De laatste dertien dagen vallen me veel moeilijker dan ik ooit had kunnen hopen. Na de eerste dag in de provincie zijn mijn batterijen alweer helemaal leeg. Het lange nutteloze nietsdoen gaat pijn doen. Het slechte weer, met veel regen, en met teveel mensen zonder enige privacy op een kluitje wonen valt me moeilijk. De luide non-stop spelende radio van de buurman wordt overstemd door het geluid van de tv. Vreemde onaangename kinderlijke stemmetjes van het Cartoon Network.
Het lijkt wel hoe ouder ik wordt des te meer ik op mezelf wil zijn. Het internet is slechter dan ooit en mijn enige vlucht is mijn Kobo Glo. De Cock, met Cee-Oo-Cee-Kaa, Inspecteur van In, met een Duvel binnen handbereik, en de altijd norse Harry Bosch trekken me door de ogenschijnlijke eindeloze dagen. Helaas vallen mijn ogen na een half uur vaak bijna dicht en dat moet ik wel voorkomen. Anders kan ik ’s nachts niet slapen.
In het schemerlicht van mijn beeldscherm, met een literfles koud bier binnen handbereik, schrijf ik wat er in me op komt. Die gedachten verweef ik later samen tot wat jullie nu zitten te lezen. Een op zich onsamenhangend verhaal van vlagen van verlichtende gedachten en depressieve ideeën.
Foto’s maken is ook heel erg dun geworden, ik ga niet met mijn camera lopen slepen wanneer ik van te voren al weet dat ik geen inspiratie in mijn omgeving kan vinden. Er is hier zo weinig te zien of te doen dat een mens wel gek moet worden. De wetenschap dat over enkele weken heel Europa te bezoeken is houdt me nog op de been en maakt me niet compleet gek. De kleinste dingen en zaken lijken me steeds meer dierbaar.
Toch ligt er soms tijdens mijn gebruikelijk middagwandeling naar de brug genaamd “Dawitan” (veerman), een ontsnapping die me even met mezelf laat zijn en ik weer rechtlijnig kan denken, een plaatje langs de weg! Een waterbuffel, Karbouw of je het enorme beest ook wil noemen.
Wat nog het meeste opvalt en verbaasd is dat mijn appetijt weer geheel is verdwenen. Ik heb hier in de provincie gewoon geen zin om te eten. Zelfs wanneer mijn lichaam pijn doet van de diabetes kom ik niet verder dan een snee slecht zoet wittebrood met een klein blikje sardines is tomatensaus. Het is zeker heel erg vreemd! Zodra ik mijn ogen open heb en mijn eerste kop koffie heb gedronken heb ik zin in een ontbijt van gebakken eieren. De ogen in mijn rug zijn na die maanden pijn gaan doen. Als hongerige wolven zitten ze te wachten dat ik wat te eten heb gemaakt.
Die luiheid is alleen maar toegenomen nu ook hier in deze armoedige omgeving de smartphone en de tablet haar intrede hebben gedaan. Ze zitten met z’n drieën spelletjes te spelen totdat het eten op tafel komt. Ze verwachtten ook nog dat ik ga koken! Ik lijk wat van de depressiviteit over het koken vanuit Nederland te hebben meegenomen die hier dan weer stevig is gegroeid. Ik heb zelfs geen zin meer om te koken! Laten we hopen dat die zin in Nederland weer snel terugkomt.
Ondertussen is in de Filippijnen ook de zomer gearriveerd met temperaturen tegen de dertig graden. Die dertig graden vallen nog wel mee maar de hoge luchtvochtigheidsgraad maakt het ondragelijk. De ventilator draait onafgebroken maar meer dan lucht verplaatsen doet het apparaat niet. De warme luchtstroom maakt me langzaam misselijk. Het lijkt alsof je in de warme luchtstroom van een haar föhn staat. De zon brandt onafgebroken op het donkergroene dak die op haar beurt de warmte, in de vorm van infrarood stralen, alles in het huis verwarmt. Een windvlaag jaagt een verkoelende wind door de openstaande ramen naar binnen. Helaas is het maar een vlaag en geen constante wind.
