De licht metalen schaal van mijn MacBook voelt koud aan op mijn buik. Hoewel de zon al schijnt zal het nog wel even duren voordat de temperatuur naar een comfortabel punt is opgelopen. Een eerste koffie en plannen maken voor vandaag is niet nodig. Dat plan hebben we gisterenavond al gesmeed.
Ik denk terug aan een slechte koude nacht. Ik heb liggen woelen en draaien totdat ik uiteindelijk van de vermoeidheid in slaap viel. Het is moeilijk te bevatten hoe koud het hier ’s nachts kan worden. Tijdens het woelen en draaien heb ik in vlagen tussen het bewustzijn en onderbewustzijn ook mijn Isaan reis nog even doorgelicht. Er is besloten om een extra nacht bij Yu en John te blijven. Dat is absoluut geen probleem want ik had van Yu en John nog wel een week langer kunnen blijven.
Vandaag gaan we met de motor op pad om een winkel te bezoeken waar ze LED-lampen verkopen die ik nog nooit heb gezien en die mijn schoonmoeder in de Filippijnen bijzonder goed van pas zullen komen. Het zijn namelijk “Smart Emengency Light Bulbs”. Kort uitgelegd: wanneer de stroom uitvalt blijven deze lampen nog een uur of drie branden. Dat is natuurlijk “het ei van Columbus” voor mijn schoonmoeder in de Filippijnen waar stroomuitval dagelijkse kost is.
De winkel lijkt op maandagochtend gesloten maar John geloofd daar niet in. John weet niet eens welke dag het is vandaag en het Boeddhisme kent geen dag waarop de filosofie verplicht versterkt beleefd dient te worden en de winkels dicht moeten zijn.
Sterker nog, in het Boeddhisme heeft elke dag zijn eigen Boeddha en de woensdag heeft er zelfs twee. Vraag me niet waarom want ik kan er geen antwoord op geven.
Precies op het moment dat we, na ongeveer een kwartier wachten, willen vertrekken verschijnt de eigenaar van de winkel op zijn oude gammele Honda brommer. Hij heeft twee zakken met eten bij zich voor de latere lunch. Eten is in Thailand heel belangrijk en daar gaat de winkel zo maar een half uur voor dicht. Zodra hij het eten op een veilige plaats heeft opgeborgen heeft hij tijd voor ons. John opent het gesprek in een mengsel van Engels en Thais waarna ik het gesprek overneem om de details met de verkoper in het Thais te bespreken.
Nadat ik alles heb uitgelegd komt er eerst een set 5 Watt lampen op de toonbank, die zijn voor mij te licht dus moeten er eerst drie lampen van 7 Watt uit het magazijn worden opgetrommeld. Dat is geen probleem en nadat de lampen op hun werking zijn getest gaan we naar de volgende stap, twee lampen van 9 Watt. De verkoper verdwijnt en de winkel loopt langzaam vol met klanten terwijl wij staan te wachten op de terugkomst van de verkoper. Wanneer hij eindelijk weer terug is schud hij ontkennend met zijn hoofd en laat ons weten dat de 9 Watt niet meer op voorraad is. Dan zal hij nog een keer naar achteren moeten want ik wil toch echt vijf lampen kopen. Zonder ook maar een moment te morren, net als de wachtende klanten overigens, loopt hij weer weg en komt enkele ogenblikken later met twee lampen van 7 Watt terug. Ook deze worden gecontroleerd en daarna wordt het geheel afgerekend.
Met de grote plastic tas in mijn hand bedenk ik dat ik geen plaats meer heb in mijn rugzak. Ik zal die plastic tas met lampen dus door heel Thailand mee moeten meeslepen en goed in de gaten moeten houden!
We zijn nog niet klaar voor vandaag. We moeten nog even langs de Tesco Lotus voor wat varkensvlees. In de beperkte supermarkt, maar nog steeds honderd keer beter dan een supermarkt in de Filippijnen, kopen we mooie speklappen die op drie millimeter dikte zijn gesneden. Meteen zie ik een mooi gerecht voor me. Ik heb Yu beloofd dat ik vanavond weer zou koken. Iets met varkensvlees, friet en groente, maar dat wordt snel aangepast naar speklappen met rijst en groente.
De oude kaas kon ik ook niet laten liggen! John geniet zichtbaar van het dure exotische stuk kaas uit Nieuw-Zeeland. Het smaakt ons prima op een stukje geroosterd brood gezeten in de tuin in het laatste zonlicht van de ondergaande zon.
Mijn varkensvlees in zwarte pepersaus wordt door het hele gezin op prijs gesteld. Het smaakt mezelf ook prima en het is een mooie afsluiting van deze dag. Zoals gebruikelijk kijken we geen TV maar praten in de tuin over van alles en nog wat. Het wordt toch weer later dan verwacht en ook kouder dan verwacht!
Het is zelfs zo koud dat John de warmwater kruiken voor de dag haalt en vult met kokend water uit de waterkoker. Voordat ik zelf onder het dekbed duik sluit ik de ramen en trek mijn fleece aan. Zo koud heb ik het ècht nog nooit in Thailand meegemaakt!
