Met nog drie hele dagen in Sisaket te besteden moet ik vandaag toch maar eens wat gaan doen. Na bestudering op het internet van de lijst dingen te doen en te zien in en rond Sisaket ben ik toch wel enigszins teleurgesteld. De nederzetting Sisaket lijkt in willekeur te zijn gebouwd op de oevers van een smalle rivier. 99% van de bezienswaardigheden liggen ver buiten de stad en zijn dan ook nog moeilijk bereikbaar met het openbaar vervoer. Gelukkig springt er een uit en daar is dan ook meteen de keuze op gevallen.
Het is vanmorgen weer warmer dan gisteren en voor de komende dagen blijven de temperaturen ’s nachts ook stijgen. Enige voorbereiding is toch wel belangrijk voor deze dag dus kom ik al snel op trein 146 richting Bangkok. De vertrektijd is 10:38 en dat geeft me voldoende tijd voor een rustige start van de dag. De bekende fles koffie wordt beneden gehaald en op deze ochtend staat het personeel van het “Boonsiri Boutique Hotel” vreemd te kijken wanneer ik hun met de gevulde fles passeer. Drie grote scheppen Nescafé en ongeveer 750 ml heet water geven me vier koppen koffie in alle rust op mijn kamer.
Ik blijf het maar zeggen, de kamer bevalt me steeds beter hoewel ik twee dode hoeken in het Wifi heb die de internet-radio maar blijven storen. Met de muziek uit mijn roze JBL-Go op de achtergrond verwerk ik de foto’s en controleer eerder geschreven teksten. Met plezier, met heel veel plezier.
De tijd gaat sneller dan gedacht. Na een snelle douche verlaat ik bepakt en bezakt met mijn camera en zijtas het hotel op weg naar het station. Ik kijk uit naar mijn tosti’s voor mijn ontbijt die ik straks op het station als ontbijt zal nuttigen. Helaas, pindakaas! Geen kaas/ham tosti’s maar wel twee Thaise varianten op het oeroude recept. Geheimzinnige vis met chilisaus en een tosti tonijn. Dat moet dan maar!
Als eerste koop ik een kaartje naar “Uthompon Phisai”, in Thailand zijn alle verplaatsingen enkele reis dus dat maakt het een stuk gemakkelijker. Een half uur in de trein voor 25 baht is ook nog eens een koopje. Gezeten op oude spoorbielzen die een tweede leven hebben gekregen in de vorm van een zitbank begin ik aan mijn ondertussen wat afgekoelde tosti’s. Als een hond besnuffel ik de twee geroosterde dubbele boterhammen. Ik kan alleen maar concluderen dat ze allebei naar vis ruiken en dat is eigenlijk ook wel logisch.
Uiteindelijk zet ik mijn tanden er maar in om daarna direct de neiging om te kotsen te onderdrukken. De eerste die ik heb aangebroken is de geheimzinnige vis met chilisaus èn die is smerig zoet. Aziatisch Thailand zoet! Er is geen weg meer terug voor me want de trein kan elk ogenblik verschijnen en ik kan onmogelijk op een nuchtere maag op pad gaan. Met een frisse tegenzin werk ik de hele tosti naar binnen. Elke hap wordt onmiddelijk gevolgd door een slok water om de misselijk makende zoete smaak direct weg te spoelen.
De tweede is gelukkig wat beter maar ik heb toch wel verdenkingen dat deze minder zoet lijkt omdat de eerste mierzoet was. In Thailand worden ze langzaam vergiftigd met suiker. De bevolking wordt zienderogen zwaarder en veel kinderen lijken op donkere Michelin poppetjes. Mijn water is ondertussen al half op maar dat zou geen probleem moeten zijn want Uthompon Phisai is een klein provinciestadje. Daar kan ik wel wat te drinken vinden.
En daar is mijn trein. Treinreizen is leuk in Thailand, zeker wanneer de mogelijkheid hebt om in de derde klas te reizen. Je moet wel goed opletten want sommige treinen hebben alleen 1st en 2de klas. Ik breng de 25 minuten durende treinreis gelukkig door op een zitplaats aan het raam. Rond me heen zitten allemaal jonge telefoonzombies in stilte naar hun beeldschermen te staren. Ik wordt een beetje verdrietig over de toekomst van de mensheid. Misschien ben ik al wel te oud om dit te begrijpen?
Aangekomen op het hele kleine station van Uthompon Phisai wordt ik meteen omringt door de bekende groep motor-taxi’s. Ik geef geen krimp en ga breeduit voor het bord met de bestemmingen en vertrektijden in het Thais staan. Ze zijn duidelijk aangeslagen en begrijpen er helemaal niets van totdat ik begin te vragen. Ik kan ècht geen Thais lezen maar ik kan het wel herkennen.
In de kolom bestemmingen wijs ik eerst Bangkok aan en zeg hardop: ‘Krungthep!’, Ik hoor enkele zuchten van verbazing.
