Dat was de tweede slechte nacht! Een éénpersoons bed dat in het midden van de kamer staat is echt niets voor mij. Ik had best wel een paar biertjes op maar van slapen was niets gekomen. Elke keer als ik mij omdraaide was ik weer wakker uit angst om uit bed te vallen. Ik had de wekker uitgezet en was uiteindelijk gewoon blijven liggen tot negen uur. Mijn hele rotzooi weer naar de auto gesleept en zonder wat te zeggen naar de buren gereden. Ik wilde hier namelijk bij "Share a little Software" mijn e-mail voor de eerste keer controleren.
Ik was een beetje onzeker of e-mailcafé's wel mee zouden werken om je computer aan hun netwerk te koppelen. Virus angst! Geen probleem bij de computershop van de buren. Ik kreeg gewoon een eigen telefoonlijn en na 30 minuten moest ik $2.20 afrekenen. Erg fijn om het zo te kunnen doen.
Een broodje met een gebakken ei met spek was nu ook weer mijn ontbijt en binnen een kwartier zat ik weer in de auto richting Wentworth. Het plan was om twee nachten daar te blijven. Ik wilde namelijk vanuit Wentworth een tour maken naar het "Mungo National Park". Ook zouden vanavond de eerste twee kwartfinales van het wereldkampioenschap rugby worden gespeeld. Ik keek er naar uit om die op tv te zien. Niet dat ik een echte rugby fan ben maar als de bewoners van het organiserende land enthousiast zijn dan wordt ik dat ook. Het was niet echt een lang traject voor vandaag. Een kleine 350 kilometer schatte ik. Na ik blik op de kaart wist ik al meteen dat ik weer binnendoor zou gaan rijden. Hay ligt ongeveer twee kilometer van de "Sturt Highway", op deze weg zou ik sowieso een paar honderd kilometer moeten rijden die dag. Dus probeerde ik wel zo weinig highway als mogelijk was in mijn route op te nemen.
Het landschap werd leger en leger. Hier en daar een huis in de verte en een wit hek met een brievenbus die elke vorm en afmeting kon hebben. "Maude", een dorp met zestig inwoners aan de Murrumbidgee rivier. Wat kan ik nog meer zeggen over de leegte en de eenzaamheid. Het geluid dat uit mijn radio kwam was ondertussen ook verandert van een mooi stereo FM geluid in een blikkerig mono AM geluid. Ik moest aan mijn jeugd denken toen de piratenstations de baas waren. Niks Radio drie, Sky of Ten Gold. Veronica, Mi Amigo, Radio Noordzee Internationaal om er maar een paar te noemen. Nadenken ga je vanzelf als je in de leegte van het binnenland komt. Zeker als je alleen op pad bent.De eerder genoemde "Sturt Highway" is een weg met twee rijstroken. Als je 100 km/u rijd wordt je waarschijnlijk nooit ingehaald door een andere auto. Negen á tien tegenliggers per uur was in mijn geval een goed gemiddelde. Je raakt in een soort trance, het landschap veranderd niet meer, je omgeving veranderd niet meer, je handelingen veranderen niet meer. Je bestuurd de auto als een automatische piloot met een ingebouwde functie voor noodgevallen. Elke verandering of beweging in je omgeving valt meteen op en is bijna een noodgeval. Je gaat ook andere dingen zien omdat je het monotone beeld van de outback niet meer opslaat in je geheugen. Je zintuigen worden als het ware scherper. Een paar keer werd ik uit mijn trance gewekt omdat er iets op de weg was dat daar niet thuishoorde. Ik werd getrakteerd op hagedissen die zich zaten op te warmen in de ochtend zon. Kangoeroes die de weg kwijt waren en een heuse emoe die net niet nieuwsgierig genoeg was om te blijven staan. Meer waarschuwingsborden over fruit en fruitvliegjes.
