Wat heb ik vannacht slecht geslapen! Met die vreemde snuiter in mijn achterhoofd, een razende ventilator van de airconditioning, het veel te kleine bed en een nieuwe verlichting die enkele keren per minuut fel oplicht als de stroboscoop van een vliegtuig
Ik weet de titel voor mijn beoordeling op de Agoda website van het “Condotel at 150 Newport Boulevard” al: ‘Nooit meer!’ Dat zal ook geen probleem zijn want we hebben voorlopig weer tijd genoeg om een ander hotel te zoeken voordat we naar de Filippijnen komen.
Het ontbijt van de gouden bogen is goed, voedzaam en in de Filippijnen krijg je nog een fatsoenlijke kop koffie. Ik werp een snelle blik naar het kleine aanrecht in mijn kamer. Daar staat nog een stevig restant van de patat van gisterenavond. De komende twee weken zal ik ook zeker geen ‘MacDo’, zoals ze het hier noemen, meer aanraken. Ik ben gewoon erg verwend na die zes weken Thailand.
Wanneer ik voor mijn tweede, gratis hervulling wegens mijn leeftijd, koffie naar de MacDo ga wordt ik onderweg overvallen door een onaangenaam gevoel en gedachten. Ik zie een vreemde in mijn kamer door mijn spullen gaan en dat beeld bevalt me niet. Zodra mijn koffiebeker voor de tweede keer is gevuld loop ik in een versnelde pas terug naar mijn kamer die ik aantref precies zoals ik hem achter gelaten. Al die opwinding voor niets? Ik weet het nog steeds niet want ik voel me nog steeds erg ongemakkelijk. En dat terwijl ons eerste verblijf redelijk aangenaam was!
Ik kan maar geen gemoedsrust vinden en ik beslis plotsklaps om nog voordat ik mijn koffie helemaal genuttigd heb naar Terminal 3 te gaan om daar de tijd te doden. Ik laat de kamer achter in een redelijke rotzooi omdat ik me door alle gebeurtenissen niet geroepen voel om de kamer ook maar enigszins op te ruimen.
In de lift op weg naar de begane grond neem ik me voor om maar niets tegen de receptioniste te zeggen. Zij kan hier helemaal niets aan doen en zij krijgen nooit complimenten, alleen maar verwijten. Nog voordat de lift op de begane grond is aangekomen kom ik terug op mijn besluit. Terwijl ik mijn verhaal doe krijg ik het idee dat de receptioniste dit verhaal niet voor de eerste keer hoort. Mijn gedachten razen door mijn hoofd, voor deze prijs zou ik zeker een drie sterren hotel verdienen! Toch laat ik het maar voor wat het is. Ik bedank haar voor haar tijd en adviseer haar om de eigenaars van de kamer mijn weblog te lezen. Later deze reis ga ik ook proberen om 50% van de kosten terug te krijgen.
Dan is de Filippijnse taxichauffeur weer een opluchting! Voor de korte rit van het condotel naar Terminal 3 is het slechts 47 peso, ik hoef niet lang na te denken en geef de chauffeur 100 peso (€ 1,55). God bless you, en ik loop zo naar binnen. Dat verward me een beetje want ik ben normaal een grote drukte gewend in de “Cebu Pacific” terminal. Ook het inchecken gaat erg snel en een blik op mijn horloge verteld me dat het nog geen kwart voor tien is en ik al binnen ben met een boarding kaart in mijn heuptas.
Dan maar een kop koffie in het kleine restaurant waar we eerder hebben gezeten. Omgeven door communicatieloze beeldscherm verslaafden sip ik verbaasd en verbijsterd van mijn beker koffie. Ik ben de enige in het hele restaurant die niet met zijn laptop, tablet of mobiele telefoon zit te spelen. Is dit dan de toekomst? Een half gezin zit samen in stilte op vakantie alleen te zijn! Het zal wel aan mij liggen! Een ouderwetse romantische oude man die zelfs tegen een lantaarnpaal begint te praten wanneer hij op de bus staat te wachten.
