Wanneer om zeven uur de wekker in mijn oude iPhone 4S afloopt voel ik me een stuk slechter dan ik had kunnen hopen. Het ontbreken van enig vast voedsel van betekenis op mijn laatste dag in de provincie van de Filippijnen heeft haar tol geëist en ik ben een lichamelijk wrak. Ook geestelijk ben ik na al die maanden van mentaal misbruik niet echt gezond meer. Maar vandaag zijn we eindelijk verlost en dat is de gedachte die me deze laatste dag op de been houd.
Eerst maar een kop koffie en dan inpakken. Van Lyka hoef ik, zoals gewoonlijk, niet veel hulp te verwachten. Zij heeft haar eigen agenda met haar eigen prioriteiten. Het inpakken gaat een stuk langzamer dan ik had verwacht. Ik probeer voor deze korte verplaatsing naar Angeles City de kleine koffer in de grote te vervoeren. Aan gewicht blijft het dan wel hetzelfde maar we hebben een koffer minder om mee te zeulen.
Wanneer ik de puzzel eindelijk heb opgelost komen er nog meer spullen tevoorschijn die ook mee moeten. En daar ben ik niet zo blij mee! De grote koffer gaat weer open en de kleine koffer gaat er weer uit. Ik gooi de spullen in het gapende gat dat de kleine koffer heeft achter gelaten en sluit de grote koffer weer. Zo, klaar is Kees! Nog een tweede kop koffie.
Door alle opschudding, en de lage bloedsuikerspiegel, is mijn humeur tot onder het vriespunt gedaald. Korzelig als ik kan zijn snauw ik alles en iedereen af die te dicht bij me in de buurt komt. Ook dat gedrag draagt niet bij aan een herinnering van een waardig afscheid. Het afgesproken tijdstip van vertrek komt steeds dichterbij en ik heb nog steeds niets gegeten. Zodra ik om tien voor negen klaar ben met het inpakken hoef ik ook niets meer te eten. Ik heb mijn buik helemaal vol van deze situatie en ik wil zo snel als mogelijk vertrekken.
We horen Felice al in de verte toeteren als teken dat hij elk moment voor de deur van het kleine huisje zal arriveren. Mamsi begint zachtjes te huilen. Ik kijk het met erbarmen aan en vraag me af waarom, ze gaat weer slechtere tijden tegemoet wanneer wij zijn vertrokken, of heeft ze spijt dat ze ons niet zo goed heeft verzorgt als ze had kunnen doen? We zullen het antwoord hoogstwaarschijnlijk nooit weten. De drie koffers en de twee rugzakken verdwijnen achter in de kleine terreinwagen en we omhelzen elkaar voor de laatste keer als afscheid. Het valt me op dat Lyka niet heel erg emotioneel is, zoals ik al dacht te voelen lijkt het voor haar ook een verlossing. We zwaaien uit het raam van de auto en zonder achterom te kijken verlaten we San Antonio. Het zal nu wel een lange tijd duren voordat we hier weer terug zullen komen.
Het vizier is alleen nog naar voren gericht en vanaf nu hebben we nog twee weken vakantie in de Filippijnen! Tijdens de lange rit naar Legazpi besef ik dat er hier in de buurt in de laatste zeven jaar weinig tot niets is verandert. Veel mensen leven nog steeds langs de weg in bamboe hutten bedenkt met palmbladeren. Hier en daar staat er wel een onafgewerkt stenen huis maar ik vraag me af of die ooit zullen worden afgebouwd. De Filippijnen gaan dan misschien als land wel voorwaarts in de een en twintigste eeuw maar voor veel mensen gaat die vooruitgang veel te langzaam en komen de normaalste zaken in het leven veel te laat. Velen zitten vanavond achter een groot bord rijst met verder helemaal niets! Het stemt me een beetje treurig. Zodra we op de hoofdweg komen veranderd ook het beeld langs de weg. De bebouwing wordt moderner en het is goed te zien dat er door de rijken stevig wordt geïnvesteerd in de toekomst. Dat investeren zal de kloof tussen arm en rijk alleen maar groter maken.
