Het was vandaag een grijze dag! Gisterenavond waren de eerste wolken al binnen gedreven en deze ochtend stond de hemel op regen.
“Elk nadeel heb zijn voordeel!”, sprak Johan Cruyff ooit in een ver verleden.
Zo dus ook voor ons vandaag! Het zachte licht zou zeker mooie plaatjes opleveren en wij hoopten vurig dat het voorspelde slechte weer veel mensen thuis zou houden.
Vol goede moed stapten we de treden van de trap omlaag met een half witbrood in de ene hand en een dozijn eieren in de andere hand. Er was al een kopje koffie genuttigd en een paar gebakken eieren op een boterham zouden er nu wel ingaan.
“Helaas pindakaas!”
Wat er gisteren mis was gegaan is me niet duidelijk maar vanochtend was het plotseling niet mogelijk om iets met de eieren te doen. Nu heb ik weinig zin om met rauwe eieren in mijn rugzak op pad te gaan dus lieten we de doos maar op tafel staan en met een beetje de Péé er in gingen we met een lege maag op pad. Tett had al een droge witte boterham op maar ik had die afgeslagen. We zouden meteen bij de grote supermarkt een paar kilometer verderop inkopen doen.
Nog steeds verbaasd over wat er nu eigenlijk mis was gegaan zaten we samen op een muurtje voor de supermarkt de droge witte boterhammen met kaas op te eten. Een heerlijk kopje Japanse koffie erbij om alles weg te spoelen. Het was eigenlijk best lekker en toen we vol waren gingen we op pad.
Nikko heeft een paar heel belangrijke kunstschatten en het is dus niet vreemd dat de meeste toeristen daar meteen op af rennen. Wij namen een alternatieve route zodat we in ieder geval eerst in alle rust konden genieten.
Natuurlijk was eerst de Shinkyo brug aan de beurt en we vervolgden onze weg langs de snelstromende rivier. Na een paar kilometer kwamen we bij een kleine brug die ons naar de overkant bracht waar een rij Boeddha’s met rode mutsjes en slabbetjes stond. (De betekenis is mij niet duidelijk maar ik zal later zeker proberen uit te zoeken wat hiervan de betekenis is.)
In een restaurant voor de oude keizerlijke residentie, die geheel opgetrokken is uit hout, dronken we een kopje koffie. Na een paar dagen in Japan begin je de eenvoud en de functionaliteit van alle zaken te waarderen. Na overleg besloten we om aan het paleis geen tijd te besteden maar snel verder te gaan naar de tempels.
Zonder dat we wisten wat ons te wachtend stond kochten we de toegangsbewijzen en beklommen de asfaltweg naar het eerste gebouw. Terwijl de eerste druppeltjes uit de grijze hemel vielen beklommen we de granieten trap. Het was er erg druk en ik realiseerde me al snel dat het bijna onmogelijk zou zijn om foto’s zonder toeristen te maken. Maar ja, het is tenslotte niet voor niets één van de grootste trekpleisters van Japan. De “Taiyuinbyo schrijn” was van ongekende schoonheid en aan het einde van onze tour zou blijken dat dit ook de mooiste van het geheel was.
De tempels van Nikko beschrijven is een onmogelijke opgave! De details van het houtsnijwerk en de kleuren. Het brons en koper. De omgeving bezaaid met eeuwenoude naaldbomen die nu met bliksemafleiders zijn beveiligd zodat ze niet op de gebouwen van onschatbare waarde kunnen vallen. De middag was eigenlijk voorbij voordat we het in de gaten hadden.
Met een warm gevoel van binnen en een SD-kaartje vol met mooie foto’s gingen we in een langzaam aanzwellende regen weer richting het “Narusawa Lodge”. Het avondeten kon wachten totdat we ons gedoucht hadden, en misschien werd het zelfs wel weer droog vanavond! Bij terugkeer op de kamer stond ons een grote verrassing te wachten. Er stond namelijk een schaal met twaalf hardgekookte eieren en een klein kommetje met grof zout op de tafel.
Vol onbegrip keken we elkaar aan en probeerden een hardgekookt ei. Misschien was de communicatie dan toch wel goed geweest? We zouden nu in ieder geval niet omkomen van de honger. Helaas ging het alleen maar harder en harder regenen en het avondeten bleef wat het was. We hadden gewoonweg geen zin meer om door de regen te gaan om wat te eten. Brood en kaas met hardgekookte eieren was het avondeten.
Het begon weer koud in de slaapkamer te worden en ik had dus echt geen zin om weer een nacht in de kou door te brengen. Samen onderzochten we de kachel in onze kamer en probeerden alle knoppen op de bovenkant van het apparaat. De tekst was natuurlijk in het Japans en we snapten er helemaal niets van dat we het apparaat. Op zoek naar een mogelijke hoofdschakelaar kwamen we achter de reden waarom de kachel niet werkte.
“De stekker zat niet in het stopcontact!”
Hier moesten we natuurlijk wel erg hard om lachen. Met volle magen en de kachel op twintig graden gingen we voor de laatste nacht op de vloer. Morgen gaan we op pad naar Kamakura.
 |
| Van Japan 2009 |
