En slechte nachtrust werd afgewisseld met een hele slechte nachtrust. Onze Zwitserse vriend snurkte als een zaagmolen. De vele bieren hadden mij niet geholpen. Het afscheid van enkele mensen uit de groep kwam echter ook dichterbij. We hadden het er duidelijk moeilijk mee. Van een georganiseerd ontbijt was geen sprake meer. Iedereen greep maar snel wat te eten. Honger maakt rauwe bonen zoet dus alles was goed! De aanhanger werd geladen en aangekoppeld geladen en snel op weg naar “Monkey Mia” voor het voeren van de dolfijnen. Dit was een hoogtepunt voor vele in verschillende opzichten. Het was nog vroeg in de ochtend. Cappuccino of koffie met broodjes, echt beleg! Eindelijk weer wat fatsoenlijks te eten.
Het circus dat is ontstaan rond het voeren is wat minder. Je denkt (hoopt) er met een paar mensen te zijn en dan blijken er een paar honderd te zijn. Waar komen al die mensen in hemelsnaam vandaan? Het is één van de weinige attracties in de buurt. Geen wonder dat iedereen hier op af komt. Uiteindelijk is het is toch wel schattig, vooral als er een babydolfijntje naast haar moeder zwemt. De grote pelikanen proberen ook een hapje mee te pikken en dan is het afscheid daar. E-mail adressen worden uitgewisseld en een laatste groepsfoto. We namen deze keer afscheid van vier mensen.
De rest van de groep ging verder op weg naar de "Stromatolites", de oudste nog in leven zijnde organismen ter wereld. Op zich om te zien is het niets bijzonders en dat is dan ook meteen de reden dat ze nog niet zo lang geleden ontdekt zijn. Ondertussen zijn ze beschermd en tot bezienswaardigheid verheven. Een groeve waar vroeger schelpsteen uit werd gezaagd en dat was dan meteen de volgende attractie. Attractie werden dun nu en hadden een levendige fantasie nodig om het nog allemaal te zien. Er werd gerust en gelachen. We gingen goed geluimd weer verder naar onze volgende slaapplaats.
Een farmstay, the "Warroora Sheep Station". Aangezien het al laat in de middag was werd de aanhanger snel afgekoppeld en Rob sleurde ons mee over een zandweg naar een stuk ongebruikt strand. Zwemmen, bier drinken en een zonsondergang. In het donker reden we duidelijk vermoeid terug naar onze bedjes. Een open vuur na het eten. Natuurlijk bemoeide iedereen zich er mee om het vuur aan te maken en nu was er voor de eerste keer een mindere sfeer. Rob vind ondertussen ook dat de maaltijden aan de dunne kant zijn. Wij blijven er ook maar over zeuren.
Thailand is een gebruikelijke stopplaats voor de jongeren die op weg zijn naar of terugkomen van Australië om daar een paar maanden of een jaar te gaan werken. Er werd wat gepraat aan het vuur en er ontstonden nu plotseling kliekjes. Ik weet ook niet waarom. Wat ik wel weet is dat dit onnozel wicht even de keuken aanveegde met "Thailand". En wel de kinderprostitutie en de prostitutie en hoe slecht de toeristen wel zijn en hoe goed de Thai zijn, etc, etc. Nadat ik haar een half uur heb aangehoord vroeg ik hoelang ze dan wel niet in Thailand is geweest. Ze heeft ondertussen veel kennis vergaard. "Nou, wel vier weken", was haar antwoord. Ik probeer haar tevergeefs een andere kant van Thailand uit te leggen. Dat ik in Pattaya woon zegt haar al genoeg. Ze blijft bij haar mening en dat is dan ook meteen het einde van het gesprek. Ik ga lekker slapen. Ik ben kapot.
