Thailand: Vroeg terug in Pattaya

Pattaya (Boxing Roo)

Drie dagen eerder dan verwacht komen we weer aan in Pattaya. Het lijkt drukker dan toen we vertrokken. Na het overheerlijke ontbijt zijn we op topsnelheid naar Pattaya gereden.

De ruim 400 kilometer nam ongeveer zeven uur in beslag. We zijn wel een paar keer gestopt maar ik heb geen foto’s meer geschoten. Tijdens de rit heb ik voldoende tijd gehad om er over na te denken waar het fout is gegaan en hoe we dit in de toekomst kunnen voorkomen.

Conclusie:

1. Ik heb teveel en te diep georganiseerd. > De volgende keer zal ik de route minder gedetailleerd uitzetten en maar een paar Toeristische Punten en een benzinestation aan het begin invoeren.
2. Er zijn verschillen in interesse tussen ons. > De volgende keer zal ik goed overleggen of we wel elkaar moeten rijden. Misschien is het beter om elkaar gewoon op het eindpunt weer te ontmoeten. Maar dit maakt het wel gevaarlijker in het geval van pech of wanneer het noodlot toeslaat.

Misschien heeft het af en toe geklonken dat ik het niet naar mijn heb gehad maar dat is niet waar. Ik kan terugkijken op een leuke reis waarin ik ook weer dichter bij mijn Lyka ben gekomen. Ze heeft genoten van de rit en dat maakt dat we volgend jaar wel een paar reisjes gaan maken.

Dit was dan mijn laatste verhaal voor 2010 en voor de statistici onder U kan ik het volgende mededelen. Ik heb het afgelopen jaar 221 stukjes voor mijn weblog geschreven, het waren 8808 regels met 551264 tekens. Ik heb ruim 5000 foto’s geschoten waarvan de beste op Picasa te zien zijn.

Thailand: Een nachtje bij John en Yoon

Bua Yai (John and Yoon's House)

Ik ben het racen nu echt zat, en van het plannen verder is ook niets meer terecht gekomen. Tijdens het ontbijt hebben dan ook maar besloten om apart naar het volgende doel te rijden.

Ik vond het heerlijk om niet steeds het gevoel te hebben dat ik in de weg reed of dat ik iemand ophield. Maar ook deze dag heb ik niet al teveel foto’s gemaakt.

We hadden wel geluk dat Lyka zag/hoorde dat één van de bouten waarmee het stuur vastzit bij het wegrijden op de grond viel.
‘Dat was een schok!’
‘Er had van alles kunnen gebeuren als dat niet was opgemerkt!’

Bij John en Yoon aangekomen viel er duidelijk een last van ons af en we wistten meteen dat dit de laatste nacht van de rit zou zijn. De jongens zouden een paar dagen hier blijven en wij vertrekken morgen naar Pattaya.

Thailand: Het is genoeg!

Udon Thani (Charoen Hotel)

Ik weet niet goed hoe ik deze laatste rit moet beschrijven. Het leek er op dat we het allemaal zat waren en dat we zo snel mogelijk een einde aan deze trip wenste. Het was vreemd om na al die bergen weer in het vlakke land te zijn. We hadden onze hoogtepunten te vroeg gehad!

Herhaaldelijk overleggen en als uitkomst steeds een andere bestemming. Geen waypoints maar een begin en een eindpunt! Jammer dat het zo is gelopen maar we hebben toch ook mooie herinneringen aan deze trip.

Een uitgesteld kerstdiner in de Irish Clock was een aangename verrassing en ook de eigenaar is een vriendelijke kerel. Met een beter gevoel als gisteren gingen we terug naar het uitstekende Charoen Hotel.

Morgen gaan we voor een nachtje naar John en Yoon. Dan nog drie dagen door de Isaan en het zit er op.

Thailand: Wild rijden!

Chiang Khan (Wilaiwan resort)

Er was nu een botsing van ego’s en ik moest openlijk toegeven dat ik al het vertrouwen in het vinden van een slaapplaats gisteren al had opgegeven. Het heen en weer geschuif van de verantwoordelijkheid en de besluiteloosheid vielen mij in ieder geval heel erg moeilijk. Ik hou er nu eenmaal van als er wat goed georganiseerd is.

