Dan kunnen we eindelijk naar de gate en is deze reis nu werkelijk op haar einde! We hoeven niet lang te wachten voordat we aan boort van de Boeing 777-200 van Turkish Airlines mogen. En hoe krijg ik het in hemelsnaam voor elkaar? Van de twee stoelen die ik tijdens het online inchecken heb gekozen werkt mijn beeldscherm niet! Niet dat ik niet zonder kan maar ik vind het wel leuk om af en toe te kijken waar we ons bevinden. Lang duurt dit probleem niet! Nog voordat de deuren van het vliegtuig dicht zijn ben ik al twee rijen naar achteren opgeschoven en heb me op de middelste stoel gevestigd.
Van links en rechts kijken andere passagiers jaloers en soms een beetje kwaad naar me. Ik kan in hun ogen lezen dat ze dezelfde gedachten hebben gekoesterd maar dat ik ze voor ben geweest.
‘To all passengers, the doors have been closed!’, spreekt de kapitein door de luidsprekers van het vliegtuig.
Dat is voor Lyka het teken dat ze zich bij mij op de rij moet voegen. En daar gaan we! De wielen verlaten de grond van de Filippijnen en wij zitten beiden aan het gangpad met een lege stoel tussen ons in. Twaalf uur en vijf en twintig minuten moeten we zitten totdat we in Istanbul landen.
Voor diegene die nog nooit zo’n lange vlucht hebben meegemaakt is het haast niet voor te stellen hoe dit voelt. Ik kan proberen dit uit te leggen maar dat is haast onmogelijk. Laat ik het maar zo zeggen: Je probeert alles om de tijd te vergeten en zoveel mogelijk te slapen!
Voor mezelf betekend dat rode wijn en een boek op mijn ereader. Voor Lyka betekend dat een paar films en voor weer een ander een slaaptablet. Dat laatste heb ik vroeger ook gedaan maar dat was me slecht bevallen dus kies ik tegenwoordig voor een paar rode wijntjes. Bier is al sinds een ver verleden op de bon!
Wat nog het meest breekt zijn de maaltijden! De eerste, kip in citroensaus, uit de keuken in de Filippijnen is goed te pruimen en met een volle maag zoekt Lyka haar plaats op de twee stoelen. Het duurt niet lang en ze ligt als een roosje met haar hoofd in mijn schoot te slapen. Zelf neem ik nog maar een wijntje en sla een virtuele pagina van mijn eboek om.
En dan schrik je plotseling wakker van de turbulentie! Een snelle blik op het beeldscherm in de stoel voor me en ik zie dat we al boven India zijn aangekomen. Hier rammelen de vliegtuigen bijna altijd! De atmosfeer boven de grenzen tussen water en landmassa’s zijn heel vaak de plaatsen waar turbulentie ontstaat. We hebben nog een flink eind te gaan dus gaan de ogen weer dicht en probeer ik weer wat te slapen.
Op dit moment tijdens de vlucht heb je met drie verschillende tijdzone’s te maken en ik kies de meest onschuldige om nog maar een wijntje te bestellen. Mijn horloge staat al op Amsterdam tijd dus dat hou ik dan maar aan! Lyka kijkt voor een moment op en is verbaasd dat ik weer aan de rode wijn zit.
‘Kan nog net!’, fluister ik, ‘het is in Nederland pas half vier ’s nachts!’, terwijl de rest van het vliegtuig, op een uitzondering na, in diepe slaap is.
De lichten in de cabine gaan aan in een simulatie van de zonsopkomst. De kleur van het licht veranderd langzaam van een dieprood naar het daglicht. Dat schijnt goed voor het humeur van veel passagiers te zijn? Mij maakt het weinig uit, snel naar het toilet en aan tafel voor het ontbijt. Omelet met kaas en bijbehorende etenswaren! Het smaakt mij in ieder geval prima en ik zie hoe de passagier aan de andere zijde van het gangpad het onaangebroken kuipje roomboter in haar handtas laat verdwijnen. En dan is daar eindelijk Istanbul!
Vermoeid, verdoofd en uitgeblust slenteren we door de terminal van het “Istanbul Atatürk” naar de volgende gate. De dertien uur zitten hebben hun tol geëist en we zijn er nog niet! Buiten komt de regen met bakken uit de hemel, dikke Turkse druppels slaan tegen de glazen wanden van de terminal. De andere passagiers van vlucht TK1523 naar Düsseldorf zijn gehuld in dikke winterkleding. Ik moet wel zijn opgevallen in mijn iconische korte broek en rode fleece!
De drukte is enorm en ik heb voor het eerst geen zin om in de rij te gaan staan voor een beker koffie. En dat terwijl mijn lichaam nu ook om een vloeistof zeurt. Een vriendelijke man herkend mijn lijdensweg en bied me een flesje water aan. Na enkele slokken voel ik me al een stuk beter.
Het vliegtuig is tot de rand toe gevuld en dat komt het comfort van de laatste drie en half uur in de lucht niet ten goede! Maar hèt moet en je hebt geen andere optie, klagen heeft geen zin en dus moet je jezelf er maar overheen zetten! Nu vallen de ogen automatisch dicht, we vallen ten prooi aan de èchte vermoeidheid van een hele dag op reis te zijn geweest.
Een vriendelijk klopje op de schouder van een Vlaams-Turkse stewardess en daar is het tweede ontbijt van deze reis. Het vliegtuig schokt en schud zo erg dat een scherpe foto niet eens mogelijk is! Het eten smaakt nog wel en wordt met een automatisme naar binnen gewerkt. Mijn lichaam vraagt om brandstof! De Egyptenaar naast me raakt zijn ontbijt niet aan, misschien is hij bang dat het niet Halal is? Of hij is bang?
Boven de balkan wordt ik nog eens er aan herinnerd dat de lente in Europa nog niet is gearriveerd. Misschien hadden we beter twee weken later moeten terugkomen? Daar is het nu te laat voor. De met sneeuw en ijs bedekte vlaktes van Servië maken me ook een beetje warm van binnen. Ik moet eerlijk zijn dat ik voorlopig wel weer genoeg heb van die tropische temperaturen. Laten we hopen dat de lente snel in Nederland arriveert?
‘Goedemorgen Düsseldorf!’
We zijn er! Alleen is onze chauffeur nog onderweg. Niet dat het wat uitmaakt want we hebben de hele dag de tijd. In verband met de aanvallende slaperigheid kies ik ervoor om naar buiten te gaan. Een ijzige wind snijd tussen de grijze gebouwen van de luchthaven door. Ik heb het niet koud maar het is ook niet aangenaam en het wachten duurt langer dan we hebben gehoopt.
En daar is eindelijk de verlossende Peugeot van Jantje! In een flitsende actie, terwijl we worden gepasseerd door toeterende auto’s, gaan de koffers en rugzakken naar binnen en zijn we onderweg in de warmte van de kleine auto. Nog een uurtje rijden en dan zit deze reis er ook weer op!
De volgende avonturen zijn hopelijk weer met onze oude camper!
