Si Saket (Boonsiri Boutique Hotel) 411), maandag 23 januari 2023
Na twee dagen binnen te hebben gezeten en op bed te hebben gelegen ben ik er helemaal klaar mee. Dan buiten maar rochelen en hoesten! Ik voel geen koorts en de druk achter mijn ogen is ook helemaal verdwenen. Gelukkig vond Lyka het gisterenavond ook een goed idee om een dagtochtje te gaan maken. Met de trein welteverstaan. Het voordeel is dat je dan in ieder geval een duidelijk richtpunt heb van de (vermoedelijke) vertrektijden. Nog voor zeven uur zitten we aan de tosti’s en de koffie en ik voel me nog beter dan ik zelf ooit had kunnen verwachten.
Onze trein 141 Rapid vertrekt om 09:08 en zoals gewoonlijk zijn we ruim op tijd op het treinstation van Si Saket. Hier gebeurt altijd wel wat en is er van alles te zien dat in de komende jaren met de komst van de moderne treinen voorgoed geschiedenis zal zijn.
Deze keer reizen we met de 2e klasse, met ventilator, het kost een paar centen maar dan mag je wel op een zachte kunstlederen bank zitten. Voor 13 baht per persoon enkele reis (€ 0,37), zit je ruim een uur in de trein! Die reis gaat sneller dan je denkt. Buiten trekt het Thaise platteland als een toneelstuk aan je voorbij. Droge rijstvelden afgewisseld met suikerriet die geduldig wachten op de regentijd. Witte reigers vangen visjes en kikkers in ondiep water tussen de rijstvelden en enorme waterbuffels rollen in modderpoelen om van hun parasieten op de huid te worden verlost. Kleine vogels helpen de waterbuffels en verschaffen zich zo een eiwitrijke maaltijd.Bij aankomst in “Ubon Ratchathani”, meestal afgekort tot alleen “Ubon”, rent er een vrouw hysterisch schreeuwend door de trein en over het perron. Ik denk nog in mezelf: 'Kan het wat minder?’ Op weg naar het toilet, aan het einde van het perron, zie ik een boodschappentas onder de trein liggen en denk dat dat de oorzaak is van de hysterie. “Typisch Thais’, denk ik nog!
Dan zie ik een tiental meter verderop twee benen op het perron liggen! De perrons zijn in Thailand maar 30 centimeter hoog. Op het ballast en de dwarsliggers onder de trein ligt een gehavende romp van een oude man. Tenminste, zover ik in een flits kan zien. Ik heb genoeg, zo niet al teveel, gezien! Mijn hart zakt in mijn onderbuik en ik wordt overvallen door een gevoel van onmacht en medelijden. Ik kan niets betekenen voor het slachtoffer, dus loop ik snel door.
Een groep fotograferende en filmende toeschouwers omsluit het slachtoffer en wordt daarna door de spoorweg beambten uit elkaar gedreven. Ik heb zeker genoeg gezien en trek Lyka achter mij aan. Wat een drama aan het begin van deze dag. Het maakt me melancholiek. Ik besef weer eens hoe kwetsbaar het leven is en hoe snel er een onverwacht einde aan kan komen.
We laten het ongeval en slachtoffer voor wat het is en verlaten het perron door een gat in het gaas van het twee meter hoge hek. Op het moment dat ik deze foto maak van de locomotief voor het station van Ubon komen er twee ambulances met loeiende sirene’s aangereden. ‘Hulp is onderweg!’, denk ik nog. Ik grijp mijn amuletten en zeg een schietgebedje voor de man onder de trein. Baat het niet dan schaad het niet!Het treinstation van Ubon Ratchathani ligt twee kilometer buiten de stad. Waarom is voor iedereen een raadsel. De enige logische verklaring die ik kan bedenken is dat er een zijtak en een rivier tussen de stad en het station liggen. Deze ligging betekend dat er geen bruggen hoeven te worden gebouwd.
Thailand is al lang geen derde wereld land meer en staat op het punt om een eerste wereld land te worden. Overal kan je uitbundige straatkunst vinden die de buurt opvrolijkt. Het achterbuurt gevoel wordt hier steeds vaker met straatkunst bestreden. Geen lelijke graffity zoals overal in de westerse wereld.Ik kan het niet laten om deze foto te maken. Een tijdsbeeld met Covid-19 en het eenvoudige maar overheerlijke eten uit de Isaan. Na een rij van enorme bouwmarkten zien we de eerste tempel van de dag. Een Chinese tempel, dat is al van verre te zien!
Ik weet niet goed hoe en waar ik dit moet plaatsen maar de plaats heet “Worship Dharma Place Foundation”. Is het wel een echte tempel?
De rode lantaarns van het Chinese nieuwjaar hangen nog in de bomen. Het hoofdgebouw is uiterst kleurrijk en uitbundig versierd zoals we van Chinese tempels gewend zijn. We gaan even zitten in de schaduw om uit te rusten van de eerste kilometers wandelen van vandaag. Ik voel me goed maar ik heb ook het gevoel dat ik meer energie nodig heb om de meters te lopen dan normaal.
Er is geen levende ziel te bekennen in of om de tempel en ik ben van nature niet bescheiden. Een openstaande deur is voor mij als een geschreven uitnodiging. Ik ga naar binnen met Lyka in mijn kielzog. Ik kom in een grote hal en kijk eens goed rond. Op het eerste gezicht lijkt het of hier enkele dagen per week BINGO wordt gespeeld met al die kleurrijke nummers op de muur. Maar niet voor mij! Ik zie meteen waar het om gaat en maak met gemeend respect een diepe buiging naar de doden.Het is een muur voor urnen. Hier wordt de as opgeslagen van de overleden geliefden en ouders. Soms met een foto. Indrukwekkend. De rode zullen wel het duurste zijn!
