En dan zit je zo maar op je laatste dag aan het zwembad in Balibago. Hoe lang je op reis gaat maakt eigenlijk heel weinig uit, je komt altijd op de laatste dag uit. De laatste dag die een einde maakt aan je laatste avontuur. Je kan alleen maar hopen dat er weer een volgende reis komt! Dat is niet meer vanzelfsprekend wanneer je tegen de zestig jaar loopt. Zo’n laatste dag is voor mij ook altijd een heel moeilijke dag. Ik heb nu eenmaal een hekel aan wachten en hoe je het ook wend of keert we zitten de hele dag te wachten op ons vertrek. Er gieren veel gedachten door mijn hoofd en het inpakken gaat altijd moeilijker dan verwacht.
We hebben tot half vijf in de middag wanneer de taxi is geboekt dus we kunnen, of in ieder geval proberen, te genieten van de laatste momenten van onze reis. Het Australian ontbijt smaakt in ieder geval prima. Een van die ongeschreven regels voor de dag van vertrek is dat je niet meer gaat experimenteren met je voedsel. Het laatste dat je wil is met een lastige diarree dertien uur in een vliegtuig zitten.
Ook op deze laatste dag duik ik rond de klok van tien nog een keer in het zwembad. Ik zou me niet kunnen voorstellen hoe het hier zou zijn zonder een zwembad tot je beschikking. Het wordt hier in de Filippijnen nu wel heel erg warm, het is haast eind maart en dan wachten ze ook hier weer op het verkoelende regenseizoen. En ook hier weet niemand wanneer het zal komen.
Vier oudere heren van Japanse afkomst en wonende op Hawaii komen nog snel even afscheid nemen voordat ze vertrekken. Ik heb in de afgelopen tien dagen veel met ze gesproken en af en toe ook wel mee gelachen. Ze zijn in ieder geval nog sterk genoeg want het kwam regelmatig voor dat ze niet alleen naar hun kamer gingen.
Ik begin nog maar aan een boek en geniet van de zon en de rust aan het zwembad. Het is ’s morgens meestal heel rustig! Mijn drie en twintigste boek sinds we in de Filippijnen zijn gearriveerd, dat is voor mij een ongeëvenaard aantal. Misschien begin ik vannacht in het vliegtuig nog wel aan mijn vier en twintigste boek? Ik kan alleen maar blij zijn dat er veel van mijn stress is verdwenen en dat ik me heerlijk rustig voel. Ik hoop dat dat in het gehaaste Nederland niet veranderd.
Met mijn ogen dicht lig ik naast het zwembad en laat stukjes van de afgelopen periode in mijn herinneringen passeren. Zoals altijd is het een aaneengeregen ketting van hoogte en dieptepunten. Gelukkig slijten die dieptepunten geleidelijk weer weg en blijven er alleen maar mooie herinneringen en mooie verhalen over. Drie en zestig publicaties is best nog wel goed te noemen! Maar wanneer daar maar negentien verhalen bij zitten die over de Filippijnen gaan dan kun je ook begrijpen dat het hier voor mij niets is. Ik heb het al vaker gezegd en zal het aan een ieder die het wil horen herhalen: Ik vindt de Filippijnen helemaal niets! Voor hetzelfde geld kun naar veel mooiere en betere bestemmingen in Azië met zon, zand en heel veel lekker eten.
Toch hebben we alweer plannen gemaakt om hier in 2020 weer een paar weken naar toe te gaan. Niet zo heel lang want onze harten liggen toch wel in Thailand en Maleisië. Zeker nu de infrastructuur en het vervoer zoveel beter is geworden. Er is misschien wat van de romantiek van het reizen in Thailand verloren gegaan maar er zijn veel goede zaken voor terug gekomen!
