maandag 12 februari 2018

Thailand: Acht en half uur in de trein

Ayuthaya (Baan Are Gong Riverside Homestay agoda) 10), maandag 12 februari 2018

Nou, lange trein of busreizen zijn niet de beste of meest comfortabele vooruitzichten. Toch zal ik er mee moeten leven want vandaag moet ik een grote verplaatsing achter me zien te krijgen. Het is niet de laatste verplaatsing van deze drieweekse reis door de Isaan maar wel de langste. Om half zes, lang voordat de wekker afgaat, ben ik al uit bed. Ik weet ook niet meer hoe het komt dus heb ik het maar geaccepteerd. De positieve kant van het heel vroeg opstaan voor een vertrek is dat ik dan vanavond in ieder geval ook weer vroeg naar bed kan.
Ik scharrel mijn spullen bij elkaar en plaats alles op de juiste plaats in mijn kleine rugzak. Wat ben ik nog steeds blij dat ik meer dan tien jaar geleden deze kleine rugzak in Singapore heb gekocht. Bij mijn oude vriend Gordon van Adventure 21! Wanneer ik anderen reizigers met die enorme rugzakken, ik heb er ergens ook nog een liggen, zie sjouwen dan ben ik erg benieuwd wat ze allemaal meeslepen. Ik heb tijdens mijn reizen een keer een meisje ontmoet dat vijf paar schoenen in haar rugzak had! Ik vraag je? Vijf paar schoenen, ben je dan wel goed bij je hoofd?
Het is nog geen zeven uur wanneer ik helemaal klaar ben om te vertrekken, m.u.v. mijn MacBook want die speelt nog steeds Nederlandse radio via het internet. Zodra ik me op het bed laat vallen wil ik alweer opstaan. Ik wil helemaal niet meer liggen en wachten totdat het eindelijk tijd is om te vertrekken. Ik ben in gevecht met mezelf en de verveling. Wat doe ik eigenlijk nog hier? De trein vertrekt pas om 08:04 uur en blijf ik al die tijd hier op de kamer wachten? Nee dus, ik drink mijn kop koffie leeg, pak mijn MacBook in mijn rugzak, neem nog een flinke slok sodawater en bid tot alle goden van het spijsverteringskanaal om kracht en dat ik vandaag de hele dag niet naar de wc hoef. Een vreemd gevoel kruipt als een enorme parasiet door mijn ingewanden. Angst, pure angst dat ik vandaag in de trein naar de wc moet. En die toiletten die ik in de loop van de jaren in Thaise treinen heb gezien nodigen ook niet uit om naar het toilet te gaan! Ik ken zelfs mensen die bewust Loperamide slikten om maar niet naar de wc te hoeven tijdens het reizen. Dat kan nooit gezond zijn en daarom heb ik dat altijd afgewezen. Ziek is ziek maar ik ga niet iets chemisch nemen tegen de angsten om te poepen.
Gezeten op een bankje in het kleine station van Sisaket geniet ik van de twee ham/kaas tosti’s die ik onderweg bij de 7-11 heb opgepikt. Ook het blikje cola dat ik nog in mijn koelkast had staan smaakt me prima, een nieuwe zit nog in een zijvak van mijn rugzak. Mijn darmen komen door de tosti’s en cola gelukkig tot rust en daar mee ook mijn geest.
Op een klein stationnetje
Vanaf van plaats kijk ik vol verbazing naar een verkoopster van loten voor de twee wekelijkse Thaise loterij. Haar verkoopkoffertje heeft ze opengeslagen voor haar buik en ze is omringt door een horde mensen. Het voorspellen van de winnende nummers van de loterij is in Thailand haast een wetenschap. De meest vreemde wiskundige berekeningen worden erbij gehaald om de zes cijfers in de juiste volgorde te herkennen. Wanneer ik de zorgvuldigheid waarmee deze mensen de winnende nummers beredeneren moet geloven kent deze loterij alleen maar winnaars.
Het volkslied
Om iets voor acht gaat de radio aan over de enorme speakers die overal op het station hangen. Ik weet meteen wat er aan de hand is en zodra het Thaise volkslied begint te spelen spring ik op en ga in de houding staan. Ook dit is Thailand! Een land waar D66 geen voet aan de grond zou krijgen! Hier heeft men respect voor de troon en het volkslied!
