Bangkok (Paragon One Residence) 412), zaterdag 25 januari 2020Met nog twee dagen te gaan in Bangkok en de eerste dag van het weekend is het duidelijk waar we vandaag naar toe gaan. De “Chatuchak Weekend Market” is al jaren een klassieker voor de toeristen die op het punt staan om naar huis te gaan en zich voor de laatste keer willen onderdompelen in overdadig winkelen voor gevorderden. Op de “Chatuchak Weekend Market” is bijna alles te koop wat je ook elders in Bangkok kunt kopen, hoewel niet altijd voor de beste prijs. Die tijd ligt al heel ver achter ons.
Wij weten dat we met lijn 3 vanaf Sumen Road langs de enorme markt komen. Er is al heel lang geen dienstregeling meer voor de bussen in Bangkok. Het verkeer is te onvoorspelbaar om “op tijd” te rijden. Tijdschema's zijn dus overbodig en er rijden voldoende bussen zodat je nooit lang hoeft te wachten. Het kan ook wel eens zijn dat er twee bussen van dezelfde route/lijn achter elkaar arriveren en dan is de ongeschreven regel dat de achterste bus stopt tenzij de voorste bus bij de bushalte passagiers moet laten uitstappen.
De oude Isuzu bussen in Bangkok doen nog steeds met plezier hun werk! Met de ramen open rolt de oude lobbes door het drukke verkeer richting het “Mo Chit Busstation” wat de eindbestemming van lijn 3 is. Het wordt steeds drukker naarmate we dichter bij de weekendmarkt komen. Wanneer er ook leveranciers en verkopers met enorme blauwe plastic zakken vol met textiel aan boord komen weten we dat we dicht bij onze bestemming voor vandaag zijn.
Lyka is blij wanneer we voor de ingang naar de markt staan. En ik ook! Ik heb ze namelijk gisterenavond duidelijk gemaakt dat ze alles wat ze vandaag koopt de hele reis in haar rugzak moet meeslepen! Wat ook belangrijk is is dat wat nu de ruimte in haar rugzak gaat innemen betekend dat er geen ruimte is voor andere zaken die ze onderweg op leuke markten zal tegenkomen. We stromen mee met de mensenmenigte naar binnen. We hebben ieder zo onze eigen verwachtingen. Ik kan er niets aan doen maar ik ben hier al zo vaak geweest dat ik het allemaal al een keer heb gezien. Vrouwen + markt = kleding + schoenen! Ik volg braaf en verbaas me nog steeds hoeveel verschillende soorten korte denim broekjes er in Thailand bestaan!
Als er een ding is waar de Thai in uitblinken is dat: Iets dat perfect is steeds weer aanpassen totdat het voorgoed kapot is! Met weemoed denk ik terug aan de tijd dat er ook nog dieren op deze markt mochten worden verkocht. Alle toegestane plus verboden dieren zaten hier wel ergens in een kooi. Een soort dierentuin maar dan anders. Vooral de enorme aquaria vol met kleurige vissen waren toen populair. Wij wisten ook een speciale plaats op de markt, die alleen door een speciale poort betreden kon worden, waar de Japanse vechtvissen werden verkocht. En als je een beetje geluk had stond je zomaar te kijken naar een gevecht op leven en dood tussen twee vissen. Het gevecht tot de dood ging om tienduizenden Thaise baht. Taaie magere mannetjes in witte tanktops, met de onafscheidelijke sigaret in de mondhoek, die schreeuwden alsof ze zelf werden geslacht. Een tafereel uit een Aziatische karate actiefilm! Wisten jullie dat de eerste grote film van Bruce Lee, “The Big Boss” geheel in Thailand is opgenomen? Helaas is dat niet meer te aanschouwen. De kleine aquaria waar in het midden een doorzichtige plastic plaatje de kemphanen uit elkaar hield maar ze elkaar wel konden zien. Feromonen verspreiden zich door het water om de kleine visjes op te hitsen. Wanneer alle weddenschappen waren afgesloten trok de, onpartijdige, scheidsrechter het plaatje plotseling omhoog waarna in een oogwenk de vissen elkaar in de vinnen vlogen. Een spannende ervaring. Ik heb nooit geld ingezet maar ik heb er wel vaak aan gedacht. Na het gevecht gaat er een terug naar zijn baasje en de andere wordt levenloos uit het aquarium gevist en in een emmer gegooid met dode visjes. En zoals altijd in Thailand: Teveel lastige jonge toeristen binnen geweest die dachten dat ze alles konden maken omdat ze nu eenmaal superieure westerlingen zijn. Nu staat er een uitsmijter voor de poort die geen enkele “farang” (blanke buitenlander) meer binnen laat. Zelfs niet met een Thais rijbewijs als teken dat hij geen toerist is! Ongeacht kleur of taal, ook niet wanneer hij vloeiend Thais spreekt. Wat er voor terug is gekomen is een winkelcentrum van vijf verdiepingen hoog waar dezelfde prullaria wordt verkocht als op de oorspronkelijke markt. Kun je niet meer in de breedte uitbreiden dan moet je in de hoogte! Dezelfde handel alleen niet op de romantische overdekte stallen op de begane grond. Met elke verdieping omhoog word de bezetting lager. De romantiek ik voorgoed verdwenen. Er is nu zelfs ook een heuse foodcourt op de eerste verdieping met een modern betalingssysteem. Een pasje wordt opgeladen met Thaise baht waarna je bestelling elektronisch wordt betaald. Aan het einde van de maaltijd breng je het pasje weer terug waarna je het overgebleven bedrag weer terug krijgt. Vergeet je dat? Dan ben je de volgende dag je geld kwijt want de systemen worden elke dag gereset. Dag geld, extra inkomsten, kassa! We eten wat en we drinken wat. Middelmatige kwaliteit voor een hoofdprijs die veel toeristen niet zal bekoren. Alleen de zitplaatsen op ongemakkelijke krukken aan het raam die uitzicht bieden over de enorme markt geven enige bevrediging.