De extra uren die we voor de kamer hebben betaald geven je toch wel extra comfortabel afscheid. Nog even rustig douchen, op je gemak inpakken en nog een broodje van de gouden bogen. We wachten tot het laatste moment om onze koffers in het vershoudfolie te wikkelen. Ik moet er nog steeds om lachen wanneer we zelf staan te wikkelen! Op de luchthaven kost deze gein (bescherming) nu minimaal achttien euro. Wij zijn klaar voor vier en een halve euro! Van het verschil kan ik later op de luchthaven nog een lekker biertje drinken! Dan hebben we nog twee uur te doden voordat de taxi komt.
Precies op tijd verdwijnen onze koffers en rugzakken achter in de grote Japanse terreinwagen. Dit is de laatste jaren ook enorm veranderd! De oude, honderd keer opgelapte, kleine Japanners zijn vervangen door goede, en veilige, grote auto’s. De taxi branche is hier nog voor negentig procent illegaal maar daardoor niet minder goed dan in Europa. De veiligheid hier is dat je hotel voor betrouwbaar vervoer zorgt, de prijs is uiteindelijk hetzelfde.
In de taxi zit ik alweer voor te genieten van wat er hoogstwaarschijnlijk komen gaat. Onze camper, hoe zou het daarmee zijn? Zal hij meteen starten? Ik heb er nog wel wat werk aan maar dat komt wel goed. Een eerste korte reis hebben we al gepland. Een paar korte wandelingen bij Oosterbeek. Zodra het weer een beetje meezit gaan we een weekend op pad!
Buiten rollen de Filippijnen en later Manila aan ons voorbij. Een derde wereldland! Ik onderdruk mijn gevoelens over de asielzoekers in Nederland. Aan het einde van de NLEx (North Luzon Expressway) gaat de vierbaans autosnelweg in Manila over in een brede straat. Het plannen van de infrastructuur staat hier nog in de kinderschoenen. Over kinderschoenen gesproken, hier zie ik ook weer de eerste straatkinderen die zonder schoenen, op blote voeten, tussen het drukke verkeer laveren om wat geld te verdienen om elke dag weer te overleven. Van alles en nog wat wordt er aangeboden! Van flessen (onbetrouwbaar) drinkwater tot oplaadapparatuur voor mobiele telefoons. De afkomst van deze goederen laat zich raden.
Er wordt ook gebedeld. De chauffeur waarschuwt ons meteen om vooral de ramen niet te openen. Overvallen zijn niet vreemd hier dus het is veiliger om de ramen gesloten te houden. Stapvoets kruipen we door de smalle straten van Manila. Af en toe kiest de chauffeur voor een sluiproute door steegjes en straatjes waar ik overdag nog niet zou durven te lopen. Ik ontwijk oogcontact met de arme bewoners die op straat zitten. Het is niet dat ik me schaam dat wij het veel beter hebben. Het is meer het gevoel dat de rest van de wereld ontkent dat er meer plaatsen zijn dan het midden-oosten waar de mensen oorlog en ellende kennen.
En dan zijn we eindelijk op de NAIA (Ninoy Aquino International Airport) bij terminal 1. ‘KOFFIE? KOFFIE?’, schreeuwt mijn lichaam.
‘WINKELEN? WINKELEN?’, schreeuwt Lyka’s geest.
Met een dampende kop koffie voor mijn neus verdwijnt Lyka in de golvende mensenmassa van de luchthaven. Een mens moet altijd goed opletten met de prijzen op een luchthaven. Ze adverteren wel met “Tax-Free” maar het zal niet de eerste keer zijn dat het product in Nederland in de winkel veel goedkoper is. Ook wordt er gemanipuleerd met verschillende inhoudshoeveelheden! Dan kunnen de meesten reizigers er helemaal geen touw meer aan vastknopen. Het blijkt namelijk voor veel mensen moeilijk de prijs per liter te berekenen.
Op weg naar de luchthaven restaurants had ik al opgemerkt dat de prijs voor een liter Franse Cognac hier aan de hoge kant is. Dus ik weet haast zeker dat er niets word gekocht. En inderdaad, de prijzen liggen veel hoger dan in Nederland! We moeten wel zeker zijn dus worden alle prijzen door Lyka op het internet gecontroleerd.
