maandag 12 maart 2018

Filippijnen: SM City Clark Mall

Angeles City (Walkabout Hotel (poolside 1), maandag 12 maart 2018

Het mag als een vreemde titel klinken maar voor de bezoekers van Angeles City, Balibago, is dit winkelcentrum een hoofd attractie waar de meesten haast dagelijks te vinden zijn. Voor mij begint een normale dag in Angeles City rond zeven uur ’s morgens. Nadat ik de wekker heb uitgezet, en naar het toilet ben geweest, kleed ik me aan om om de hoek bij de gouden bogen mijn eerste koffie, soms vergezeld met een broodje ei, van de dag te halen. Hoe vroeg het ook lijkt de tricycle chauffeurs en de bedelaars vallen meteen aan om het beste van de dag te maken.
In de McDo is het op dit vroege tijdstip al aardig druk en het valt me na enkele dagen ook op dat dezelfde buitenlanders altijd aan dezelfde tafel op dezelfde zitplaats het zelfde ontbijt zitten te nuttigen en dezelfde engelstalige krant zitten te lezen. Voordat je aan de counter kan bestellen zijn er al een half dozijn “Goodmorning’s” heen en weer gevlogen. Zelf doe ik daar net zo hard aan mee! Ik hou nu eenmaal van regelmaat in mijn leven en des te ouder ik wordt des te meer regelmaat ik nodig lijk te hebben.
De ene keer neem ik ook gelijk voor Lyka en mezelf het ontbijt mee maar meestal blijft het bij koffie de eerste keer dat ik de gouden bogen bezoek. De bedelaars zijn op de terugweg altijd lastiger dan op de heenweg! Nu gaan ze akelig in de weg staan en raken je met hun vieze handen aan of botsen tegen je op. Ik heb niets tegen bedelaars wanneer ze langs de kant van de weg zitten, maar ik geef nooit een cent. Niemand wordt als bedelaar geboren, bedelaars worden gemaakt door mensen die geld geven om hun eigen slechte geweten te sussen! Tijdens mijn reizen door de armste landen van zuidoost-Azië heb ik heel wat bedelaars gezien maar ook veel hardwerkende hele arme mensen. Die laatste groep kan wel op mijn sympathie rekenen. Maar deze groep, is vaak te trots om een aalmoes te accepteren! Zij zijn geen bedelaars, zij werken voor hun geld.
SM City Mall (Clark)SM City Mall (Clark)SM City Mall (Clark)SM City Mall (Clark)
Nadat we de ochtend aan het zwembad hebben doorgebracht gaan we zo net na het middaguur richting het grote winkelcentrum. In de weekenden, maar vooral op de zondag, slaan we het bezoek meestal over. Het is er dan gewoon veel te druk. Er zijn bij de populaire, goedkopere, fast-food restaurants geen zitplaatsen te bemachtigen.
Maar op de andere dagen slenteren we net als de anderen door de enorme gekoelde galerijen. Altijd met een lange omweg omdat het gewoonweg plezierig is om een beetje in de etalages en naar de passerende mensen te kijken. Alle soorten en maten lopen aan je voorbij. Bij de ene haal je je wenkbrauw op en de ander tovert een glimlach op je gezicht. Mensen kijken is nu eenmaal een leuke en boeiende bezigheid, ook in de Filippijnen
Bibimbap voor het mixen
Nadat we onze lunch bij een van onze favoriete restaurants hebben genuttigd, we hebben er meer dan een handvol dus we hebben keuze genoeg en het gaat nooit vervelen, zoeken we een plaatsje bij de McDo waar Lyle en zijn vrouw haast elke dag al een tafeltje gereserveerd hebben.
