaak van een slechte kwaliteit die ook veel ongelukken kan veroorzaken wanneer je niet goed oplet.
Ik vraag aan Lyka of het al tijd is voor een pauze en in plaats van een ja of een nee krijg ik te horen dat ze haar horloge is verloren! Treurigheid maakt zich van ons meester. Ik stop langs de weg en we lopen samen door onze opties. Uiteindelijk besluiten we om de kleine veertig kilometer terug te rijden waar we koffie hebben gedronken. Lyka is er heilig van overtuigd dat daar de clip van haar horloge is losgeschoten tijdens het opstappen en omdoen van de rugzak. Zonder een woord te wisselen rijden we terug. En geloof het of niet. Daar ligt haar horloge aan de zijkant van de weg!
Helaas is er wel een auto of een vrachtauto overheen gereden waardoor het horlogebandje aardig verfomfaaid is. Het Zwitserse uurwerk loopt nog en ook het saffierglas heeft geen enkele kras. Dan valt de schade toch nog wel mee! We drinken en slokje lauw water en bergen het horloge op. Ik zal vanavond bij Prayun proberen het een en ander te herstellen.
Bij de volgende stop rusten we uit onder het toeziende oog van “Luang Phor Koon”. De oude monnik is haast levensecht vereeuwigd in een kleurrijk beeld. De monnik is van hier uit de buurt en wordt als een heilige vereerd. Hij is een van de laatste van de oude garde. Zoals bij veel religies in de wereld is ook het Thaise Boeddhisme in een renaissance terecht gekomen. Of de nieuwe generatie monniken net zoveel eerbied als de oude garde monniken zal krijgen valt nog te bezien.
Op de stoeprand eten we een lunch van de 7-11. Niet omdat het de voorkeur heeft maar meer omdat het snel en ook nog eens goed is. Deze maaltijden zijn ondertussen razend populair onder de Thaise bevolking. Ze zijn goed en goedkoop met als direct gevolg dat er veel kleine straat restaurantjes in de nabije toekomst zullen verdwijnen. Na twintig minuten gaan we weer verder en rijden Phimai binnen. Nog ruim zestig kilometer te gaan.
Het blijft leuk om in een van die slaperige plattelandsdorpen een flesje koud water te kopen. Je bent plotsklaps het nieuws van de dag in het dorp en je weet dat je aan veel tafels vanavond tijdens het eten zal worden vermeld.
Slecht wegen, goede wegen en onderdoorgangen bij spoorwegen. We zien alles voorbij komen en wanneer we eindelijk in Bua Yai aankomen zijn we moe en tegelijkertijd opgelucht. De geplande 172 kilometer blijken er door het verloren horloge uiteindelijk 265 geworden. We zijn moe, hebben dorst en een enorme zadelpijn. Ik overtuigd Lyka dat die pijn in de komende dagen wel zal gaan afnemen. We moeten gewoon wennen aan de lange zit tijdens het rijden.
Prayun is duidelijk blij om ons weer te zien. Ze heeft een probleem met de verlichting in de keuken en dat probleem moet meteen worden opgelost. Ik stap op de motor en rijdt naar de winkel om een nieuwe tl-verlichting aan te schaffen. Zo duur kunnen die toch niet zijn? Een uurtje later is er weer verlichting en Prayun gaat op pad om inkopen te doen voor het avondeten.
En van dat avondeten hebben we zeker genoten, onder het licht van de nieuwe tl. We zijn helemaal bekaf en voor negen uur is het licht uit. Morgen hebben we weer een hele lange rit voor de boeg.
