Manila (Condotel at 150 Newport Boulevard) 3U), woensdag 21 februari 2018Toen op de gebruikelijke tijd voor elke dag, om zeven uur, de wekker af ging was ik al een tijdje wakker. een paar uur om precies te zijn! Mijn zes weken Thailand zitten er alweer op en ik kan terugkijken, ondanks dat ik mijn vrouw erg heb gemist, aan een geslaagd bezoek. Het zal nu wel weer een paar jaar duren voordat we samen Pattaya weer bezoeken. We hebben namelijk de grootste plannen met z’n tweeën.
Ik heb dus nog twee en een half uur voordat de taxi verschijnt. Ruim de tijd dus! Ik begin maar met een oploskoffie en het opstarten van NPO 1 op mijn MacBook. In de kamer liggen mijn spullen al opgesteld zoals ik ze straks, in de juiste volgorde, in mijn kleine koffer en rugzak moet laten verdwijnen. Met een verlangen naar Maleisië kijk ik naar het kleine koffertje. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik het een tiental jaren geleden in Melaka kocht. De winkel is ondertussen alweer verdwenen en ik heb een lichte heimwee naar Maleisië en haar fantastische gerechten.
Dat is voor later, eerst gaan we deze trip tot een einde brengen. Vandaag staat de terugreis naar Manila op het programma. Maar voordat ik met de gebeurtenissen van vandaag verder ga wil ik eerst mijn vrienden bedanken die deze korte reis door Thailand tot een onvergetelijk succes maakt.
Als eerste wil ik Jan en zijn vrouw bedanken voor de heerlijke bakkies koffie, de goede gesprekken met mooie verhalen uit de oude doos, de middagen bij de Chinees waar we vaak met P.O. een biertje dronken en natuurlijk dat ze elke keer de was voor me hebben gedaan
Na zeven jaar was het weer goed om Peter te zien! Het verblijf in het “Smile Home Resort” was zo aangenaam dat ik er spontaan nog een dag heb aangeplakt. Ik ga ervan uit dat het deze keer geen zeven jaar zal duren voordat we elkaar weer zien.
Na vier jaar kwam ik weer bij John en Yu, altijd welkom en goed eten. Heerlijk in de rust van een kleine provinciestad. Nu ook in de rest van Thailand fantastisch snel internet wordt uitgerold is het nog meer genieten. Ik kon op mijn MacBook gewoon een film op mijn NAS kijken. De filmavond op het grote doek was echt lachen en genieten.
Ook na vier jaar kwam ik weer bij Frankie in zijn kleine café/restaurant en ontmoette Jan in Sisaket. Ook hier heeft de tijd niet stilgestaan maar het provinciale gevoel is gelukkig nog steeds niet verdwenen. Het was een heel leuke tijd in Sisaket en ik heb ook de stad wat beter leren kennen. Zeker voor herhaling vatbaar. Dus iedereen die mijn verblijf in Thailand tot een succes hebben gemaakt nogmaals hartelijk bedankt!
Het meest vreemde aan deze dag is toch wel dat ik na zes weken weer mijn schoenen aan moet doen. Nou ja, moet, het is gewoon comfortabeler met schoenen te reizen dan met sandalen of flip-flops. De luchtvaartmaatschappij, de douane of immigratie neemt je gewoon niet serieus wanneer met open plastic schoeisel aan de balie verschijnt.
De taxi is precies op tijd wat me weer enige darmkrampen opleverde. We zijn nog niet op Sukhomvit en ik denk dat ik het al weer niet meer kan ophouden. Een slokje thee en een beetje ontspannen en het gaat alweer een stuk beter. De taxi wordt deze keer geleverd door Mr. T., zeer bekend in Pattaya, voor 1000 baht, incl. alle tol, sta je op Suvarnabhumi Airport. Alleen bij de chauffeur heb ik een beetje mijn bedenkingen. Hij rijdt wel erg dicht op zijn voorganger en de naald van de teller gaat regelmatig voorbij de 130 Km/u. Omdat de auto redelijk nieuw is heb ik er maar niets van gezegd.
En dan sta je alleen met al je bagage op de luchthaven. Niets spannends meer, je moet er nu alleen voor zorgen dat je zo snel mogelijk bent ingecheckt en door de immigratie heen bent. Dat is vandaag de dag een uitdaging want de luchthaven van Bangkok is al jaren berucht om de lange rijen wachtende passagiers en lange wachttijden. Mijn ingeving om gisteren direct snel te reageren op de email van Filippines Airlines en op het internet in te checken werpt meteen haar vruchten af. Ik wordt in een speciale rij geplaatst met slechts drie passagiers voor me.
Helaas is het bij de controle van de bagage en de immigratie een drukte van jewelste. Ik besluit de “Diabetes-kaart” te spelen en dat lukt nog ook. De medewerkster van de luchthaven brengt me met hulp van een medepassagier naar de “Priority Lane” van de immigratie. Om eerlijk te zijn stond ik al een tijdje te rillen om wat te eten en dat heeft me ook geholpen. Het loopt al tegen de middag en ik heb vandaag nog steeds niets gegeten. Eenmaal binnen loop ik direct naar mijn favoriete koffietentje voor een goede kop koffie met een “Pain au Chocolat”, daar knapt een hongerige mens wel van op.