Daar genieten we van de koelte van het winkelcentrum en de goede vers gezette koffie van McDonald’s. Tweede grote beker koffie is gratis voor ouden van dagen! Ze rekenen mij ook tot de oude van dagen omdat ik een mooie witte kop met haar heb! Soms genieten we ook nog van een ijsje maar dat komt niet al te vaak voor omdat ik toch wel een beetje op mijn gewicht en diabetes wil letten. Vrienden komen en vrienden gaan. De gesprekken gaan over van alles en nog wat maar meestal wordt ik toch wel gevraagd om iets over Europa en met name over Nederland te vertellen. Wat moesten ze lachen over de honderd dollar boete wanneer je de eendjes gaat voeren met je kleinkind in Amsterdam! Ze denken dat we gek zijn geworden in Nederland.
Zo tegen een uur of drie verlaten we dan weer de koelte en slenteren door de zware warme middaglucht terug naar ons hotel. “Fields Avenue” ook wel “Walking Street” genaamd maakt zich klaar voor de avond. De laatste bestellingen kratten bier, net als grote plastic zakken gevuld met ijs, worden nog snel afgeleverd om het de klanten naar de zin te maken.
Butterfly Rock
Een “Mama San” (hoerenbazin) geeft als een voetbaltrainer de laatste instructies aan het team danseressen dat zich om haar heen heeft verzameld. De danseressen zijn, op een heel enkele uitzondering na, altijd lid van een team. De “Mama San” houd de meisjes goed in de gaten! Ze beheert de identiteit bewijzen en de gezondheidsverklaringen van de dokter na de, door de regering verplichte, controles op geslachtsziektes en geelzucht. Hier wordt niets aan het toeval overgelaten! De show moet doorgaan omdat er veel arme families in de provincie op vertrouwen dat er ook deze week weer geld om te eten komt.
Elke bar heeft twee maar meestal drie teams aan het werk die elkaar afwisselen om te dansen en te animeren. Ik vraag me af of ze niet alleen lief en leed delen, waarschijnlijk zullen ze ook de inkomsten wel op een bepaalde manier verdelen. Een team van tien danseressen moet tenslotte ook zeer gevarieerd zijn. Dikke en dunne, lelijke en mooie danseressen door elkaar. Wanneer niemand met een buitenlander vertrekt is het niet goed voor de zaken. Wanneer ze allemaal met een buitenlander vertrekken is het podium leeg en dan blijft er niemand drinken. Hier moet er dus echt op de gulden middenweg worden gereden!
Twee danseressen delen een vuurrode lippenstift voordat ze naar binnen gaan om op het podium te gaan dansen. Het is al gezellig druk met een gemêleerd gezelschap op straat. Opvallend veel ladyboys zijn er al vroeg bij, normaal gesproken zijn juist zij de schepselen van de nacht. Ik moet er om lachen. Hoeveel bier moet je gedronken hebben om hier een vrouw in te zien?
Onze kamer
Aan het zwembad wacht ik het vallen van de duisternis af. Het is heerlijk weer en het koude bier smaakt me goed. Dat we een tafeltje hebben gekregen van de onderhoudsman Willy maakt ons verblijf nog beter. Na enkele biertjes wordt het tijd voor het avondeten en ver hoeven we niet te gaan. We eten vanavond gewoon in het hotel.
Nu wil ik niet zover gaan dat het een geweldig restaurant is maar de meeste gerechten zijn van een accepteerbare kwaliteit. Mijn anderhalve lunch van vandaag, ik heb Lyka’s bord vanmiddag ook leeg gegeten en daardoor zit ik nog steeds vol. Lyka neemt haar kans en besteld een Filippijns gerecht waarvan ik gelijk de naam alweer ben vergeten. Iets met kip in een soep en veel groenten die niet wordt gegeten maar wel de smaak heeft afgegeven. De geur is vreemd en niet aantrekkelijk, maar dat heb je in Azië wel vaker.
Het is vandaag maandag dus er wordt niet teveel gedronken en we gaan vroeg nog bed! Een beetje regelmaat kan geen kwaad.

Copyright/Disclaimer