Dat waren een paar leuke en opwindende dagen onder de rook van de Mt. Fuji. Helaas moeten we nu weer samen verder. Helaas? Zo erg is het nu ook weer niet maar nadat je nieuwe vrienden hebt gemaakt is het altijd moeilijk om weer afscheid te nemen.
Gisterenavond namen we afscheid van Carlos en vanochtend had ik Cynthia voor de laatste keer in mij armen. We hebben samen tot half vier zitten drinken en een paar persoonlijke geheimen uitgewisseld.
Met een lichte kater maar met een goed humeur gingen we dus weer verplaatsen en deze keer naar Nagoya. Nagoya is bekend voor het kasteel dat aan het einde van de tweede wereldoorlog helaas plat werd gegooid maar later weer als een betonnen bunker is opgebouwd.
Als kleine jongens genoten we weer van de treinrit met de shinkansen en op het station van Nagoya praatten we nog na over het lijk dat we hadden gevonden. Het leek nog steeds af het allemaal een droom was geweest.
De stad leek op het eerste gezicht minder vriendelijker dan de andere plaatsen die we hadden bezocht. Een lichte motregen maakte het ook niet veel gezelliger. Een eerste korte oriënterende wandeling bracht ons bij een restaurant waar er mooie borden gevuld met plastic voorbeelden van het eten in de etalage stonden. De gebakken noedels met een gebakken ei lachte ons tegemoet.
Nadat we hadden besteld bleek het spaghetti te zijn met bacon en prei, overgoten met een saus en een gebakken ei er naast. Het maakte voor ons weinig uit. Zelfs Tettje had zijn bord helemaal leeg.
Wat wel vreemd was was de afmeting van onze goedkope kamer. Deze was zo klein dat we onze schoenen moesten verplaatsen als we naar buiten wilden. De kabel met een internet aansluiting en de automaat die bier verkocht maakte toch veel goed.
Morgen lekker vroeg op en de stad in. Een kasteel bezoeken en dan zit het er voor ons weer op in deze stad.
