Bangkok (Paragon One Residence) 412), maandag 20 januari 2020
Ik wil niet zeggen dat we bij zijn dat we eindelijk weg zijn uit Pattaya maar het voelt enigszins wel als een opluchting! Pattaya heeft veel van haar charmes verloren maar ook wij zijn in de afgelopen twintig jaar veel veranderd. We beginnen aan de derde en laatste etappe van deze toch wel bijzondere reis. De koffers blijven opnieuw achter in het Boxing Roo Hotel en in onze rugzakken zit alleen het hoogstnodige zodat we licht kunnen reizen.
Ik ben al vroeg uit bed omdat ik weer een brief naar de gemeente, inclusief onderbouwing, moet sturen voordat ik op verzoek van de gemeente Zaltbommel in de Thaise gevangenis verdwijn. De gemeente ziet mij nu echt als een boef en vele afdelingen spannen samen om ons ten gronde te richten. Er schijnen verschillende dwangbevelen onderweg te zijn die gebaseerd zijn op foutieve aanslagen voor de gemeentelijke belastingen.
In de belevingswereld van de gemeente Zaltbommel is de telefoonwinkel nog steeds geopend. Op Facebook lees ik steeds weer dat ze graag met me willen praten. Ik zou liever hebben dat ze na vijftien jaar stuntelen eindelijke een keer naar mij luisteren! Onderbouwen is de sleutel tot succes, en daarvan heb ik al genoeg naar de Hogeweg gestuurd. Gelukkig heb ik nog genoeg troefkaarten in mijn hand om mijn stelling te onderbouwen en wellicht tot andere gedachten te brengen. Met een klik van de muis vertrekken 43 A4tjes, ja jullie lezen het goed, 43 A4tjes met de email naar drie verschillende afdelingen en de verantwoordelijke wethouder van de gemeente Zaltbommel. Nu begrijpt u meteen ook waar een groot gedeelte van de gemeentelijke belastingen voor wordt gebruikt! Bij die wethouder zou er toch ook een lichtje moeten gaan branden? Wie is eigenlijk de wethouder die de financiën in zijn portefeuille heeft?
Ik kan u simpel uitleggen wat er in het verleden is gebeurt!
Wanneer ik op een ochtend in 2005 op sta heeft de gemeente Zaltbommel mij tijdens mijn nachtrust een nieuw pand, volgens de definitie van heffingsambtenaar “J.R. Steenbergen”, cadeau gedaan. Da’s mooi zult u zeggen? Een gratis pand inclusief een nieuw huisnummer!
Helaas heeft de gulle gift van de gemeente ook een keerzijde. Ik kan het pand nooit verkopen, omdat de buurman de eigenaar is van het appartementsrecht met datzelfde huisnummer, maar moet met terugwerkende kracht wel gemeentelijke belastingen op dat huisnummer betalen! Hadden ze mij niet doormiddel van een brief op de hoogte kunnen stellen? Dan had ik die gulle gift zeker geweigerd! Er is nu een situatie met twee keer het huisnummer 13 aan de Omhoeken in Zaltbommel! Ook gemakkelijke voor PostNL en alle andere bezorgers die aan de deur komen. Klagen en bezwaren helpt niet. ‘Ga maar naar de rechter!’, is steevast hun antwoord. Voor mij is dat een zwaktebod, zo ga je toch niet met de burgers die je salaris betalen om?
De vers gezette koffie smaakt me goed en gelukkig speelt de NPO Radio2 fijne deuntjes, het is tenslotte zes uur vroeger in Hilversum. Het inpakken gaat in alle stilte, de koffers kunnen de lading net aan en na de koffers te hebben ingerold in folie en met plakband te hebben verzegeld verdwijnen ze in kamer 6 van het Boxing Roo Hotel, de opslag.
“Khun Narin” van “Instyle Private Car Service” is twintig minuten te vroeg en dat steld ons zeer op ons gemak. We hebben dat in het verleden wel eens anders meegemaakt! Een taxi die zich een uur van tevoren afmeld of een taxi die een uur te laat is. Ik ken “Khun Narin” al meer dan 21 jaar maar dat vertroebelt niet mijn oordelen.
Onderweg zien we vanuit de taxi het toch wel heel veel veranderde Thailand. Neem de infrastructuur die alleen maar beter is geworden en ook de industrie, productie en assemblage, heeft voor enorme industriële parken langs de snelwegen gezorgd. Maar met elke kilometer die we dichterbij Bangkok komen zien we ook de eerste symptomen van verkeersinfarcten en het simpele feit dat er gewoonweg teveel verkeer op de weg is rond deze miljoenenstad. De snelheid gaat stapsgewijs omlaag totdat we zijn aangekomen bij langzaam voortkruipend verkeer.
Aangekomen bij het “Paragon One Residence” gaat het niet helemaal zoals verwacht! Ik betaal de verschuldigde 6.300 baht voor zeven nachten (€ 26,87 per nacht) zoals op mijn boeking vermeld en de receptioniste overhandigt mij de sleutelkaart van kamer 304. We nemen de lift naar de derde verdieping en zodra ik de deur openzwaai weten we dat deze kamer het niet gaat worden voor de komende zeven nachten! Ik mis het beloofde balkon.