Gelukkig vertrekken we deze keer van gate 119 zoals vermeld staat op mijn boarding kaart. Helaas hebben we een tiental minuten vertraging en kiest het personeel om van de gewoonlijke boarding procedure af te wijken en wild boarding toe te laten. Oude van dagen in rolstoelen worden afgewisseld door kinderen en jongeren met een chaos in het vliegtuig als gevolg. De rij in de slurf wordt langer en velen moeten wachten voordat de andere passagiers in het vliegtuig kunnen passeren. Een puzzel met een hoge moeilijkheidsgraad! Gelukkig zit ik al op mijn plaats en ligt mijn rugzak in het bagage compartiment.
Zodra de Airbus 320 van de terminal 3 wordt terug geduwd kijk ik over mijn schouder en zie dat de gehele rij achter mij nog leeg is. De passerende stewardess bevestigt dat een verhuizing geen probleem is dus nog voordat we voorwaarts gaan zit ik aan het raam en hoop stilletjes dat we landen met zicht op de Mayon vulkaan.
Het opstijgen, de vlucht en de landing duren samen iets meer dan een uur! Met de bus zou ik een uurtje of dertien onderweg zijn geweest! Dus dat is absoluut geen optie. Ik hou het beeldscherm van mijn Garmin GPS goed in de gaten en ik begrijp al snel dat de aanvliegroute overland is en ik dus al het uitzicht krijg over de Mayon vulkaan die ik hoopte te krijgen. Nog maar een maand geleden was ik erg ongerust of ik nog wel kon vliegen naar Legazpi. De Mayon was weer actief geworden en spuwde gloeiend hete lava en veel fijne as. En die vliegende as is juist heel gevaarlijk voor vliegtuigen. Het vliegverkeer heeft dagen stil gelegen. De gedachte dat ik met de bus heen èn weer terug moest stemde me niet vrolijk.
Zodra de Airbus 320 het asfalt van de landingsbaan raakt besef ik dat dit de laatste keer is dat ik op de oude luchthaven midden in de stad land. Er rust ons nu alleen nog de laatste keer opstijgen. Over anderhalf jaar moet de nieuwe luchthaven net buiten Legazpi klaar zijn. Het “Bicol International Airport” moet het begin zijn om de provinciestad klaar te stomen voor de toekomst. Hoewel het voor mij nog steeds een raadsel is welke luchtvaartmaatschappijen hier naar toe zou willen vliegen klinkt de naam in ieder geval wel erg mondiaal.
Lyka, mamsi en Benny staan al op me te wachten. Ik kan het moeilijk geloven dat ik blij ben om weer naar San Antonio te gaan. Misschien helpt de wetenschap dat het deze keer maar dertien dagen zijn een beetje aan de plotseling opkomende blijdschap? Ik heb in ieder geval niets te zoeken in de stad Legazpi, of het naastgelegen Daraga, dus wat het mij betreft kunnen we meteen naar het dorp.
Alsof de tijd heeft stilgestaan rijden we het laatste stuk over de stille doodlopende weg naar het dorp. Ik heb ook niet veel te vertellen. De grootste verrassingen komen wel wanneer ik mijn kleine koffer uitpak. Een mooi hakmes en koksmes zijn de geschenken van Jan voor mamsi. Ze is er in ieder geval heel blij mee! En dan komen de drie makrelen uit de koffer tevoorschijn. Lyka en mamsi staan ombeurten mij en dan de makrelen vreemd aan te kijken.
Lyka spreekt als eerste, ‘gerookte makreel? Uit Thailand?’
Ja, dat klopt! Er verschijnt een brede glimlach op haar gezicht en ze begint direct in het Bicol dialect aan haar moeder te vertellen wat het voor vis is. Mamsi staat tandeloos met haar mond open aandachtig te luisteren naar Lyka’s verhaal. Het duurt dus niet lang voordat de eerste gerookte makreel wordt aangesneden. Nou, die kan de goedkeuring van het hele gezin wel wegdragen. Mijn mededeling dat de andere twee makrelen eigenlijk voor mezelf zijn bedoeld wordt minder enthousiast ontvangen. Teleurgesteld druipen ze af.
Mijn kamer voor de komende twee weken is niet veel veranderd. Het is spartaans maar dat overleven we wel! Nu eerst een koud biertje want dat heb ik wel verdient!
