Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 602), zondag 29 januari 2023
Wat heb ik vannacht vast geslapen! Het komt zeker en vast omdat we nu nog maar weinig onzekerheden op ons pad hebben. Vandaag de laatste etappe van ruim 200 kilometer en dan zit onze korte motor trip er alweer op. Het laatste stuk weg zal niet gemakkelijk zijn omdat dat over snelweg 331 gaat. Heel voorzichtig zijn, meegaan met de verkeersstroom en gebruik maken van de windschaduw van vrachtwagens. In het kielzog van een vrachtwagen ben je veilig voor plotseling overstekende pick-up trucks en brommers met overspannen chauffeurs. Thaise mannen hebben kleine piemels en enorme ego’s. Die combinatie is een gevaar in het verkeer! En wanneer er dan ook nog een “falang” (buitenlander) in het geding is dan kan een Thaise man daar maar moeilijk mee leven.
Het grootste probleem van vandaag is het ontbreken van koffie in de ochtend! Ik kan me niet herinneren dat ik aan een dag ben begonnen zonder een paar koppen koffie. Er is geen 7-11 in heinde of wegen te bekennen. Ik heb beneden in de lobby van het hotel wel een frisdrankautomaat gezien maar niets dat op een koffie machine lijkt. We hebben twee mogelijkheden. We kunnen eerst terugrijden naar de hoofdweg en daar koffie kopen of gewoon de richtingen op de GPS volgen en bij de eerste winkel of benzinestation dat we tegenkomen koffie kopen. Wat is wijsheid?
Het wordt nog veel gekker! Op het moment dat ik de laatste rugzak op de bagagedrager heb bevestigd en druk ben met mijn helm komen er twee dames het hotel uit met in een handen een bekertje dat toch wel heel erg veel wegheeft van een koffiebeker. Ik ben enorm teleurgesteld in mezelf. Ik had beter moeten onderzoeken, gisterenavond. Mensen met diabetes die een lage bloedsuikerspiegel hebben kunnen niet zo goed meer denken en relativeren. Dom, dom, dom! Maar nu is het te laat!
We rijden en rijden! Het is niet zo fris als gisteren maar aangenaam is toch wel wat anders. Eindeloos verder zonder een benzinestation. Ik krijg ernstige bedenkingen want ik zou toch graag nog een paar liter benzine tanken. Ik kijk te vaak naar mijn zin naar het oranje controlelampje op de snelheidsmeter als teken dat ik nog voor ongeveer zestig kilometer brandstof in de tank heb. Voorlopig is het lampje nog steeds uit!
En dan is daar eindelijk op de hoek bij een belangrijk kruispunt van twee wegen een supermarkt van een keten waar ik nog nooit van heb gehoord. En ze hebben vers gezette koffie! Kost enkele bahtjes meer dan bij de 7-11 maar daar kijk ik niet tegenop!
We rijden een stukje verder langs de drukke snelweg totdat ik een rustige zijweg in het oog krijg en die meteen insla. Tussen de velden met cassave drinken we de vers gezette hete koffie en eten koude pizza als ontbijt. Een ontbijt voor kampioenen!Tijdens het ontbijt verteld Lyka mij dat mijn oude vertrouwde Garmin Oregon 400t niet doet wat ze van hem verwacht. Ik loop door verschillende instellingen en terg mijn geheugen. Ik weet het gewoon niet meer! Het is zo verschrikkelijk lang geleden dat ik met de Garmin in combinatie met mijn MacBook heb gewerkt. Ik kan het me gewoonweg niet meer herinneren. Laat ik het maar op mijn leeftijd gooien? Ouderdom komt met gebreken.
Gelukkig hebben we nog een andere optie voor de navigatie in de vorm van mijn iPhone 13 Pro Max. Het gaat Lyka ook goed af. Ik krijg de informatie die voor mij belangrijk is en ik denk onder het rijden diep na over een steun voor mijn iPhone op het stuur. Komt er een einde aan het tijdperk Garmin? De tijden veranderen nu eenmaal. Lyka merkt wel terecht op dat de iPhone in de zon te heet kan worden en dan gewoon zichzelf uitschakelt uit voorzorg.
We komen nu met elke kilometer dichterbij de bewoonde en geïndustrialiseerde wereld. Het wordt drukker en de weggebruikers steeds brutaler en gevaarlijker.
Niet veel verder komen we, voor mijn gevoel veel te vroeg, op de snelweg. Hier zijn de weggebruikers nog gekker! Ik vraag me een paar keer af wat we hier eigenlijk doen. In een verleden reden we hier direct na zonsopkomst zodat er niet zoveel verkeer was. In de toekomst gaan we dit soort wegen toch maar weer vermijden. Ik kom ogen te kort en moet heel geconcentreerd rijden. Mijn gedachten dwalen af. Ik herinner me plotseling dat je op Google Maps ook een route kan uitzetten die je dan naar je telefoon stuurt. Daar kunnen we in Maleisië mooi mee experimenteren!
Precies zoals verwacht arriveren we iets na twee uur bij het “Nakorn Siam Boutique Hotel”. De vrouw achter de receptie herkent me, en ik krijg meteen de keuze tussen enkele kamers. Ik zit graag hoog en zie dat kamer 602 ook beschikbaar is. Dat is de kamer waar we tijdens ons eerste bezoek met veel plezier hebben verbleven. De kamer ligt aan de schaduwzijde van het hotel en dat maakt dat het in de middag en avond heerlijk koel is. Wat een geluk!
Onze magen zijn leeg en die moeten snel worden gevuld! Gebakken rijst met een gebakken ei is voldoende voor een verlate lunch. Ik had geen zin om langs die verdomde snelweg te gaan zitten eten!We gaan lekker ontspannen en een beetje op bed rusten. Het was uiteindelijk in het begin een zeer aangename rit gevolgd door een jachtige rit over de snelweg. Dat gaat me dus niet in mijn koude kleren zitten en in de toekomst zal het me niet meer overkomen.