Met een instant noedels als ontbijt verlieten we weer om acht uur het resort. De jongens hadden er weer zin en alleen de dichte mist en de koude verhinderde dat ze er als een haas vandoor gingen.

De rustpauzes waren nu ook minder geworden toen de zon eenmaal de mist had opgelost reden we het meeste van de tijd alleen. Ik ben er nog niet zeker van maar ik denk dat ik volgend jaar gewoon samen met Lyka op reis ga!

Het was een mooie en interessante tempel met invloeden uit Birma en Laos. Maar de jongens waren gewoon doorgereden. Ik wilde dit in ieder geval niet missen en nam de tijd om foto’s te maken.

Een tiental kilometer stonden de twee op een brug op ons te wachten. We volgden nu de rivier die de grens vormt met Laos en die later overgaat in de, niet meer ze machtige, Mae Kong rivier. Een vreemd waypoint dat me geheel onbekend was leidde ons naar een grensovergang op een Friendship Bridge tussen Laos en Thailand.

En dat was een geluk bij een ongeluk! Nadat we hadden uitgevonden dat we hier konden stempelen hoefden we eigenlijk niet meer naar Nong Khai. Zelf racete ik zonder problemen de brug over maar Jack werd gestopt en moest met een Trishaw. De sterke verhalen van Jack over grensbewakers met geweren deerden me niet. Op de terugweg zwaaide ik gewoon terug naar de grenswachten en reed met de snelheid van een kogel richting Thailand.

Weer was het gassen en weinig stoppen. Totdat we in Chiang Khan kwamen en ik persoonlijk weer voor een slaapplaats moest zorgen. Aan het water was alles vol dus moesten we het binnenland in. Natuurlijk weet ik door ervaring waar te zoeken en zo vonden een beetje schimmelig maar toch redelijk resort aan de grens van de stad.

De groep viel uiteen en de helft ging slapen terwijl wij de was nog even deden. Ook de restaurants langs de rivier hadden door de kerstdrukte volle tafels en we konden ook geen restaurant langs het water vinden. Dus ook hier moesten we weer terug naar de grens van stad. Het eten was goed maar het smaakte me niet zoals voorheen.

Het meest vreemde van vandaag was echter dat we van drie dagen achterstand, door de kapotte motoren, nu plotseling op drie dagen voorsprong, door het racen, stonden. Ik probeerde nog wat te bedenken om de komende zes dagen te vullen.

Thailand: A Merry Christmas and a Happy New Year

Ban Khok

To all my lovers, friends, readers, followers and family.
I wish you all a Merry Christmas and a Prosperous and Healthy 2011

Thailand: Zeven foto’s

Ban Khok (onbekend resort)

Na alle perikelen over de waypoints van gisteren was vandaag een lusteloze racedag. Er leek geen einde aan de, overigens mooie, wegen en er werd ook veel minder gestopt. Er was geen behoefte meer aan een gesprek en ook de samenspraak ontbrak. We reden er eigenlijk maar een beetje op los terwijl mijn verhaal over de grote leegte van de bergen op dovemansoren viel. Gelukkig kon ik ze er wel van overtuigen dat we moesten tanken want anders waren we zeker in het midden van niets stil gevallen.

In totaal heb ik zeven foto’s kunnen schieten totdat we een plaats hadden gevonden om te overnachten.

Ik heb nu wel het gevoel dat het einde nabij is. Iedereen doet maar wat en ik wordt nog steeds afgezeikt over die slechte dag. Ik kan er gelukkig nog wel om lachen hoewel ik weet dat ik die weg volgend jaar zal mijden.

Het onbekende resort was best prettig. Ik moest wel stilletjes lachen dat Jack met zijn school Thais had uitgevonden dat het eten vanaf zeven uur zou worden geserveerd. Hoe vreemd dat de Spanjaard met zijn Franse meisje al voldaan om tien voor half zeven klaar waren met het avondeten. Zelf was ik ondertussen even naar het dorp geracet om wat koud bier in te slaan.

Het eten was goed en de avond voor mij gezellig. Natuurlijk zonderden de andere twee zich weer af en ik bleef alleen over met de eigenaar en Paul.

Terwijl ik probeerde zijn Garmin Colorado te voorzien van de Thaise kaart dronken we een biertje en een whisky. Laten we maar hopen dat morgen een mooiere dag wordt.