Dan wijs ik de andere bestemming aan en dat moet wel Ubon Ratchathani zijn, er zijn namelijk maar twee bestemmingen. Wanneer ik de stadsnaam dan ook nog hardop zeg gaat de verbazing over in bewondering.
‘Rot fai yi sip et’, 13:02 uur. (Trein 21 om 13:02 uur)
In alle stilte druipen ze af om weer verder met hun mobiele telefoons te gaan spelen. Ook hier zijn ze al compleet hersendood. Een blik op mijn horloge verteld me dat ik een kleine twee uur heb om het negen honderd jaar oude tempel complex te bezoeken. Trek daar een klein uur vanaf voor het lopen dan heb ik een goed idee binnen welke grenzen deze excursie moet worden uitgevoerd.
De anderhalve kilometer naar het “Sa Kamphaeng Yai complex” is erg saai en alleen een vreemde tempel net voor mijn bestemming valt op. Misschien heb ik wel tijd over om die op de terugweg nog even te bezoeken. Gelukkig staan de kleine monumenten/overblijfselen goed aangegeven, ook in het engels. Diverse Thaise regeringen hebben geprobeerd om het lokale toerisme een impuls te geven en de mensen te stimuleren om meer over hun eigen verleden te ontdekken. Tevergeefs!
Het museum sla ik maar over want daar is normaal gesproken maar heel weinig in te zien. Dan sta ik plotseling in een modern tempelcomplex inclusief een spirituele universiteit vol met jonge monniken die de weg naar het licht willen bestuderen. Vroeger ging elke jongen voor een kortere of langere tijd door het leven als een monnik. Tegenwoordig zijn de motoren, KFC en hun mobiele telefoons belangrijker.
Ik heb het allemaal al tientallen keren gezien maar het blijft toch indrukwekkend. Als eerste zijn er de demonen die de verloren geesten voorstellen. Angstaanjagers over wat er met je in je volgende leven allemaal kan gebeuren wanneer je niet de leer van de Boeddha volgt. Waterhoofden, misvormde lichamen en bloedende ogen, dat zijn lijfstraffen wanneer je in je vorige leven niet goed bent geweest. Dat is ook meteen de reden waarom ze niets met gehandicapten op hebben in Thailand. Volgens hun leer is het namelijk allemaal je eigen schuld en zul je met je straf moeten leven, medelijden met gehandicapten is daarom niet op zijn plaats.
De oude tempel is dus Khmer en uit een tijd dat Thailand niet eens bestond. Probeer nooit een Thai van dat feit te overtuigen want de Thai zijn een van de slimste en meest intelligente volkeren op aarde! Tenminste, dat denken ze van zichzelf. Laat ze maar in die waan?
Na een tijdje in de ruïnes te hebben rondgeneusd kan ik alleen maar concluderen dat de fundamenten, in lateriet gesteente, nog Khmer zijn en de verschillende opbouwen, in baksteen, van latere tijd zijn. Thais cultureel imperialisme in de geschiedschrijving van zuid-oost Azië.
Ik heb nog voldoende tijd over en kies voor een andere uitgang van het tempelcomplex om zo ook nog wat meer van de recentere gebouwen te kunnen zien. Ik ben prettig verrast en ik kan alleen maar concluderen dat het een goed idee is geweest om hier naar toe te gaan.
Op de terugweg neem ik ook nog een kwartier de tijd om de tempel te bezoeken die ik op de heenweg al had gezien. Ook hier ben ik aangenaam verrast. Het is een enorm complex dat zelfs nog in aanbouw is. In mijn eentje zwerf ik voorzichtig rond op deze bouwplaats om wat sfeerbeelden te schieten.
Ruim voor het vertrek van trein 21 terug naar Sisaket koop ik het kaartje. Geen 25 baht deze keer maar 50 baht. Het is een klasse 2 trein, m.a.w., gesloten trein met airconditioning. Het is maar een stukje dus het maakt me voor deze keer niets uit om in de donkere koele, van oorsprong Koreaanse trein, te reizen. Maandag hebben we weer een lange reis in de open trein tegoed.
Op weg naar het hotel heb ik maar een magnetron maaltijd gekocht omdat na de koelte van de trein de warmte van de middag toch wel een beetje onaangenaam aanvoelt. Ik heb plotseling trek gekregen. De gebakken rijst met kip in Koreaanse saus smaakt uitstekend. Dat zou wat zijn voor de Filippijnse 7-11! De middag breng ik door in de airconditioning van mijn hotelkamer. Het is de eerste keer dat ik de airconditioning gebruik tijdens dit verblijf in Thailand.
En dan komt het grote weerzien met mijn vriend Jan. Een goed gesprek terwijl we ons niets aantrekken van de Duitser die alles beter weet. De avond vliegt om en voordat ik het in de gaten heb wordt het tijd om te gaan slapen. Ik heb voldoende bier genuttigd en Jan zet me voor de poort van het hotel af. We zien elkaar volgend jaar weer! Dat is een belofte tussen twee goede vrienden.