De trein naar Ayuthaya
Zeventien minuten later dan vermeld in het Thaise spoorboekje rijdt mijn trein het station binnen en kan ik afscheid nemen van Sisaket. Het waren leuke en mooie dagen maar nu ga ik naar de laatste halte van deze korte reis door de Isaan, mijn geliefde Ayuthaya. Het is negentien jaar geleden dat ik daar voor het eerst met de trein vertrok! En nu kom ik daar met de trein aan.
Na elke station wanneer er nieuwe passagiers instappen is er een stoelendans in de wagon, de meeste Thai begrijpen nog steeds niet dat de stoelen genummerd zijn en dat het hele systeem valt en staat bij het feit dat iedereen op de juiste plaats gaat zitten. Het blijft een vreemd en leuk gezicht wanneer iedereen voor een moment naar zijn kaartje staat te kijken en dan maar gewoon op een lege plaats gaat zitten. Ik heb gelukkig precies de plaats gekregen waar ik het liefste zit, aan het raam met mijn gezicht in de rijrichting. Het raam gaat meteen naar beneden om zoveel mogelijk van de koele ochtendlucht gebruik te kunnen maken. Het duurt niet lang voordat ik ze achter me, in het Thais, hoor klagen dat ze het koud hebben. Het is fris, maar zeker niet koud. Het woord Falang, buitenlander, valt ook een paar keer zodat ik uit ervaring weet dat niemand het lef heeft om er wat van te zeggen.
Slingerende spoorweg
Seconden worden minuten, minuten verworden tot uren en zo trekt de oude trein door de dorre stoffige velden van de Isaan. Met elke slag van mijn hart ben ik weer een stukje dichterbij mijn eindbestemming.
In de trein
Verkopers van eten en drinken lopen af en aan door het treinstel. Het zit er soms heel aantrekkelijk uit, de gegrilde kippenpoten en worsten gevuld met varkensvlees en zelfs een bloedworst maar ook de bekende gefrituurde larven komen als snack voorbij. Ik voel me goed en krijg zelfs trek bij het zien van al die delicatessen. Het toilet is tijdens deze reis nog steeds niet bezocht en af en toe neem ik een klein slokje van mijn water om niet uit te drogen.
Pad Krapow 20 bahtSom oh 20 baht
Het is bijna kwart over twaalf en ik heb al meer dan vier uur niet gegeten, mijn lichaam schreeuwt om voedsel en de Pad Krapow in het kleine bakje onder het doorzichtige plastic ziet er prima uit. Het rijstgerecht smaakt me zelfs beter dan het er uit ziet. Ik heb het risico overwogen en daarna een beslissing genomen. Ik hoop de juiste beslissing!  Gevolgd door enkele stukken “Som Oh”, een Pomelo citrusvrucht, kan ik er voor iets meer dan een euro er weer een tijdje tegen.
Houten banken
Tijdens een van de stops loop ik een stukje heen en weer om de doorstroming van het bloed in mijn benen te stimuleren. Ik kan mijn ogen niet geloven! Een van de rijtuigen is nog een ouderwetse derde klas met de houten banken. Deze wagon is nu exclusief voor het personeel van de “Koninklijke Thaise Spoorwegen”. Voor een moment twijfel ik of ik zal vragen of ik hier plaats mag nemen voor de rest van de reis. De spoorwegbeambte springt in de houding en kijkt me streng aan. Laat ook maar, ik ben net in gesprek gekomen met de stille jongen tegenover me.
Ik kom ook nog langs een toilet en besluit om met enige argwaan gebruik van het sanitair te maken. Ik ben gelijkwaardig geplezierd en verbaasd over de kwaliteit van het toilet in deze wagon. De gaten in de bodem van de wagon zijn vervangen door roestvrijstalen toiletpotten die ook nog eens overduidelijk schoon zijn. Ben ik al die tijd toch weer voor niets bezorgt geweest.
