Dat was vanmiddag nog even een zware tegenvaller! Gelukkig heb ik altijd nog een plan B èn een plan C achter de hand. Wat is er gebeurd? Krijg ik om drie uur ’s middags te horen dat onze taxi heeft afgezegd wegens een technisch mankement aan het voertuig. Het zou best mogelijk kunnen zijn want de oude Toyota bus was al niet in een beste technische staat, maar ik heb toch mijn bedenkingen. Ik laat de onverwachte mededeling maar voor wat het is en hou mijn bedenkingen voor me. Het is nu belangrijker om zo snel als mogelijk voor morgenvroeg vervoer naar de kleine luchthaven van Legazpi te regelen.
Mijn eerste, en beste, optie is vragen of mijn Italiaanse vriend Felice ons kan brengen. Hij is de enige persoon in het dorp die we kennen met een auto. Dat moet dan wel snel gebeuren, dus moet ik meteen op pad naar zijn huis aan de andere kant van het dorp. De zon brand op mijn lichaam en dat is vandaag zelfs onaangenaam te noemen. Het zweet loopt uit mijn poriën en mijn shirt kleeft aan mijn lichaam terwijl ik door “Dog Shit Alley” loop. Ik heb de hoofdstraat van San Antonio zo genoemd omdat hier ’s morgens heel erg veel hondenstront op straat ligt en de geur in het beton van de straat is getrokken. Vooral na een regenbui is het hier niet te harden! Het is maar een paar kilometer maar de laatste kilometer is over het strand van San Antonio. Het zand schept in mijn sandalen terwijl ik op het strand van alles moet ontwijken. Hondendrollen, touwen waarmee de vissersboten verankert liggen aan het strand, Halve bomen en plastic, heel veel plastic in tientallen verschillende vormen. Visnetten, flesjes, touwen, plastic zakken, drijvers en lege jerrycans.
Dat vele plastic langs de vloedlijn zet me aan het denken over de (symbool) milieupolitiek in Nederland. Hoewel ik me heb voorgenomen om niet meer over politiek, landelijk of lokaal, te praten kan ik mijn onvrede over dit onderwerp niet meer verstoppen!
Statiegeld op blikjes en kleine flesjes.
Nadat de lokale overheden haast alle prullenbakken in de steden hebben weggesaneerd wegens vandalisme en de te hoge personeelskosten voor het periodiek legen heeft een fenomeen de kop op gestoken genaamd “Zwerfvuil”. Ik ben daar persoonlijk erg bekend mee omdat er in de binnenstad van Zaltbommel veel zwerfvuil is wegens het verkeerde afvalbeleid van de Gemeente en de AVRI, namelijk de ondergrondse container. Maar dat is weer een ander onderwerp waarin de gemeente heeft gefaald.
Dat zwerfvuil zou volgens de kenners veel minder worden wanneer er statiegeld op blikjes en kleine plastic flesjes zou worden geheven. Dus niet de producent betaald voor het opruimen van het zwerfafval maar de consument! En dat is in principe fout. De gemeente Zaltbommel heeft zich met veel trommelgeroffel ook aangesloten bij de “Statiegeldalliantie” terwijl het blik niet eens word gerecycled in de gemeente Zaltbommel! Dat moet gewoon bij het restafval. Het zou een kleine moeite zijn om ze in dezelfde zakken als het gescheiden plastic af te voeren. Het scheiden van plastic en metaal is namelijk geen hogere wetenschap.
Wanneer de heren, dames en genderneutralen in Den Haag ballen, tieten of niets in de broek of bustehouder zouden hebben dan zouden ze de verkoop van drinkwater in plastic flessen of kartonnen pakken in zijn geheel moeten verbieden in Nederland! Ons drinkwater uit de kraan is van uitstekende kwaliteit en relatief goedkoop. Denk eens aan al die brandstof voor het vervoer van gewoon water? Denk eens aan al die verpakkingsmaterialen die worden bespaard en niet meer in het milieu terecht komen? Daar valt pas profijt voor het milieu te behalen!