Mijn wachttijd vliegt om omdat ik met een Australische dame en haar Hong Kong schoondochter aan de praat raak.Ik heb mijn koffie nog niet eens op en ik moet al naar de gate F6 voor mijn vliegtuig naar Manila. Ik ben verbaasd over de grootte van het toestel! Het blijkt later een Boeing 777-300 te zijn die ook nog eens helemaal vol lijkt te zijn. Ik heb een schitterende plaats, 69K, met slechts een passagier naast me. Ook dat is een meevaller, de heer in kwestie heeft een goed gesprek tijdens het eten wanneer hij de film heeft gepauzeerd.
De noedels met kip en groenten zijn heerlijk, de salade van dunne rijstnoedels met een soort van Laab Moo is nog lekkerder. Het meeste geniet ik van de rode wijn. Dat is tenslotte alweer een tijdje geleden! Als toetje krijgen we opnieuw een ijsje van Philippines Airlines. We kunnen het alleen niet eten want het is zo hard bevroren dat het lijkt op een blok beton! Tijdens het wachten tot mijn ijsje eetbaar is kies ik ervoor om nog maar een tweede wijntje te nuttigen.
Ondertussen zitten we al boven de Zuid-Chinese Zee ergens halverwege tussen Vietnam en de Filippijnen. Buiten is het erg mooi, erg rustig, een symfonie van blauw en wit. Ik heb weinig trek om tv te kijken dus haal ik mijn Kobo ereader maar tevoorschijn en lees in een ruk de laatste pagina’s van “Kofferdood” van Michael Connelly uit. Na zeven weken is ook dit boek geschiedenis en kan ik morgen weer aan een nieuw boek van Appie Baantjer beginnen!
Voor slechts zes euro brengt een coupon taxi me van Terminal 2 naar het “Condotel at 150 Newport Boulevard”. Ik ben nog niet vergeten wat een drama dat enkele maanden geleden was. Tijdens de invallende duisternis hou ik mijn ogen goed open om te kijken waar we ons bevinden. Ik heb geen kaart van de Filippijnen in mijn GPS, er is geen verbinding tussen mijn iPhone en een Filippijns telefoonnetwerk en tot overmaat van ramp ligt mijn leesbril ook nog eens achterin de taxi. Met vereende krachten en op mijn aanwijzingen vinden we het gemakkelijker dan ik verwacht had.
Het inchecken in het “Condotel at 150 Newport Boulevard” gaat een stuk moeilijker dan de eerste keer. Mijn paspoort wordt twee keer gecontroleerd en er wordt gevraagd of ik nog iets anders heb met mijn foto en mijn naam er op. Dat heb ik wel maar dat gaat ze niets aan. Ze moeten het maar met mijn boarding kaart doen. Gelukkig ook hier komen we uiteindelijk tot een acceptabele oplossing. Met een vreemde gevoel werp ik een eerste blik in de kamer. Hier, in deze kamer, hebben we vijf maanden geleden toch ook overnacht! Ik ben er niet honderd procent zeker van maar mijn gevoel zegt het. Dat gaan we later dan maar eens opzoeken!
De gouden bogen zitten nog steeds op dezelfde plaats om de hoek en het menu is ook nog haast onveranderd. Ik twijfel voor een moment over de ‘MacFish and Chips” maar er staat nergens vermeld wat voor vis het is. Met lichte tegenzin kies ik voor de bekende Big Mac. Het smaakt me van geen kanten dus laat de helft van de patat maar voor wat ze is en verdiep me in het schrijven.
En dan gebeurt er wat vreemds, iets wat ik nog nooit in mijn leven in een hotel heb meegemaakt. Er wordt aangebeld en een vreemde jonge snuiter vraagt me het hemd van het lijf terwijl ik me naakt achter de deur verstop en hij door de kier naar binnen probeert te kijken.
‘Mag ik een kopie van uw identiteit bewijs?’, vraagt hij ongegeneerd.
‘Nee, natuurlijk niet!’, is mijn antwoord terwijl ik hem probeer af te wimpelen.
Hij is standvastiger dan dat je bij zijn postuur zou denken maar uiteindelijk verdwijnt hij de mededeling dat ik nog niet weet hoe laat ik ga uitchecken. Met een vreemd gevoel neem ik mijn plaats weer aan tafel achter mijn MacBook in.
Wat kan het toch vreemd gaan? Ik ben blij om weg uit Pattaya te zijn en heb bij aankomst in de Filippijnen al geen trek meer om te eten. Een paar blikjes bier dan maar en naar bed. Morgen wordt ik met mijn vrouw, en schoonmoeder, herenigd. Het bier ligt al koud in de provincie en ik heb een koffer vol met verrassingen bij me.
Ik lig al een tijdje in bed en ik voel me nog steeds ongemakkelijk na het bezoek van die vreemde snuiter. De receptie beneden is op dit tijdstip ook onbemand dus kan ik weinig vragen over wat de oorzaak of bedoeling van het bezoek zou kunnen zijn. Uiteindelijk stap ik uit bed en barricadeer de deur zodat een eventuele indringer veel lawaai zal maken en mij in ieder geval wakker zal maken. Manila is nu eenmaal niet een van de meest veilige steden in de wereld!