Een mysterieuze jongen die om de enkele minuten om beurten zijn menthol neusstift òf het kleine potje “Tiger balsem”. Ik ben bekend met dit Thaise fenomeen maar ik begrijp het na al die jaren nog steeds niet. Geen enkele Thai heeft me ook kunnen uitleggen waarom veel mensen dit doen. Soms zie je mensen op de brommer rijden terwijl ze zo’n stift in hun neus geklemd hebben!
Hoewel hij maar zeer weinig engels spreekt en ik met mijn kolen Thais maar ietsjes verder kom raken we in gesprek. Hij moet nog ruim een uur langer dan ik in de trein blijven. Zijn bestemming ben ik meteen vergeten. We doen ons best om het gesprek gaande te houden en de moeilijkheidsgraad maakt dat de tijd voorbij vliegt. De trein rijdt en rijd totdat we eindelijk in Ayuthaya zijn. De conducteur komt speciaal naar me toe om ervoor te zorgen dat ik op het juiste station zijn trein verlaat. Een prima service!
Baan Are Gong Riverside Homestay
Ik hoef niet ver te lopen naar mijn geboekte guesthouse. Normaal zou ik bij Chai in het Ayuthaya guesthouse slapen maar voor deze twee dagen heb ik geen zin om met mijn rugzak zo ver te lopen. Via Agoda heb ik een ander guesthouse tegenover het station aan de rivier geboekt dat er op het web prima uitziet. De prijs valt ook nog eens prima binnen mijn budget dus dat is ook mooi meegenomen!
Baan Are Gong Riverside Homestay 10
Het geluk is opnieuw aan mijn zijde! Ook dit “Baan Are Gong Riverside Homestay” is een pareltje in de kroon van het rugzakken! Mijn kamer is schitterend authentiek en ik ben weer een beetje bedroefd dat Lyka er niet bij is. Ik weet zeker dat zij het heel romantisch zou hebben gevonden om hier een paar nachten door te brengen. Nog ruim een week en we zijn weer herenigd.
Baan Are Gong Riverside HomestayDe deur naar mijn kamer
Het oude teakhouten gebouw voelt als een attractie op zichzelf! De vriendelijkheid van het personeel verwarmt je en het uitzicht op de rivier draagt je weg. Vijf sterren komt er als eerste in me op maar ik moet hier eerst nog twee nachten slapen. Er kan nog van alles gebeuren, een tegenvaller zit soms in een klein hoekje.
Baan Are Gong Riverside HomestayBoot op de rivierTempel naast het guesthouse
Op het teakhouten terras aan de rivier bestel ik maar een koud biertje. Het is al na vijf uur dus dat kan wel na die lange treinreis van vandaag. Terwijl de boten langzaam aan me voorbij varen loop ik in gedachten nog eens door de belevenissen van vandaag. Hoewel het een op zich eenvoudige reisdag was heb ik toch weer kunnen genieten van veel nieuwe indrukken. Wat is reizen toch mooi.
Loempia snack
Ik bestel maar een portie loempia’s omdat ik een beetje trek heb. De alcohol uit het bier maakt me euforisch en dan wordt het tijd om mijn MacBook op te halen om verhalen te gaan schrijven. In de enkele minuten dat ik weg ben om mijn MacBook in de kamer op te halen is mijn tafel door twee Franse dames ingenomen. Teleurgesteld vraag ik of ik bij ze mag komen zitten. En dat is gelukkig geen probleem. Van schrijven is dus helemaal niets meer gekomen. De dames vertellen mooie verhalen over hun reizen in India en Vietnam. Op mijn beurt vertelde ik in geuren en kleuren over Japan. En daar zijn de dames zeer geïnteresseerd in.
Groene kerrie spaghetti
Een fles bier werden er vijf en toen de dames naar hun kamer vertrokken heb ik maar meteen eten besteld. Het was ondertussen al ruim over negen uur dus kun het wel na de hapjes in de trein en de loempia’s. De omelet met varkensvlees en de groene kerrie op spaghetti zijn hemels. Ik heb niet alleen een mooie kamer getroffen maar het “Baan Are Gong Riverside Homestay” heeft ook nog eens een prima menukaart en restaurant.
Copyright/Disclaimer