Het is pas de tweede ochtend dat we hier samen wakker worden. Toch kan ik het al goed merken. Ik ben niet depressief of moe meer en mijn heupen doen geen pijn wanneer ik uit bed stap. Het is pas zeven uur en mijn lichaam schreeuwt om voedsel. Een gevoel dat ik de afgelopen twee weken niet heb gekend. Lyka slaapt nog rustig door terwijl ik me aankleed en me gereed maak om naar de McDo te lopen om een grote koffie te halen. Voor slechts 44 peso (€ 0,68) krijg ik zelfs twee grote koffie, de tweede is namelijk gratis op vertoon van je kassabon en de lege beker! Zo heeft recyclen ook voor mij zin!
Op het terras voor onze kamer geniet ik van de opkomende zon en de rust die hier ’s morgens rond het zwembad hangt. Negentig procent van de gasten ligt nog te slapen na een avond stappen en een halve nacht ketsen. Het gerochel van Lyka, als een Chinese zeeman, kondigt haar ontwaken aan. Een slechte gewoonte vind ik zelf maar helemaal geaccepteerd in de Filippijnen. Hier is het gewoon de luchtwegen reinigen. Ze moet nog even wakker worden en de ochtendrituelen op het internet uitvoeren. Dat geeft mij nog voldoende tijd om die tweede, gratis, beker koffie bij de gouden bogen op te halen. Terwijl ik op de “free refill for senior citizens” sta te wachten denk ik voor een moment aan de Nescafé bij de McDonald’s in Thailand en vraag me af. Hoe dom kan een hoge bestuurder van zo’n enorm groot bedrijf zijn?
Terug aan de rand van het zwembad is het tijd om te bestellen en het wordt een oude bekende favoriet. Het “Aussie Breakfast” wordt besteld en we weten nu al dat het niet de enige keer tijdens dit verblijf zal zijn. Ik geniet en mijn lichaam sterkt met elke hap aan. Vanaf onze aankomst hebben we van het eten genoten. Gelukkig hoeven we niet meer te lijden. Tenminste, Lyka moet op dieet in Nederland dus zullen onze lunches na terugkomst een stuk somberder zijn.
Zwemmen, afdrogen, opdrogen, lezen, zwemmen, afdrogen, opdrogen, lezen, zwemmen, afdrogen, opdrogen en lezen. Zo vervliegt de tijd. Er is geen haast en er is geen stress, alleen genieten van de welverdiende vakantie. Rond half een gaan we richting de “SM City Clark”, een enorm winkelcentrum met veel winkels en evenveel restaurants. De keuze is enorm.
We hoeven niet lang na te denken over wat onze lunch zal zijn. We hebben hier samen onderweg over gesproken en lang naar uitgekeken. Het wordt de Bibimbap van “Seoul Bibimbap”. Met extra varkensvlees zitten we samen voor nog geen vijf euro te eten. Voor diegene die niet weten hoe het werkt: De bovenste foto is hoe het wordt geserveerd en de onderste hoe je het moet eten. Je schept zelf alles op je gloeiend hete gietijzeren bord door elkaar.
Na de lunch zoek ik mijn vrienden op om samen een kop koffie te drinken in de koelte van het winkelcentrum. Buiten is het ondertussen drukkend warm geworden en er hangt onweer in de lucht. Om eerlijk te zijn kun je hier elke middag onweer verwachten. Hoge temperaturen plus een hoge luchtvochtigheidsgraad geeft bij elkaar opgeteld een stevig onweer.
Nog voor de eerste druppels vallen zitten we weer samen aan het stille zwembad. We zijn de enige die er vanmiddag gebruik van maken. De meeste hotelgasten zitten al in de girly bars te genieten van de happy hour prijzen of ze liggen nog op hun kamer te wachten totdat de lichtjes van “Fields Avenue” weer aan gaan.
Om vijf uur komt de serveerster mijn eerste biertje van de dag brengen. Ik heb er niet om gevraagd maar ze weet dat ik begin met bier drinken zodra het happy hour om vijf uur is begonnen. De kleine flesjes zijn nog een beetje onwennig en ik moet bij elke slok nadenken dat ik kleine slokjes neem. Het boek “De Cock en de dansende dood” van Appie Baantjer zuigt me het verhaal in en ik wil weten wie de moordenaar is. Het is niet gemakkelijk om het eboek neer te leggen wanneer Lyka bij me aan tafel komt zitten. Het is ondertussen al donker en het happy hour is ten einde.
We verkassen naar de voorkant van het hotel waar we samen gezellig een biertje drinken en bespreken waar we deze avond willen gaan eten. Het gesprek duurt niet lang en de keuze valt op het “Yi San” Koreaans Restaurant tegenover ons hotel. Helaas is het er op deze vrijdagavond erg druk, er staan zeker dertig klanten buiten te wachten totdat ze aan de beurt zijn.
We kijken elkaar aan en zeggen in koor: ‘Ergens anders eten?’
Dat ergens anders is niet veel verder weg. Het Koreaanse “Manchoo Kutsar“ Restaurant is een stuk luxueuzer dan het Yi San maar het is er ook een stuk rustiger.
Nadat we besteld hebben komen de verrassingen op tafel! De porties zijn veel groter dan we gewend zijn. Mijn aardappel noedels zijn gewoonweg hemels. De bijgerechten zijn ook heel goed en ook Lyka’s pittige varkensvlees op rijst is niet te versmaden! De gefrituurde mandu maken de heerlijke maaltijd compleet. De grootste verrassing moet eigenlijk nog komen! Wanneer de rekening wordt gepresenteerd kan ik mijn ogen niet geloven. De hele maaltijd inclusief twee biertjes kost ons slechts 950 peso (€ 14,95).
We zitten bomvol en zijn een beetje slaperig geworden van al dat eten. Het mag dan wel vrijdag zijn maar ik heb na het eten geen zin meer om op stap te gaan. Aan het zwembad, met een koud biertje binnen handbereik, duik ik weer in mijn boek. Ik ben benieuwd hoe het verhaal met Inspecteur de Cock afloopt en wie de moordenaar nu werkelijk is. Zodra de moord is opgelost zoek ik mijn bed op waar Lyka al ligt te slapen. Het is een paar minuten over half tien. Dat lijkt vroeg, maar morgen om zeven uur zit ik weer aan het zwembad.
In bed denk ik nog enkele minuten na over de heerlijkheden die ik vandaag heb genuttigd en de heerlijkheden die ik de komende dagen waarschijnlijk nog ga nuttigen. Wat is reizen zonder lekker eten? Afzien! Dat afzien valt dan wel weer te dragen wanneer je zeker weet dat aan het einde van je avonturen heerlijk eten en koude bieren op je wachten.
