Ik had redelijk geslapen en was vroeg op. De tv werd voor de eerste keer deze reis s’morgens aangezet en het half witbrood werd tevoorschijn gehaald. Een paar boterhammen met zalmspread en een flesje water zodat ik in ieder geval wat binnen had voordat ik aan de busreis zou beginnen. Mijn darmen waren al wat rustiger. Vandaag zou ik na zeven jaar weer terugkeren naar Kota Bharu. Zeven jaar, wat gaat de tijd toch snel. Wat heb ik allemaal gezien en gedaan in die zeven jaar? Veel, heel veel. Ik was blij dat ik weer genoot van het op reis zijn. Ik was tenslotte ook al bijna twee jaar niet echt op pad geweest. Langzaam begon ik te pakken en ik realiseerde me dat er een ander probleem was opgestaan. Eenzaamheid!
Na een week alleen en een sporadisch wit gezicht kreeg ik het voor het eerst moeilijk om alleen te zijn. Of alleen te reizen. Alleen reizen heeft voordelen maar één van de grootste nadelen is dat je met het alleen zijn om moet kunnen gaan. Ik heb in het verleden mensen ontmoet die zo eenzaam waren dat als je ook maar één woord tegen ze had gesproken ze je niet meer los lieten. Ze hingen constant aan je en zaten altijd onder aan de trap op je te wachten. Dit resulteerde dan in een situatie dat ze nog meer werden gemijd en dat ze dan uiteindelijk nog eenzamer werden. Zo erg is het met mij gelukkig niet.
Ik dacht eens goed na en wist dat ik die onvergetelijke avonden niet had gehad als ik met iemand anders was geweest. Maar toch, het is moeilijk uit te leggen wat je gevoelens dan zijn. Ik heb zelfs voor een moment gespeeld met de gedachte om terug te gaan naar huis en de Songkran maar te accepteren.
Nee, gewoon doorgaan. Dit is een oefening voor de volgende reis. Op 25 mei vertrek ik weer voor vier weken naar een voor velen onbekende bestemming. Sterker nog, ik heb nog nooit iemand ontmoet die daar op reis is geweest. Over een week of twee maak ik die bestemming wel bekend. Dus ik heb mijn gevoelens uitgeschakeld en gewoon langzaam mijn rugzak ingepakt.
Om half tien ging ik richting het busstation om de hoek. Mijn bus stond al klaar dus daar hoefde ik mij in ieder geval geen zorgen over te maken. We reden drie minuten te laat het busstation uit. Vanuit de bus zag ik hoe groot deze stad eigenlijk wel is. Het is dan ook onbegrijpelijk dat er zo weinig te zien of te doen is. Een grote nieuwe moskee aan de rivier zou een nieuw trekpleister kunnen worden. Maar na een week aan de oostkust van Maleisië heb je eigenlijk genoeg moskeeën gezien. Langzaam veranderde het landschap en ik durf bijna te zeggen dat het groener en fleuriger werd. Het werd ook langzaam drukker toen we dichter bij KB (Kota Bharu) kwamen.
Eenmaal binnen de bebouwde kom probeerde ik gebouwen en/of plaatsen te herkennen. Ik herkende geen enkele plaats dus. De meeste grote busstations zijn de laatste jaren verplaatst van het centrum naar de buitenwijken van de stad. Dat zou hier dan ook wel zijn gebeurd! Bij aankomst keek ik eens goed om mij heen en ik was inderdaad verloren. Ik herkende echt niets! Ik liep een stukje weg en ging voor een klein hotel zitten om eens goed te kijken waar ik nu eigenlijk was. De combinatie van de GPS en de LP maakte dit een stuk gemakkelijker. Ondertussen werd ik belaagd door een handjevol taxichauffeurs die mij een ritje wilde aansmeren. “Five dollar, where you go?”, hoorde ik ze in een koor schreeuwen.