Lyka blijft alleen achter in de kleine donkere kamer terwijl ik naar beneden ga om te proberen iets te regelen. Dat is niet gemakkelijk! Er is een kleine taal barrière en dat opgeteld met het altijd uiterst gevoelige Thaise gezichtverlies is vaak een recept voor een ramp. Ik krijg een heel verhaal en uiteindelijk is het mij allemaal duidelijk. Ik heb namelijk, per ongeluk, een standaard kamer geboekt terwijl ik tijdens een vorig bezoek in een Deluxe kamer heb verbleven.
‘Ohhhh, is het wellicht mogelijk dat ik een Deluxe kamer krijg?’
‘Nee, dat is niet mogelijk!’
‘Heeft u morgen wellicht een Deluxe kamer vrij?’
De receptioniste kijkt mij, en daarna haar collega, die alles nauwkeurig volgt, en daarna weer mij aan. Er volgt tussen de twee een overleg in de Thaise taal met vriendelijke gezichten die me af en toe aankijken. Gezichten met de hypnotiserende ogen van een dansende cobra doen voorkomen. De receptioniste richt zich opnieuw naar mij met een glimlach waarvan ik oprecht hoop dat die vriendelijk is bedoelt.
‘Wij hebben wel een Deluxe kamer vrij maar dan moet u bijbetalen!’
‘Dat is voor mij geen probleem, maar hoeveel moet ik bijbetalen?’
‘Zevenhonderd baht.’
‘Per nacht?’, vraag ik verbaasd.
‘Nee, voor de hele week, honderd baht extra per nacht’, antwoord ze terwijl ze haar ogen verlegen neerslaat.
Ik tel zevenhonderd baht af op de counter van de receptie en ontvang een andere sleutelkaart.
Deluxe Kamer 412 is het dus helemaal. Zei het dat er een vreemde geur van gefermenteerde groente hangt, verse zuurkool komt er heel erg dicht bij, het kan ook een overblijfsel zijn van een plas kots die in het laminaat is trokken maar dat kan ons weinig schelen. Dit is ons thuis voor de komende zeven nachten.
Lang brengen we niet door op de kamer want onze magen knorren. De rugzakken gaan onuitgepakt op de vloer en wij draaien meteen weer om. Een stukje terug in de Soi is het “Prasuri Guest House” en tijdens mijn vorige bezoek aan Bangkok was het een prima plaats om een hapje Thais te eten. Zo ook deze keer! Voor minder dan twee euro per bordje kun je je absoluut geen bult vallen. Terug naar de kamer of toch maar even de benen strekken om het eten te laten zakken en later op de kamer in de koelte van de airconditioning te gaan liggen?
Het wordt het tweede! Langs de oude stadsmuur slenteren we richting de rivier. Mijn gedachten dwalen af en toe af naar het verleden. Wat is het hier toch allemaal veranderd in de afgelopen twintig jaar. Luxe koffiehuizen hebben de plaats ingenomen van de vader/moeder noedelsoep restaurants. Het aanbod van restaurants is nu nog exotischer dan Thailand zelf!
Aan de rivier genieten we van de voorbij komende veerboten. De schelle fluitsignalen van de matroos op het achterdek om de kapitein/stuurman te instrueren. Rijen rugzakkers die op weg zijn naar Khao San Road om een snuifje van het idyllische oude backpacken op te snuiven. De romantiek is allang verdwenen, de commercie en hebzucht voeren nu de boventoon.
‘No Photo” kun je overal lezen en horen!
Op de terugweg naar het hotel lopen we door smalle Soi van het “Ratchadamnoen postkantoor” richting de McDonald’s bij het “Democracy Monument”. Er is hier stevig gesloopt! Toch lijkt het mij ook dat er wordt gerenoveerd? Zouden ze in Bangkok, en misschien ook in Thailand, dan eindelijk, voordat het echt te laat is, hebben ontdekt dat oude cultuur en architectuur belangrijk zijn voor de toekomst van het toerisme? De gele betonnen bunkers uit de jaren vijftig zijn uniek en verdienen om behouden te blijven.
Nadat we langer dan gepland de ogen dicht hebben gehad gaan we maar op pad voor het avondeten. Uitgerekend op de hoek van de Soi die bekend staat om haar vegetarische restaurants bestuur ik de wel heel summiere engelse menukaart aan de wand van het restaurant. Vragen helpt natuurlijk. Er is “Pad Krapow Gai”, de versie met kip, te verkrijgen en wij vallen meteen neer. De vrouw wijst naar de koelkast als teken dat we ons zelf maar moeten bedienen. Een grote fles Leo bier wordt geopend om straks de vlammen van het pittige Thaise eten te doven. Het eten smaakt zoals we verwacht hebben en als dank drinken we nog een tweede fles bier. Voor 260 baht (€ 7,75) gaan we voldaan terug naar het hotel. Voor mij nog een biertje op het balkon en dan naar bed, we hebben nog een week Bangkok voor ons!
