Het ontbijt was een ongeregeld zooitje. Je kon zien dat het einde van de tour naderde en dat het de Euro’s en de ACA’s niets meer kon schelen. Na een laatste controle van de vertrekken om zeker te zijn dat niemand iets was vergeten ging ik richting bus. Daar zaten de ACA's met een grijns van de overwinning op de voorste rij. Het was nu duidelijk dat ze mij wilden uitlokken tot een confrontatie. Ik zei niets en nam plaats op de uitklapstoel naast de chauffeur. Het geroezemoes en achterbakse gelach achter me voorspelde weinig goeds achter me.
Na een half uur was er de eerste stop en met achterdochtige blikken verlieten ze de bus. De vuurtoren op “Cape Leeuwin”. De ACA’s verwachtten een gevecht om de plaatsen en waren er zeker van dat ik mijn plaats zou terugpakken. Ik liet me niet verleiden. Eenmaal terug bij de bus wachtte ik buiten en vroeg ik netjes aan de ACA’s waar ze wilden dat ik ging zitten. Met een blozend gezicht vol onbegrip gingen ze stil op hun plaatsen zitten. Ze hadden van alles verwacht, alleen niet dat ik mij bescheiden zou opstellen. Nu wilde het Texas verwende kind op de klapstoel zitten. OK, ik verhuis wel een stoel naar achteren. Ik nam plaats naast een van de ACA’s die zichzelf geen houding wist te geven.
Naarmate we dichter bij Perth kwamen nam ook voor mij het verlangen toe om er een einde aan te maken. De laatste dag hadden we nog enkele haltes voor de boeg.
Een grot, die echt tegen viel. Ik had ze beter gezien aan de oostkust. Wijngaarden, waarvan er dertien in een dozijn gaan. En ook een chocolade fabriek. Hier kocht ik mijn eerste souvenir, een pot mosterd. Een lunch in “Margaret River” waar ik een vulling verspeelde. Het kraakte stevig en het ziet er naar uit dat ik nu een kroon nodig heb. Een ongeluk komt zelden alleen. We keken nog naar de zonsondergang als een symbolisch einde van onze tour.Uiteindelijk was de verlossing daar. Bij het station nam ik afscheid van de Japanse meisjes. Ze waren erg dankbaar voor de leuke tour. Waarschijnlijk hadden ze helemaal niets gemerkt van de spanningen. Jim zou ons één voor één afzetten bij onze accommodatie. Mijn stop was de eerste. Niemand wist dit. Nog een snel schijnheilig en overdreven sarcastisch afscheid van de ACA's en ik was verlost! Het Amerikaanse kreng had toch een antwoord klaar. Ze klapte de stoel sneller dicht dan mijn hand die kon loslaten. Ik raakte bekneld en verloor een stuk vel van mijn vinger toen die klem kwam te zitten. Het bloed liep langs mijn hand toen ik mijn rugzak uit de aanhanger pakte. Een snel afscheid van Jim en een duivelse glimlach naar het wicht uit Texas.
Ik keek niet meer om toen de bus wegreed. Mijn god heerlijk, eindelijk verlost van die bende.
Mijn kamer was geregeld. Slapen en snel vergeten. Wat zou mij in hemelsnaam te wachten staan overmorgen. Een zevendaagse tour naar het noorden. Eerst eten, een paar bier en dan slapen. Redback tours is aan te bevelen. Een interessante tour met goed eten en een vrolijke gids. Het is jammer dat ik een slechte groep troep heb getroffen.Perth - York - Wave Rock - Esperance - Stirling Ranges - Castle Rock - Albany - Frenchmans Bay - Denmark - Valley of the Giants - Pemberton - Augusta - Cape Leeuwin - Margaret River - Perth = 2150 + 3096 km. = 5246 km. Totaal.
