Het was dus zaterdag en we zouden een dagje rustig aan doen. Een beetje uitslapen, een beetje koffie drinken, een beetje eten en een beetje wandelen. Arno was nog steeds onder de indruk van het bezichtigen van de torens en de Batu caves. Ontbijt was zoals gewoonlijk bij de gouden bogen en koffie bij Starbucks. Het enig noemenswaardige wat we die dag deden was buskaartjes kopen voor maandag en kijken naar de kwalificatie voor de race van zondag. We hadden namelijk besloten om een dagje eerder te vertrekken omdat het eigenlijk geen nut
meer had om een dag langer rond te blijven hangen in KL. Avondeten stond op het programma bij Yussouf. Na het menu te hebben geïnspecteerd vond Arno dat het beter was om nog maar een keertje Chinees te eten, dat was tenslotte goed. Zelf had ik er weinig problemen mee omdat ik de komende weken nog genoeg Kerrie en Rendang kan eten. Over één ding waren we het wel meteen eens, we zouden rustig aan doen zodat we in ieder geval fit waren morgen voor de race.
Deze foto laat zien dat we netjes op tijd naar huis zijn gegaan!
Eindelijk was het zondag en de dag van de race was aangebroken. Om acht uur hadden we met een taxi afgesproken die ons naar het circuit zou brengen en op ons wachten tot na de race. Het werd dus vroeg op! Temeer omdat we eerst wat wilde eten en een bakkie koffie drinken. Daar stonden we dan met zijn tweeën op de taxi die nooit kwam te wachten. Om kwart over acht kozen wij eieren voor ons geld en gingen met de monorail naar het Sentral Stesen. Het was moeilijk kiezen voor de vorm van het vervoer naar “Sepang”. Het was voor mij nu ook twee jaar geleden dat ik de tocht naar het circuit had gemaakt. Er waren ondertussen wel een paar nieuwe vormen van transport bijgekomen zoals onder andere de “Sky Bus”. Ik wilde eigenlijk niet teveel problemen meer ondervinden en tijd was geld. Dus werd het de oude vertrouwde, en peperdure, KLIA-Express.
In de twee jaar hadden ze inmiddels zoveel bijgeleerd dat we binnen een uur op het circuit stonden, dit had ik echt niet verwacht. Dat werd dus vijf uur wachten voordat de F1 race zou beginnen. Eerst liepen we wat rond in “de Mall” en bekeken de overprijsde T-shirts en andere reclame artikelen van de race teams. “Geen wonder dat ze worden nagemaakt”, dacht ik nog. Er bleef nu echter weinig meer over dan naar de plaats te gaan vanwaar wij de race zouden aanschouwen. Arno had ondertussen ook plezier in het lopen gekregen en in een stevige pas gingen we richting “vak E”.
Wat kan de tijd langzaam gaan. Vooral als het voorprogramma erg is ingekort, volgend jaar ga ik zeker twee uur later op pad. Het is moeilijk aan een leek uit te leggen wat er leuk is aan een Formule 1 race. Voor mij is het niet alleen de race maar ook de sfeer en het weekend van de race. Er wordt van alles georganiseerd en het is altijd weer leuk om in Kuala Lumpur te zijn. Als ik het echter nuchter bekijk is er niet echt veel aan de laatste jaren. De coureurs draaien hun rondjes en in de pits worden races verloren en gewonnen. Maar om er zelf bij te zijn geweest, voor erg lage kosten, maakt het toch bijzonder. Fernando Alonso was de grote winnaar en de fans in het rood gingen teleurgesteld naar huis.
Het was mij wel opgevallen dat er veel minder toeschouwers waren dan voorheen. De berichten in de krant van een week of zes geleden waren dus correct geweest. De kaartverkoop was ingestort en er was geen interesse vanuit de Maleise bevolking was minimaal. Het was voor de lokale bevolking nog steeds te duur. RM 50 voor drie dagen, zeg maar € 11,00 ongeveer. Buiten KL schijnt er ook een recessie aan de gang te zijn. Hier in KL kun je daar in ieder geval weinig van merken.
Eenmaal terug in KL hebben we snel gedouchte en zijn opnieuw naar Chinatown gegaan. Mijn voorhoofd was flink verbrand en over mijn neus wil ik het helemaal niet hebben. De zon was toch sterker dan ik had verwacht.
Daar zaten we dan met zijn tweeën in te kakken. Ik zat na één biertje al te knikkebollen en trek om te eten had ik helemaal niet. Een tweede biertje, en dat was het. Ik lag om elf uur in mijn bed. Moe en voldaan. Morgen zouden Arno en ik onze eigen weg gaan. Ik keek er echt naar uit om de onbekende oostkust te gaan ontdekken.