Toen ik na vijf minuten mijn locatie had bepaald keek ik op en was verbaasd over wat hier allemaal was veranderd. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik zat naast het kleine parkje waar ik altijd mijn milkshake had genuttigd na een heerlijke maaltijd op de “Pasar Malam” (avond markt). De “Pasar Malam” samen met het aangename kleine parkje waren in ieder geval verdwenen en was nu een bouwput waar waarschijnlijk een nieuw winkelcentrum zou verrijzen. De twee oude GH’s waren nu boetiek hotels geworden. De zaken in de afgelopen jaren hadden ze in ieder geval geen windeieren gelegd. Zoals ik al eens vaker heb vermeld, “De rugzaktoeristen zijn erg veel veranderd de laatste jaren”.
Nu ik eenmaal wist waar ik was liep ik blindelings naar de “Ideal Travellers Lodge”. Hier had de tijd stilgestaan! Om het nog sterker uit te drukken. Het leek net of ik een middagwandeling van zeven jaar had gedaan. De Chinese vrouw lag nog steeds haar middagdutje in de stoel te doen en de receptie was ook niet van de plaats geweest. Het enige nieuwe dat ik zo snel kon ontdekken waren de twee extra computers in de internet hoek. Ik werd niet herkend maar desondanks toch vriendelijk onthaald. Mijn schoenen bleven aan de deur want er was een hard “Schoenen uit in het gebouw” beleid. Kamer 4 voor RM 25 per nacht. Dat is OK voor twee nachten en ik betaalde meteen. Zo, dat was dan geregeld.
Ik ging even zitten en genoot van een 100+. Mijn gedachten gingen terug in de tijd. Mijn avonden hier met Jeroen en de Meerman en die lange slungel waarvan ik de naam ben vergeten. Zeven jaar, ongelofelijk! Ik gooide mijn rugzak in de kamer en ging de stad in om wat te eten, gewoon iets licht en betrouwbaars. McDonalds.
Bij terugkomst bleken ze in de Lodge ook Wifi te hebben. Ongelofelijk, de tijd had hier dus bijna stil gestaan. Voor RM 5 kreeg ik het password en na een paar pogingen zat ik op het net. Heel fijn.
Om kwart over zeven liep ik opnieuw de stad in om wat te eten.
Bij navraag was mij verteld dat de avond markt was verplaatst, de chinezen daartegen zaten nog wel op dezelfde plaats. Dan eerst maar de Chinezen omdat ik wel trek had in een biertje. Hoewel ik mij had voorgenomen om twee avonden niet te drinken. Ik veranderde van merk en bestelde deze keer een “Carlsberg”, en die smaakte mij uitstekend. Ik bestelde twee setjes “Dim Sum” gevolgd door een “Pork Pau”. Alledrie van de kwaliteit die ik mij herinnerde uit het verre verleden. Uit het niets begon het plotseling te gieten. Pijpenstelen, regen als nog nooit gezien, een muur van water, binnen vijf minuten tien centimeter water op de straat. De lucht was donkergrijs geweest maar dit had ik niet verwacht. Ik zat vast op een terras voor een Chinees restaurant. Dan maar een tweede biertje, met frisse tegenzin ;).Ongeveer drie kwartier zal alles hebben geduurd, binnen vijf minuten was al het water verdwenen en kwam het gewonen leven weer op gang. Ik liep nog wat rond en bekeek de winkels die ik mij vanuit het verleden herinnerde. De avond markt was helaas gedegradeerd tot een verzameling van kleine eettentjes waar een grote kleuren tv het middelpunt was. Met weemoed dacht ik terug aan de tijd dat deze markt een van de beste plaatsen was geweest om te eten in Maleisië. Maar zo gaat het nu eenmaal, allemaal vooruitgang. Soms is dat dan ook helaas teruggang. Om kwart voor tien was ik weer terug in mijn GH en ging meteen naar bed. Een half uurtje internet en dan slapen, het leven is hier anders aan de oostkust!
