Vroeg naar bed betekend ook vroeg op. Ik was na de rustige avond van gisteren zo fris als een vogeltje. Bij het eerste zonlicht in mijn heerlijke kamer was ik meteen wakker. Niet dat ik meteen ben opgestaan, het was kwart over vijf. Ik heb nog even heerlijk liggen genieten van mijn rust. Een lekker bakkie koffie en een douche. Gepakt en gezakt stond ik om zeven uur op de stoep voor het hostel. Alles ging van een leien dakje. Ik werd netjes opgehaald en afgezet op de parkeerplaats van het centraal station in Perth.
De bus was ruim op tijd en ik koos voor mezelf een bank op de eerste rij. Een goed uitzicht en altijd als eerste in het toilet. Nadat de koppen waren geteld en iedereen een plaatsje in de bus had gevonden reden de zon tegemoet richting “York”. Niets bijzonders op zich. Omdat er in een straal van 200 km niets anders te zien is hebben ze deze plaats tot een toeristische trekpleister verheven. West Australië. Het is nu eenmaal een feit dat er heel weinig te zien is behalve natuurschoon. Deze schoonheid van de natuur is en blijft de hoofdmoot.
Veel nietszeggende plaatsen worden tot toeristisch hoogtepunt verheven. Een van die vreemde plaatsen die tot toeristische trekpleister is verheven is het “Hondenkerkhof“.Deze attractie sprak ons zo aan dat niemand de bus verliet en dat we maar snel doorreden. Jim, onze chauffeur, grapte dat we het hoogtepunt van de dag links lieten liggen.
We hadden nog één stop over die wat zou kunnen opleveren en dat was “Wave Rock“. Een rots in de vorm van een gigantische 15 meter hoge golf. Best leuk om te zien. Het is wel jammer dat ze in de jaren vijftig boven op de rots een betonnen muur van een meter hoog hebben gestort. Dit om het regenwater op te vangen en leiden naar een reservoir voor drinkwater.
Vanaf hier gingen we de oneindige leegte in. Mijn gedachten dwaalden af naar de leegte en de eenzaamheid die ik had ervaren een week of twee geleden. Het landschap veranderde ook weinig. De bush en velden vol graan wisselden elkaar af. Hier en daar doorsneden met een stuk laaggelegen land dat door het zout was aangetast. Er waren zo al duizenden hectaren goed akkerbouw land verloren gegaan. Het landschap veranderde zo weinig dat binnen een half uur negentig procent van de bus in diepe slaap was gedompeld. Eigenlijk werden ze alleen wakker voor een rookpauze en de toiletstop.
Tijdens één van die stops was alle aandacht gevestigd op een jong wicht uit “Texas USA”. Zij vond dat het tijd was om te gaan joggen. Dit in het midden van het grote onbekende. Na de stop op de afgesproken tijd zocht iedereen zijn plaats weer op in de bus en de koppen werden geteld. Niet iedereen was aan boord en ik had al het slechte voorgevoel dat het kind weg was. En ja hoor, ze was nog niet terug. Jim reed het dorp uit in de richting waarin ze was verdwenen. Geen jogger! Jim kon haar natuurlijk niet achterlaten en reed terug het dorp in. De meeste van ons begonnen nu zachtjes te klagen tegen hun buurman of buurvrouw. We moesten wachten tot ze weer terug was. Na ongeveer tien minuten kwam ze aangewandeld. Een Colgate lach vergezelt met een goedkoop excuus. Dit voorspelde weinig goeds.
De finale van het wereldkampioenschap rugby tussen Engeland en Australië ging helaas aan ons voorbij. We hadden dit graag live op de tv gezien. De drie uur tijdverschil met Sydney was in ons nadeel. We moesten het doen met de radio. Tot zo'n twee minuten voor tijd konden we naar het langzaam wegstervende radioverslag op de FM luisteren. Twee minuten voor het einde stond Engeland nog voor. We reden een aantal minuten met een ruisende radio, het signaal ging over onze hoofden heen. De meeste hoopten op een wonder. Toen de radio na ongeveer tien minuten weer een geluid produceerde dat we konden ontcijferen bleek dat de wedstrijd nog bezig was. Dit kon maar één ding betekenen en dat was dat het de Wallabies was gelukt om gelijk te maken, daarna hoorden we niets meer op de krakende radio. Op de parkeerplaats van ons hostel te horen kregen dat Engeland wereldkampioen was. 17-20, Australië was er dicht bij geweest om het huzarenstukje van vier jaar geleden te herhalen. We realiseerden ons dat we vanaf nu het tot in de oneindigheid aanhoren dat Engeland wereldkampioen is geweest.
Gelukkig hoefden we niet te koken na deze lange dag in de bus. Er stonden een paar grote ovenschalen lasagne voor ons klaar. Een kleine groep van ons maakte een salade voor bij het diner. De lasagne smaakte ons goed, samen met een paar boterhammen. Ik dronk voor het slapen gaan een paar biertjes die ik onderweg samen met Tobias had gekocht. Ik ging met een tevreden gevoel slapen. Een kleine 800 kilometer op de eerste dag. Ik ben erg benieuwd voor morgen.