In één van de zeldzame dorpjes met een supermarkt kocht ik zonder na te denken twee bananen en een halve liter sinasappelsap. Nog geen 25 kilometer verderop zat ik onder een waarschuwingsbord mijn tweede banaan naar binnen te proppen. Stommeling, koop er dan ook één tegelijk! De naderende dorpjes worden aangekondigd door het veranderende landschap. De eerste wijngaarden doemen op in de verte. Het lichtgeel in het landschap wordt langzaam vervangen door meer en meer groen. Boomgaarden, sommige al ontdaan van hun vruchten en anderen nog overvol met rijpe sinasappels. Ik begon ook steeds meer te twijfelen over mijn eindbestemming. Mildura? Wentworth? Of toch maar doorrijden naar Broken Hill? Heb je haast of zo? Ik had teveel tijd om te denken en was niet sterk genoeg om een besluit te nemen. Uiteindelijk besloot ik toch maar mijn eerste ingeving te volgen omdat dit vaak de beste blijkt te zijn. Om half vier reed ik Wentworth binnen.
Zaterdag. De hele wereld is er op uit getrokken. Geen enkele kamer te krijgen in dat verdomde rotgat. Ik werd kwaad en wist zelf niet waarom. Uiteindelijk huurde ik een caravan op het "Willow Bend Caravan Park". Na lang zeuren gaf de eigenaar mij een gratis handdoek en vertelde me dat ik het "Mungo National Park" net zo goed op eigen gelegenheid kon bezoeken. De wegen waren goed aangegeven en het bezoekers centrum gaf alle informatie die je nodig had. Ik bleef dus maar één nacht. Ik ging van het park meteen door naar Broken Hill. De 123 km zandweg tussen Pooncarie en Menindee zou mij de echte outback laten zien. Het was een mooie caravan op een mooie camping. De zon in mijn hoofd begon weer te schijnen en ik liet me het eerste biertje van de dag goed smaken. Ik ging toch nergens meer naar toe. Ik was moe, ik had voldoende te eten bij me en ik had een kleuren tv waarop ik de rugby wedstrijden zou kunnen kijken. Ik werkte wat aan mijn website en kookte een potje voor mijzelf. Keek heerlijk rugby vanuit mijn bed met een biertje en ging om elf uur voldaan slapen.Ik werd om half twee wakker van een snijdende kou. Ik was in mijn blote kont boven op het dekbed gaan liggen slapen. Ik had nooit verwacht dat het s'nachts zo koud zou worden. Ik wilde onder het dekbed kruipen toen het volgende probleem zich alweer aanbood. Het was helemaal geen dekbed! Het was meer een beddensprei waar je in je slaapzak op gaat liggen. Slaapzak? Ik had helemaal niets bij me. Ik rolde me zo goed mogelijk in het stuk gewatteerde stof en probeerde te slapen. Dit lukte van geen kant natuurlijk. De verwarming aanzetten dan maar. De verwarming is meer een omgekeerde airconditioner. Net als de achterkant van de koelkast die altijd warm wordt. Het werd warmer maar in het geluid van een opstijgend vliegtuig slapen is ook niet gemakkelijk. Dus toch maar weer uitgeschakeld en terug naar mijn oorspronkelijk plan. Mijn derde slechte nacht op een rij!
Gebroken werd ik wakker de deze ochtend. Ik smeerde een paar boterhammen voor die dag en legde ze in de koelbox. Mijn koelelementen waren in het vriesvak van de koelkast hard bevroren en dat was toch wel weer een voordeel van die caravan geweest. Ik dronk nog een kopje koffie, gooide mijn spullen in de auto en ging op weg naar het "Mungo NP".
De ochtendzon verwarmde mijn oude koude lichaam en na een kwartiertje zat ik alweer mee te zingen met de oldies op de radio. Nog vijftien minuten verder werd het tijd om de airconditioner aan te zetten. Een snelle blik op mijn horloge vertelde mij dat het nu half negen was. Ik reed over een geasfalteerde weg richting Menindee, een van de oudste nederzettingen in de buurt. Na een uurtje rijden kwam ik bij de afslag naar het park. Ik keek met een beetje angst in mijn hart naar de onverharde zandweg. Ik was bang voor autopech of een lekke band.