Het is nog maar net na de middag wanneer we deze voorgoed verpestte plaats verlaten. We denken beiden dat we voorlopig hier niet meer terug komen. We hebben het wel gezien! We vinden beiden dat we het van goed naar minder en naar slecht hebben zien veranderen. De vooruitgang is niet altijd goed, zeker in Thailand. De volgende keer gaan we weer naar het “MBK” winkelcentrum. We nemen ook nu weer bus No. 3 alleen deze keer vanaf de overkant van de straat. Dat is ook een van de mooie kanten van het rijden met bussen in Bangkok! Aan de overkant van de straat neem je de bus met hetzelfde nummer en je komt haast altijd terug op het punt van je vertrek! Niet vergeten!
In de bus komen we overeen dat we in het “Prasuri Guest House” gaan eten voordat we de rest van de middag gaan ontspannen op de hotelkamer. De Thaise nasi goreng, Khao Pad, is altijd een winnaar waar je ook komt. Iedere kok heeft zijn of haar eigen recept en zo wordt je elke keer weer verrast. Een middag op het balkon voor mij met muziek en een (elektronisch) boek. Heerlijk ontspannend totdat het tijd wordt om even naar de 7-11 te lopen voor een snack en een “triple pack Beer Leo”. Drie grote flessen ijskoud bier die pas na 17:00 mogen worden verkocht. De Thai zijn stevige drinkers die zich op elk moment van de dag zomaar vol kunnen gieten. Vandaar deze regel! Maar voordat ik ga ontspannen moet ik me eerst inspannen! Er moeten de eerste hotels worden geboekt via het internet. Ik heb een ruim plan in mijn hoofd hoe we gaan rijden en hoeveel kilometers we per dag uiterlijk willen gaan rijden. Een nachtje bij “Brommer Peter”, een nachtje bij “John en Prayun”, en dan het eerste hotel in Lopburi. Een stevige rit op de tweede dag maar het is niet anders. Ik wil van stad naar stad rijden zodat we niet naar een hotel moeten zoeken. Boeken op het internet! Voor een moment denk ik aan de “Lonely Planet’s” die we weken lang meezeulden om aan de grenzen weer te ruilen met tegemoet komende rugzakkers. De tijden zijn heel erg veranderd! Rond 18:00 valt plotseling de duisternis. In Bangkok hoeven we ons weinig zorgen te maken over de stekende muggen en de ziekten die ze kunnen meedragen. Malaria, gele koorts en Dengue koorts komen wel voor in Thailand maar weinig in de grote steden, en ook is hier weer een uitzondering op want in de regentijd kan het overal voorkomen. Gezond verstand helpt beter dan chemische bestrijdingsmiddelen en preventieve medicijnen. Twintig jaar geleden heb ik voor het laatst een malaria pil geslikt!
Op deze voorlaatste avond in Bangkok gaan we gedag zeggen en tegelijkertijd weer afscheid nemen van enkele Thaise vrienden waarvan ik er veel al meer dan twintig jaar ken. Dat is bewust omdat een kater op een reisdag nooit welkom is. Morgenavond proberen we vroeg naar bed te gaan. We passeren ons vaste eethuis en ook op deze avond vallen we meteen neer voor een bordje rijst met een Thaise lekkernij. De kok wijst naar de koelkast als teken dat we zelf onze bieren kunnen pakken. We zijn gepromoveerd naar de vaste, en betrouwbare, klanten, dat geeft ook ons een goed gevoel. We weten nu dat we meer dan welkom zijn. Helaas weet je in Thailand nooit hoe lang een restaurant op dezelfde plaats blijft opereren maar wij weten in ons hart dat we bij een volgend bezoek aan Bangkok we hier zeker weer gaan eten. “Pad Krapow Gai Kai Dao”!
We wandelen eerst nog wat rond in de buurt van Khaosan Road voordat we neerstrijken bij Nok. Vroeger maakte ze kleurige stoffen jongleer ballen die de hele wereld over gingen. Maar zoals elke Thai passen ze zich snel aan wanneer de markt instort of niet meer rendabel is. Haar nieuwe handel is “Coconut Ice Cream”. En dat lijkt op het eerste gezicht een blijvertje! Etenswaren zijn altijd goede handel in het verre oosten. De onverzadigbare drang naar het nieuwe bij de langslopende toeristen is voelbaar. Eerst is er de nieuwsgierigheid, dan komt de onzekerheid, en meestal wint de eerste zodat er een bijzonder ijsje in een halve kokosnootschil wordt verkocht. Na enkele biertjes, en een ijsje voor Lyka, nemen we afscheid. Tot over twee jaar klinkt zo vreemd! Maar ja, we hebben ook andere dromen, met de camper naar Spanje en Portugal komende winter is ook heel aanlokkelijk.
