Ik had een slechte nacht in een overvolle slaapzaal. Er was redelijk wat bier gedronken die avond zodat er elk half uur wel iemand in het donker richting het toilet strompelde. Half struikelend over de bagage en rugzakken omstotend in de donkere slaapzaal vonden we één voor één de deur naar het toilet. Tel het krakende matras, zoals in mijn vorige tour, daarbij op en een slechte nachtrust is de som.
De volgende ochtend was de groep bijna compleet toen we de parkeerplaats verlieten om naar de zonopgang te gaan kijken. In het halfdonker reden we over een zandweg naar een top van een heuvel. Ik hou van de woestijn in Australië. De stilte, de rode aarde, de uitgestrektheid, het maakt je zo klein. Terug in het hostel lieten we ons de eieren met spek goed smaken, afgezien van een paar vegetariërs. Het zou een drukke dag worden.
Goed geluimd gingen richting de Z-bend van de Kalbarri. Er was het één en ander georganiseerd. Je kon je opgeven voor het abseilen en als we daar mee klaar waren zouden we een lange wandeling door de Z-bend gaan maken. Ongeveer de helft van de groep voelde wat voor het abseilen. Ook de oudste van de groep, Brian, deed mee. Mijn petje af voor hem. Zelf deed ik niet mee. Ik ben nu eenmaal niet zo'n actief persoon. Het kijken naar de deelnemers was leuk genoeg voor mij.
Na het abseilen rusten we wat en er werd democratisch besloten om de lange tocht af te blazen. De gewonnen tijd zou worden gebruikt voor het zwemmen in een verlaten mijnschacht midden in de woestijn. Langzaam slopen we langs de rivier die langzaam over de bodem van de kloof stroomde. Hier en daar werd gestopt voor een foto. Ook al is het haast onmogelijk om de magie van het landschap te vangen in een plaatje. Een klim langs aluminium ladders naar de rand van de kloof en daar werden opnieuw plaatjes geschoten bij een gat in een rots. "The Window" geheten.
Australië staat voor veel natuurschoon en dit gaat natuurlijk op een bepaald moment vervelen. Daarom is het belangrijk om variatie in de tour in te bouwen. Zo komen we meteen op het punt waarom het soms beter is om een tour te doen. De gids weet vaak van die plaatsen waar je normaal gesproken nooit komt. Je rijdt er alleen gewoon voorbij omdat je domweg gewoon niet weet dat die plaatsen er zijn. Een van die mooie herinneringen is het zwemmen in een verlaten mijnschacht. Een gat in de grond, niet zover van een brug over een opgedroogde rivier. Als je het niet weet dan rij je er zo voorbij. En was die verfrissende duik welkom? Yes, heel welkom!
De kilometers gleden onder ons weg en de groep vermaakte zich goed met elkaar. De gesprekken werden persoonlijker en de groep zat goed in elkaar. Een hemelsbreed verschil met mijn vorige tour. Als blije kinderen op een schoolreis doken we met elkaar in het koele blauwe water. Vissen? Ja, vissen. Midden in de woestijn in een waterhole. Hoe komen die dingen hier in hemelsnaam? Waarschijnlijk erin gegooid door één of andere grappenmaker. We voerden de vissen wat oud brood en keken verbaasd naar de enorme school die zich tegoed deed aan het voer. Steeds meer vissen kwamen omhoog uit de diepte. We droogden ons af en een uurtje later waren we op weg naar "Shell Beach".
Onderweg stopten we nog één keer en wel bij het "Rabbit Proof Fence". Deze 3000 km lange afscheiding is aangelegd om de konijnen buiten de landbouw gebieden te houden. Het waargebeurde verhaal dat hierbij hoort is een verhaal over het onrecht dat de oorspronkelijke bevolking van Australië is aangedaan. Het verhaal gaat over drie meisjes, 14, 11 en 8, die in 1931 bij hun ouders worden weggehaald en bij een gastgezin in de buurt van Perth worden ondergebracht. Deze kinderen worden later bekend als de "Stolen Generations". Natuurlijk zijn die meisjes daar niet op hun plaats. Zij horen thuis in de bush. De oudste beslist dan ook dat ze samen weglopen en op weg naar huis gaan, 2300 km naar het noorden. De oudste heeft gehoord dat de afscheiding van oost naar noord loopt. Ze gaan dan ook naar het oosten en aangekomen bij de afscheiding gaan ze richting het noorden. Er worden zoektochten georganiseerd maar de meisjes worden niet gevonden. Dit verhaal is ook verfilmd. RABBIT-PROOF Fence. Een ontroerende film over moed en doorzettingskracht.
Wat valt er te zeggen over "Shell Beach"? Een paar woorden: eenzaamheid, azuurblaauw koud water en een strand van miljarden schelpjes. Op dit moment was ik al te lang in Australië om nog onder de indruk te raken van weer een stuk strand. Wat wel bijzonder was aan het einde van de dag was een warme bron die we bezochten. Echt heerlijk in dat warme water, een koud biertje op de rand en een beetje kletsen met je reisgenoten. Op nieuw een nacht in een jeugdherberg in Denham. En deze keer gemengd. Geen probleem dus. We zochten onze slaapplaatsen en een gedeelte van de groep ging zich aan het eten wijden.
Zelf had ik nog geen enkele keer deelgenomen aan het koken. Ik had wel sporadisch geholpen met de afwas. Man, heb ik daar een hekel aan. Nadat we opnieuw een slechte maaltijd van een spaghetti bolognaise, met wel een heel dunne saus, hadden gegeten spoedde ik mij naar de receptie van de jeugdherberg. De dame had mij beloofd dat ik even kon inloggen op het internet met mijn computer. Dat was wel enorm welkom.
Ondertussen had de groep besloten om voor een paar bier naar de lokale kroeg te gaan en wat poolbiljard te spelen. Door veel getreuzel waren we helaas te laat zodat we na een enkele ronde al gevraagd werden om de pub te verlaten. Jammer, het was de laatste avond van de complete groep.