Bang voor een aanrijding met een kangoeroe of een emoe. Met frisse tegenzin draaide ik de zandweg op in de hoop dat er niets zou gebeuren. Het was maar gewoon een volgende stap in mijn reis. 45 km naar het bezoekerscentrum. In dit eerste uurtje zandweg zag ik ook mijn eerste levende kangoeroe. Ik had er al tientallen gezien maar die lagen dood langs de weg. Aangereden door de enorme roadtrains die bij voorkeur s'nachts over de wegen razen. Later werd me verteld dat er maar weinig kangoeroes over zijn. De aanhoudende droogte heeft zijn tol geëist.Nadat ik de rondgang in het bezoekerscentrum had gemaakt besloot om toch maar het rondje meren maar te gaan maken. Ik had tenslotte tijd genoeg. 70 km zandweg, zeg maar anderhalf uur rijden met korte stops inbegrepen. Het bleek de moeite waard te zijn.Het park bestaat uit een serie van opgedroogde meren die bekend staan als de "Willandra Lakes". Het is een gebied van ongekende schoonheid met zijn oneindig wijde droge vlaktes, vergezichten en de helder blauwe lucht. Het gebied is bezaaid met richels, opgedroogde beken en eeuwen oude zandduinen die de grenzen van de opgedroogde meren aangeven. Deze kenmerken vertellen het dramatische verhaal over de verandering van het klimaat en het landschap. Hier vindt je ook het unieke bewijs voor de voortdurende bewoning van dit gebied door de Aboriginals over meer dan 40.000 jaar en de innovatieve aanpassingen die zij hebben toegepast in hun steeds veranderende leefomgeving. Er woonden drie verschillende stammen van Aboriginals in het merengebied. De Paakantji in het westen en het zuiden, de Mutthi Mutthi in het zuid oosten en de Ngiyampaa in het noorden. In dit gebied zijn er ontdekkingen gedaan die uniek zijn voor Australië en ook voor de rest van de wereld. Vooral de gevonden bewijzen voor het zich steeds weer aanpassen aan de voortdurende veranderingen in hun leefomgeving zijn uniek. Het is hier in de "Willandra" waar men één van de oudste groepen van de moderne mens (Homo sapiens sapiens) heeft gevonden in een omvang die uniek is in de wereld. Onderzoek heeft een belangrijk bewijs geleverd dat een inzicht geeft in de gewoonten en culturele gebruiken van deze vroege Australische samenleving in het Pleistoceen. Deze stammen die ongeveer 26.000 jaar gelden rond de meren leefden kenden crematie als een vorm van afscheid nemen van hun doden. Dit is tot op heden het oudste bekende gebruik van een begrafenis ritueel in de wereld. Overblijfselen van verschillende dieren gevonden in kampvuren vertellen ook het verhaal overhun jachtgewoontes en voorkeuren voor voedsel. Zoetwater mosselen, zoetwatervis en Yabbies (een soort zoetwaterkreeft) vertellen over het leven aan de rand van het meer en de manier waarop zij werden verzameld of gevangen. Ook worden hier geologische bewijzen gevonden voor de verandering in het magnetisch veld van de aarde zo'n 28 tot 30.000 jaar geleden. Het is een enorm interessant gebied met een grote verscheidenheid van mooie landschappen.
Toen ik terugkwam op het asfalt na 160 km hobbelige zandweg zat ik nog steeds na te schudden. Best aangenaam asfalt, dacht ik. 30 km verder zat ik alweer op een zandweg en daar zou ik er nog genoeg van zien. Ondertussen had de klok ook niet stil gestaan en ik wilde toch wel op tijd in Broken Hill zijn omdat ik nu wel een keer fatsoenlijk wilde slapen. De outback begon een beetje gewoon te worden en zonder ook maar een keer te stoppen reed ik rustig naar Broken Hill. Ik vond meteen een kamer, met een tweepersoons bed en ging mijn stoffilters schoonspoelen met een biertje in de bar. Ik dronk er nog een en ging me snel douchen. Zondagavond in Broken Hill betekend dat alles om acht uur dicht is. Ik haastte mezelf naar een plaatselijke club en bestelde een dagschotel. Voldaan slenterde ik terug naar mijn hotel waar ik nog twee uur met mijn computer speelde en twee biertjes dronk. Ik viel al snel in een diepe slaap. Ik had gepland om hier twee nachten te blijven. Morgen de mijn in en wat andere bezienswaardigheden bezoeken.Hay - Maude - Balranald - Euston - Buronga - Wentworth = 338 km. + 856 km. = 1194 km. Totaal.
Wentworth - Mungo National Park - Pooncarie - Menindee - Broken Hill = 539 km. + 1194 km. = 1733 km. totaal