Om de hoek is de showroom en voor minder dan € 200,- ben je koopman.
En dan staan we in de belangrijkste hal van het gebouw. Op onze blote voeten natuurlijk! Een Thaise jongen helpt ons in gebroken Engels een beeld te vormen van waar we naar staan te kijken. We weten nu dat het geen echte tempel is maar een plaats van rouw en respect. Dat is iets anders maar niet minder indrukwekkend.
Ik heb nog zeker tien foto’s niet geplaatst maar die zijn zichtbaar op mijn Flickr pagina. Het bezoek is een welkome onderbreking op weg naar de tempels in de stad.Eenmaal over de rivier vallen we van de ene verbazing in de andere verbazing. Ubon Ratchathani is uitgestorven! Er zijn opvallend weinig winkels open en een restaurant om wat te eten of te drinken is er gewoonweg niet. We kijken elkaar verbaasd aan. Ik zoek op mijn telefoon en vind een plaats genaamd “Ubon Plaza”. Nou, dat klinkt goed! Daar zullen we toch wel wat kunnen eten of drinken? Het eerder genoemde “Ubon Plaza” is zo indrukwekkend dat we er zonder er zelf erg in te hebben voorbij lopen.
Lyka vraagt: ‘Zijn we er nog niet?’
Ik kijk nog eens op mijn telefoon en kom tot de conclusie dat we er al voorbij zijn gelopen. We gaan dus weer terug. Wanneer we de “Ubon Plaza” hebben gevonden moeten we allebei hard lachen. We staan in een Thaise Blokker!
Onze magen knorren en nog steeds hebben we niets gezien waar we kunnen eten. Dit is nu officieel een noodgeval dus zoek ik op mijn telefoon naar 7-11. En wat schertst mijn verbazing? Er worden er slechts twee aangegeven op de kaart in een straal van enkele kilometers. Waar zijn we in hemelsnaam terecht gekomen? Aan het einde van de bewoonde wereld?
Halverwege de 7-11 en onze locatie is er nog een belangrijk monument. Het “Thung Sri Mueang”. We maken gelijk van de mogelijkheid gebruik om het te bezoeken want we weten niet zeker of we hier op de terugweg nog langs komen. Het monument is in ieder geval indrukwekkend en het doet me meteen denken aan het wasfestival dat ik in een ver verleden hier heb bezocht.
En dan is het happen in een magnetron maaltijd van de 7-11. Kip terriyaki voor Lyka en een Indiase kip Tikka voor mij. We gaan zitten in een bushalte aan de overkant van de straat. Het magnetron voedsel is niet eens zo slecht, maar het blijft wel vreemd dat we geen enkel restaurantje of straattentje kunnen vinden in Ubon Ratchathani.
We trekken verder naar “Wat Si Ubon Rattanaram” en houden steeds een oogje op de tijd. Onze trein terug gaat om 15:15 dus ik wil uiterst om kwart over twee richting het station gaan! Ik rust af en toe een beetje. Ik begin mijn benen en heupen te voelen.
Nog maar laatste een tempel! De heilige boom voor “Wat Supattanaram Worawihan” is indrukwekkender dan de tempel zelf!
Voor een moment gaan we naar binnen en genieten van de koele ruimte. Er is een speciaal altaar met een register ingericht voor de prinses van Thailand die erg ziek is. Wat er precies aan de hand is met de prinses is in nevelen gehuld, zoals alles wat er bij de koninklijke familie mis is.
Dan is het tijd om terug te gaan naar het station! Ik regel een Tuk-Tuk die ons voor 70 baht (€ 2,-) naar het station brengt. We zijn ruim op tijd en kunnen nu van onze rust genieten. Ik voel me weer zo goed dat het me niet eens meer opvalt dat ik gisteren nog ziek was. Allemaal erg positief dus.
Het wachten op trein 422 van 15:15 is begonnen. Een blikje frisdrank is snel gekocht en ik ga op zoek naar informatie over het ongeval van vanochtend. De spoorwegbeambte spreekt redelijk Engels en hij verteld me dat het waarschijnlijk allemaal wel mee is gevallen. Ik voel vreugde opwellen en grijp onbewust mijn amuletten en bedank de “Lord Buddha” voor haar hulp.
Daar is onze trein! De trein wordt gewassen terwijl we in de trein zitten te wachten. Dit is nu al een onvergetelijke dag in de Isaan. Dit is de essentie van het reizen. Ervaringen met het onbekende en het onverwachte.
Met de wind in mijn haren laat ik op de terugweg onze avonturen van vandaag nog maar een keer de revue passeren. Ik kan er gelukkig het mijne van vinden. Vreemde ervaringen en rare ontmoetingen. Ik neem het gedurfd besluit om morgen weer een excursie met de trein te gaan maken. Tegelijkertijd vraag ik me af of ik niet teveel hooi op mijn vork neem. Ach, we zien wel!
Terwijl ik van mijn ijskoude biertje op het balkon zit te genieten aanschouw ik een bijzondere constellatie. Een smalle maansikkel met rechts daarboven Venus en Saturnus die bijna in een lijn staan.