Als tegenprestatie zouden er overal in Nederland gratis vulpunten voor drinkwater moeten komen waar de milieu bewuste inwoners van ons land hun eigen herbruikbare fles die jaren kan worden gebruikt kunnen vullen. Dat is een win/win situatie voor Nederland en het milieu. Niet voor de frisdrank fabrikanten, dus vraag uzelf maar af wat er nu voor de Haagse politiek belangrijker is: Het milieu, uw portemonnee of de fabrikanten met hun winsten op de verkoop van gewoon drinkwater?
Een simpelere, gezondere en goedkopere oplossing is om verplicht met elke klas van de lagere scholen in de gemeente een keer per week te gaan wandelen en zwerfvuil op te ruimen. Weer of geen weer! Ze leren zo over hun omgeving, het milieu en krijgen ook nog eens wat frisse lucht binnen. We creëren daarmee de eerste generatie Nederlanders die het vuil niet zomaar op straat knikkert! Zo hebben ze dat in het schone Singapore ook aangeleerd.
En voor al die simpele groene zielen die over de plastic soep in de oceanen praten: Ik kan me moeilijk voorstellen dat statiegeld voor zestien miljoen Nederlanders enige invloed zal hebben over het afval gedrag van 395 miljoen Aziaten (Maleisië, Indonesië en de Filippijnen te samen). Die blijven gewoon alles waar ze vanaf moeten in de zee om hun heen gooien en luisteren met verbazing naar wat jullie willen bereiken. Het gaat gewoon om de poen, het is toch gewoon een verkapte belasting.De opmerking: ‘Je moet toch ergens beginnen!’, is nog dommer dan dom en wanneer je dat niet beseft moet je uit je ivoren toren komen en/of uit de politiek stappen want je hebt geen enkel idee wat er in de wereld buiten jouw bubbel allemaal gebeurd! Want laat me duidelijk zijn: Het door ons gesorteerde plastic moet ook weer worden gesorteerd voordat het kan worden hergebruikt! Er zitten teveel soorten plastic door elkaar. Ons plastic dat onder de noemer recycling gescheiden wordt aangeboden aan de afvalverwerker wordt vaak verkocht als brandstof voor elektriciteitscentrales, hoe vreemd is dat? Wij scheiden en betalen en zij verkopen het gescheiden afval door om meer winst te behalen!
Zo, dat ben ik ook weer kwijt! Bij Felice is het zo geregeld, hij zal ons morgenvroeg naar de luchthaven brengen. Om dat te vieren wordt er een stuk “Grana Padano”, een harde Italiaanse kaas van koemelk, aangesneden en die wordt weggespoeld met een grote fles ijskoud San Miguel bier. Het is heerlijk vertoeven achter zijn huis in de schaduw van het paviljoen met het rieten dak. Het gesprek gaat half in het engels en half in het Italiaans. Af en toe grijpen we naar het woordenboek omdat we het woord beiden niet begrijpen of kunnen uitleggen. Een heerlijk einde aan deze middag.
Mijn laatste avondmaaltijd met de familie in het dorp is helaas een vloeibare. Door een handvol vreemde beslissingen eindigt de dag voor het gezin met bier en chips, en dat terwijl de koelkast nog vol ligt met vlees en groenten. Spelletjes op de telefoon en tablet hebben de voorkeur. Ik heb ook geen zin meer om te koken dus laat ik het de laatste avondmaaltijd ook maar voor wat het is. Boven de eethoek hangt een poster van “het laatste avondmaal” waarop een gebed om JC en God te danken voor wat er op tafel is gekomen. Dat maakt mijn laatste avondmaal extra bitter!
Om een uur of tien zoek ik hier in de provincie voor de laatste keer mijn bed op. De plaat schuimplastic is nu zo plat dat ik het gevoel heb dat ik op de lattenbodem slaap. Morgen heb ik weer pijnlijke heupen zoals gewoonlijk.
Mijn tijd in de provincie zit er in ieder geval op en ik denk dat ik hier nooit meer zal komen. Hoewel nooit meer een hele lange tijd is. Morgen gaan we naar de bewoonde wereld voor een heerlijke afsluiting van deze reis. Twee weken in Angeles City, een zwembad, redelijk internet, lekker eten en koude biertjes!