Nu het internet/spelletjes gebruik in het gezin is toegenomen is ook het eerste ongeluk door het gebruik een feit. Tijdens de sessie Facebook afgewisseld met Mahjong is er een zwerfhond naar binnen geslopen en die heeft de pan met het avondeten leeg gevreten! Jullie kunnen je wel voorstellen dat ik stond te bulderen van het lachen naast die twee beteuterde dames met de lege pan in de hand. Het ergste is nog dat ik mijn laatste makreel beschikbaar had gesteld. Ja Jan, heb je toch nog gelijk gekregen! Wat zal de familie mieren vanavond weer eens op tafel toveren?
Op de voorlaatste avond klaart mijn humeur op als het weer na een onweersbui. Morgen is het dan eindelijk de laatste dag en zit mijn verblijf in provincie er op. Terwijl ik laat op de avond naar de film “Wild Bill” op mijn MacBook kijk krijg ik zelfs trek om wat te eten. Ik stel het nog wat uit maar de trek wordt te groot en ik warm een grote knakworst op. Het hele huis ligt op een oor te slapen en ik rommel met een pan water in de keuken.
De knakworst smaakt me prima, dat is eigenlijk nog maar licht uitgedrukt, de knakworst is zelfs heerlijk, ook zonder tomatenketchup. Met een vol en behaaglijk gevoel leg ik mijn hoofd op het kussen. Nog slechts een dag! Een beetje lezen en afscheid nemen, een koffer alvast inpakken en de rest uitzoeken.
Ik had nog veel meer titels voor dit laatste verhaal uit de provincie in de Filippijnen in gedachten maar ik heb het toch maar bij “Afscheid” gehouden. “Groene vingers - deel 5” is ook een optie geweest. Maar hoe is het nu afgelopen met die groene plannen om ze te helpen met het verbouwen van gezonde groenten? Het is een complete mislukking geworden! Het enige dat er na al die weken nog overeind staat zijn twee potten met enkele chilipeper planten.
Er is op 12 januari een reactie op mijn verhaal gekomen:
Kees Marcelissen 12 januari 2018 om 11:41:00 CET
Ja, helaas. Goed verhaal, dit is de werkelijkheid in de 3e wereld. Qua groenten: mijn broer probeert in Gambia zelf groenten te kweken. Dat is uitzoeken wat in welk seizoen het doet. Een en ander doet het gewoon totaal niet. En wel alles totaal omheind met gaas en een dak erboven. En inderdaad: de 'lokale bevolking' (vriendin) eet het niet. Dat ze veel rijst eten, komt omdat rijst totaal niet vult.
Dat alles gedoemd is te mislukken, komt me ook bekend voor. Ik heb het 12 jaar lang in India geprobeerd en ook opgegeven. Kost kapitalen en je bereikt niks. Ik heb dus nou zelf kunnen ondervinden dat ontwikkelingshulp grotendeels weggegooid geld is. En ja, zodra ze gratis geld krijgen gaan ze zelf op hun achterwerk zitten. En ook daar: hoe arm ook, er staat wel een tv. En de godganse dag staat ie aan.
Enkel dat punt over geld naar huis sturen: ik ken diverse gezinnen op de Filippijnen die meerdere dochters in het buitenland hebben zitten. Die meisjes sturen dermate veel geld naar huis dat de familie kan leven in weelde, maar dan hebben ze te weinig geld om hier zelf een eigen huis te kunnen kopen met hun vriend. Ook in Thailand waar de dochters dan in Pattaya werken, hetzelfde beeld. Met 3-4 meisjes op 1 kamer moeten leven omdat de familie thuis zoveel (Te veel) geld wil hebben.
