Deze dag was eigenlijk gisteren ochtend al om negen uur begonnen toen ik met een lichte kater uit bed stapte. Na een kort verblijf van vier dagen in Thailand stond nu Japan weer voor de deur.
Tijdens mijn verblijf in het donkere depressieve Nederland had ik helemaal geen voorbereidingen getroffen en om eerlijk te zijn wist ik nu net zoveel van Japan als van het seksleven van Afrikaanse zeeslakken.
De reis zou misschien wel een moeilijke worden. De prijs van € 342,- voor een retour van Bangkok naar Tokyo (Narita) was niet voor niets zo laag. De vertrektijd van het vliegtuig was dus om 06:50. Trek daar drie uur vanaf dan is het 03:50 en ruim een uur met de taxi wordt dan 02:50. Uiteindelijk hadden we om 03:00 afgesproken met de nieuwe taxichauffeur.
Wat kun je nog doen op zo’n dag voor je vertrek? Alles behalve slapen. Zelf heb ik nog even mijn gebit laten nakijken en verder heb ik me achter mijn laptop zitten vervelen en ook nog geprobeerd om zoveel mogelijk over de wandeling naar de top van Mt. Fiji te weten te komen.
Één uurtje heb ik geprobeerd om wat te slapen maar door een mix van opwinding en angst om mijn vlucht te missen sliep ik met één oog open. Al ruim na middernacht voegde Tettje zich bij me aan tafel en we boekten snel nog wat jeugdherbergen voor onderweg. De eerste week was bijna gepland en slaapplaatsen hadden we dus ook al geregeld.
De tijd kroop langzaam voorbij en eindelijk was het verlossende telefoontje van de taxi daar. Hij stond op de hoek klaar om ons naar de luchthaven te brengen. United Airlines uit Amerika is een degelijke maatschappij die natuurlijk met een overdaad van veiligheidsmaatregelen is omgeven. Ze zijn nog steeds paranoïde dat er een Arabier met slechte bedoelingen aan boord komt. Controle na controle en een veelvoud van stickers en kleine documenten werd er aan ons toegediend.
Met zoveel regels kan het eigenlijk niet goed gaan en de geplande 06:50 liep uit tot 07:40. Het gebruikelijke ontbijt aan boord viel onder de noemer “te verwaarlozen” kwaliteit en plotseling schoot ik wakker. Mijn ogen waren uiteindelijk dan toch dichtgevallen en mijn eerste hazenslaap van een uur was een feit geweest. Er zouden er nog wel een paar volgen tijdens de korte vlucht omdat ik me nu niet meer verzette tegen de slaap. Alles wat ik nu kon nemen zou ik nemen!
Een kleine twee uur voor de landing werden we gewekt met een koude cola light en een taai broodje met een onbekende soort kaas. Het weer zag er buiten best wel goed uit! Van de verwachte regen was geen spoor te bekennen. Beter uitgerust dan verwacht vielen we met de 747 op de lange betonnen landingsbaan van het Narita International Airport.
Binnen in de terminal viel het ons meteen op dat alles prima georganiseerd was en iedereen gefixeerd was op de Mexicaanse griep. Japanners met mondkapjes liepen af en aan en hielden iedereen in gaten.
Nadat ook de immigratie en de douane waren gepasseerd namen we eerst een flinke adem om alles eens rustig op ons af te laten komen. Het kantoor van de Japan Railways Groep was ook snel gevonden en zonder een enkel probleem werden onze vouchers omgewisseld voor de twee spoorpassen die ons door het hele land zouden brengen.
Een ATM voor de eerste Japanse Yen, en een klein winkeltje voor een flesje groene thee zonder suiker. Tot min grote blijdschap zag ik de voor mij uit Zuid-Korea bekende driehoekjes van rijst staan. Omhuld met Nori (zeewier) en gevuld met een hartige mix waren die twee de eerste happen Japans voedsel van deze reis.
De vriendelijke medewerkster van Japan Railways had voor ons snel twee stoelen op de expres trein naar het centrum van Tokyo gereserveerd. Ruim anderhalf uur zagen we het voor ons onbekende landschap van Japan aan ons voorbij razen. Van groene velden en bossen bamboe gingen we ondergronds om in een door fel neon verlichtte stad weer boven te komen.
Hier is gelukkig wel veel engels op de uithangborden te vinden en bij het Ikebukuro station verlieten we de trein. Na een korte wandeling hadden we het “Sakura Hotel” al snel gevonden en daarmee was de eerste dag ook meteen geslaagd.
Nadat we onze intrek in het kleine kamertje met drie stapelbedden gingen we op jacht naar wat te eten. En dit was veel avontuurlijker dan gewoon aanschuiven en bestellen. Voor een automaat die nog het meest op een sigarettenautomaat leek stond een groepje mensen op zijn beurt te wachten. We keken de kunst van ze af en een paar minuten later waren wij aan de beurt.
1. Geld er in werpen.
2. Keuze maken van de gerechten.
3. Wisselgeld uitnemen
4. Naar binnen met de bonnetjes
5. Plaats nemen aan de lange bar en wachten op je eten
Mijn eerste keuze in Japan was meteen raak. Noedelsoep met gestoofd varkensvlees in een onbekende, maar heerlijke, bouillon. Ook de dumplings die ik extra had besteld waren van een uitstekende kwaliteit.
 |
| Van Japan 2009 |
We waren na twee dagen aan het einde van onze krachten. Moe, maar voldaan zochten we onze bedjes op. Morgen gaan we dus voor de eerste dag op pad in Tokyo. Welterusten.
