De busreis naar Kuala Terengganu ging bijna zoals gepland. Ik moest aardig wat tijd doden voordat ik uiteindelijk om kwart voor twee richting het bushokje ging. Daar zat ik dan in mijn eentje op de bus te wachten. Ik had het kenteken van de bus op een briefje gekregen dus het zou gemakkelijk genoeg zijn om de bus te herkennen. Om twaalf over twee scheurde de eerste bus van Transnational voorbij zonder te stoppen. Ik had een lichte twijfel maar nog niet al mijn vertrouwen in het busbedrijf verloren. Om tien voor half drie scheurde bus nummer twee voorbij en weer werd er niet gestopt. Gelukkig klopte het kenteken niet met mijn briefje. Toen het al na half drie was op mijn horloge begon ik te twijfelen. Had ik nu weer pech? Nog voordat ik noodplan 1 had bedacht kwam er een bus met piepende remmen naast het bushokje tot stilstand. Het was mijn bus! We reden weg en ik keek nog één keer over mijn schouder. Ja, het was echt zo. Ik zou hier waarschijnlijk nooit meer terugkomen omdat dit gewoon geen goede plaats is.
Het viel mij op dat de bus maar halfvol was en dat terwijl er bijna geen kaartjes meer te krijgen waren. Bij de eerste stop begreep ik waarom. Er kwamen vier mannen en twee vrouwen aan boord. Ze verkochten trajecten! En als een kort traject vol is kan die niet meer worden ingepast in een lang traject. De man die genoegen nam met de stoel aan het raam knoopte meteen een gesprek met mij aan. De gebruikelijke vragen. Waar kom je vandaan? Waar ga je heen? Hoeveel heeft die iPod gekost? En dat was het dan. Hij vertelde dat hij graag aan het raam zat zodat hij naar buiten kon kijken, hij had namelijk een hekel aan slapen in de bus. Dit was dan de eerste Aziaat die ik ontmoette die niet sliep in de bus. Tien minuten later was hij in diepe slaap en lag te snurken als een kettingzaag.
Twee en half uur zou de busreis duren volgens de man die mij het kaartje had verkocht. Dus half drie plus twee en een half uur is ongeveer vijf uur. Reken een kwartiertje meer dan zou ik om half zes toch wel zeker in het hotel zijn. De 158 kilometer werden gestaag minder en ik hield een oogje op de GPS hoeveel kilometer er nog was te gaan. Een stop om te plassen? De chauffeur mompelde wat in het Maleis en de man naast mij, die was gewekt door plotseling remmen van de bus, vertelde mij “twintig minuten”. OK, dan zou het zes uur worden. Niet dat ik echt haast had maar ik wilde wel graag de Formule 1 kwalificatie zien. Ik kocht drie kipkluiven die ik me goed liet smaken. Na 25 minuten nam ik mijn plaats weer in en was klaar voor het laatste gedeelte van de reis. De chauffeur stak nog een sigaret op en liep richting een hok naast het restaurant. Een ritueel ontvouwde zich voor mijn ogen. Eerst werden de handen gewassen en toen de mond twee keer gespoeld. Vervolgens werd het gezicht gewassen gevolgd door de onder en bovenarmen. Tenslotte werden de voeten gewassen. Hij verdween in het hok, dit was natuurlijk een gebedsruimte. Ruim tien minuten later stond hij weer buiten en trok zijn sokken en schoenen weer aan. De opgerolde broekpijpen bleven onaangeroerd. Hij zag eruit alsof hij zo op een wielrennersfiets zou stappen, ik moest wel lachen in mijzelf. Even later waren we weer op weg. We hadden precies een uur stilgestaan
Onderweg had ik veel mooie strandjes gezien en misschien moet ik zelfs wel mijn mening over de kust tussen Kuantan en Kuala Terengganu bijstellen. Ik denk nu dat het hier best leuk kan zijn als je met meer dan één bent en als je een auto huurt. Teveel van deze plaatsen komen plotseling voorbij en zeker in een expresbus en in mindere mate in een lokale bus is het moeilijk om op slag en stoot een beslissing te nemen of je hier wilt blijven of niet. Er zitten teveel praktische problemen aan. Bungalows kunnen vol zijn en/of er is weinig te eten in de buurt.
Bij aankomst in Kuala Terengganu zag ik een vriendelijk rustige stad. Een mooie sneeuwwitte moskee niet ver van het busstation. Ik had mijn geplande hotel snel gevonden en het voldeed aan al mijn eisen. Het “Seaview Hotel” voor RM 85 is een goede deal, vooral omdat ze gratis draadloos internet hebben in alle kamers. Het was ondertussen al half zeven. Snel ingeboekt door de overvriendelijke receptionist die waarschijnlijk een oogje op mij had. Volgens mij lonkte hij zelfs een beetje toen hij me RM 5 korting gaf. De kamer kostte dus maar RM 80. Snel wat te drinken kopen en relaxed de Formule 1 kijken in de lobby. Dat was meteen al een probleem. Ik moest zeker 500 meter lopen voordat ik een winkel/restaurant had gevonden waar ik een flesje water kon kopen. Zo slecht zou het hier toch niet zijn?
Later die avond stortte ik mijzelf in het nachtleven van Kuala Terengganu. De receptionist was ondertussen gewisseld en na mijn vraag waar ik een biertje kon drinken stuurde hij mij in een richting. Na ongeveer 700 meter begon ik toch wel twijfelen, ik wist bijna zeker dat hij mij in de verkeerde richting had gestuurd. Het was sowieso geen drukke stad maar hier werd het donker en er was geen levende ziel meer op straat te bekennen. Aan de eerste de beste voorbijganger stelde ik de vraag op nieuw en mijn idee werd bevestigd. Ik moest juist de andere kant uit. Na een paar honderd meter werd ik ingehaald door een brommer die een paar meter voor mij stopte, ik keek nog eens goed en het was diezelfde jongen die mij de goede weg had gewezen. Hij wilde mij een lift geven naar China town. Graag zelfs, even later scheurden we met zijn tweeën richting een koud biertje.
Ik vond mijn plaats in een klein Chinees restaurant waar iedereen voetbal zat te kijken. Ik sloot mij aan en genoot van mijn koude biertje, tot grote hilariteit van iedereen dronk ik uit de fles. Zij dronken uit glazen zo klein dat het glas van Piet “Malee” er zelfs weer een groot glas bij lijkt. Voor mij zat een man te slapen die eigenlijk opviel doordat hij enorm grote sportschoenen aanhad. Hij kon volgens mij onmogelijk omvallen, hij kwam altijd weer op zijn schoenen terecht. Elke keer als er een bord eten met een klap op tafel werd gezet schoot hij wakker en begon met de anderen aan tafel mee te prikken. Zodra het bord leeg was vertrok hij meteen weer naar dromenland. Over het eten gesproken, ik zag plotseling een bord friet langskomen! Ik kon mijn ogen niet geloven, ik had nu wel genoeg rijst op. De patat was heerlijk.
Later die avond slenterde ik rustig naar mijn hotel. Ik zou eens goed nadenken wat ik verder ging doen.