Om tien voor tien staan we dan al voor de incheck balie van “Cebu Pacific”, het vliegtuig van tien uur is nog niet eens vertrokken en er is enige paniek achter de balie dat wij nog met het gereedstaande vliegtuig mee moeten. De bagage is al in het vliegtuig geladen en bij het aanschouwen van onze drie koffers komt er een manager in hoge snelheid op ons af. Ik stel hem meteen gerust dat wij van de tien over twee vlucht zijn.
De 37 kilogram bagage valt binnen de vooraf gekochte 40 kg en nog voor tien uur zitten we op een stoel naar elkaar in een lege vertrekhal te kijken. De pech van gisteren in combinatie met de hulp van Elma en Felice geeft ons ruim vier uur te wachten tot ons vertrek met het vliegtuig naar Manila! En dat is een hele zit zonder enig vertier. Ik maak eerst nog maar een foto van de Mayon vulkaan!
Ik haal mijn Kobo ereader tevoorschijn en de eerste anderhalf uur vliegen om. Er is een last van me afgevallen, de door Lyka gekochte club sandwich smaakt me, ondanks de vreemde samenstelling, prima. Er begint weer suiker door mijn bloedbaan te stromen en ik ga me steeds beter voelen. Mijn humeur klaart nog verder op en de tijd verstrijkt zonder dat ik me ook maar een moment verveel.
Helaas is het vliegtuig een half uur vertraagt en die laatste dertig minuten wachten kruipen langzaam voorbij, zeker wanneer er dan ook nog eens ruim de tijd wordt genomen om de passagiers aan boord te laten gaan. Tijdens de korte vlucht denk ik nog eens vluchtig aan wat me allemaal in de afgelopen maanden is overkomen. Het is water onder de brug, het is gebeurd en voorbij, gedane zaken nemen geen keer!
Gelukkig staat de taxichauffeur op de afgesproken plaats op ons te wachten. We laten er in ieder geval geen gras over groeien en binnen tien minuten zitten we in de auto die nog wel even bij een Mac-Drive naar binnen moet. We hebben weer trek en delen een dubbele cheeseburger met elkaar. Ik heb vandaag al meer vast voedsel binnen gekregen dan de afgelopen drie dagen bij elkaar!
Het duurt een dik uur voordat we Manila hebben verlaten. Manila, een vreemde maar interessante wereldstad waar heel rijk en heel arm naast elkaar leven. Op een rotonde naast een moderne torenflat bivakkeert een gezin op smoezelige matrassen en de kinderen kruipen rond in hun blote kont. Zij hebben niets, en zullen waarschijnlijk ook niets tijdens hun leven krijgen. Zij zijn veroordeeld tot een leven vol met armoede. Heel anders dan de vluchtelingen die dagelijks over zee naar Europa komen!
In het “Walkabout Hotel” wordt ik met mijn voornaam begroet en de gereserveerde kamer is klaar om betrokken te worden. Bij het zien van het zwembad krijg ik een nog grote vakantiegevoel. Toch is er ook nog een klein probleem. Mijn lichaam is een beetje van slag en ik heb weer eens geen trek om te eten, ook niet na een paar biertjes. Lyka begrijpt het gelukkig en slaat de avondmaaltijd ook over. We komen tot overstemming om wanneer ik later weer op de kamer terug kom er misschien nog een keer bij de gouden bogen wat te eten wordt gehaald.
Angeles City, de een houdt er van de ander heeft er een hekel aan. Voor mij, geen van beiden, ik observeer en geniet van het geboden schouwspel. Ik heb geen mening meer over hoop, want daar is het hier vol mee, “HOOP”. Mijn oude bar is verhuisd naar de buren en blijkt nu een schoonheidssalon te zijn die ook flesjes bier verkoopt. Voor € 0,95 zit ik aan een ijskoude te genieten van de optocht die onafgebroken langs me heen trekt.
