Thailand: Jassenweer

Nang Rong (Phanomrungpuri Hotel) 215), woensdag 25 januari 2023

Het is dus weer erg fris op deze ochtend. Om iets voor half zeven wordt ik al wakker van het daglicht. Meteen de gordijnen open en alle lichten aan. Lyka is ook meteen wakker en zonder een woord te zeggen pakken we onze rugzakken voor de zoveelste keer.
Op de koelkast kijk in naar het Thaise schaakbord. Niet slecht voor een week met twee personen. Het is me opgevallen dat ik steeds minder ga drinken. Zal de wijsheid met de jaren toenemen of terugkeren? Lyka’s rugzak wordt met elke halte een beetje voller dus gaan we weer met een extra plastic tasje op pad.
We nemen uitgebreid afscheid van het meisje achter de receptie omdat we de volgende keer rechtstreeks willen boeken. Dat is een win/win situatie voor ons beiden, financieel gezien zeker. Ik weet ook zeker dat ik een onuitwisbare indruk heb achtergelaten, mijn hoed zullen ze niet snel vergeten. We zijn nog niet van het terrein af en de receptioniste komt achter ons aan gehold met 200 baht in haar handen. Lyka en ik zijn beiden vergeten dat ik borg had betaald voor de sleutel!
Na een groot kwartier wandelen nemen we plaats op de houten banken van het treinstation in Si Saket. Lyka houdt de rugzakken in de gaten terwijl ik de gebruikelijke tosti’s en koffie ga halen. Het is een schok! Uitgerekend deze 7-11 heeft geen fantastisch koffiezet apparaat waar verse bonenkoffie uit komt. Dus blijft er niets anders voor me over dan een beker Nescafé. Ik weet het, ik heb plechtig beloofd dat ik dat goedje nooit meer zou drinken maar nood breekt beloftes. Zonder koffie, of iets vloeibaars dat er op lijkt, start deze oude diesel niet in de ochtend!
De hete koffie dampt in de koude ochtendlucht. We zijn dik aangekleed en dat is moeilijk aan westerlingen uit te leggen die denken dat het in Thailand altijd warm is.
De zon klimt langzaam naar haar zenit en met elke minuut die verstrijkt wordt het aangenamer. Ik probeer de dag van vandaag langzaam en gedetailleerd in mijn hoofd te laten passeren. Er zijn meer onzekerheden in mijn berekeningen dan in die van de klimaatverandering. Ik laat het maar op me afkomen! Dat is uiteindelijk de beste en logische oplossing. Ik neem de koe bij de hoorns zodra die voor me staat!
Ik heb op het internet mooie stoelen in de trein gereserveerd, en betaald, in de tweede klasse met ventilator. Niet dat die ventilators nodig zijn want een frisse wind blaast door de hele trein van voor naar achter. Ook nieuw voor nu is dat de kaartjes niet meer worden geknipt maar gescand. Ze gaan met de tijd mee en alles wordt in gereedheid gebracht voor de nieuwe treinstructuur in Thailand. Ik laat de 3D streepjescode’s op mijn telefoon scannen en de conducteur, en ik ook, zijn beide gelukkig met het positieve resultaat. Hij knikt bevredigend dat alles in orde is.
Ik moet ook denken aan het nieuws van gisteren! Een artikel over de oude dieseltreinen in het nieuwe station van Bangkok. De rook kan niet weg! Bij elke vertrekkende trein worden de passagiers en de mensen op de perrons vergast. Die foto’s lieten niets aan je fantasie over. De verantwoordelijke minister heeft meteen verklaard dat de ventilatie zal worden aangepast en de motoren van de oude treinen worden gereviseerd.
En daar is dan na twee en een half uur treinen Buriram! Het gaat precies zoals ik had gehoopt. Na een wandeling van een kilometer of twee zijn we op het busstation van Buriram en enkele minuten na aankomst heb ik al vier kaartjes voor een minibusje gekocht naar Nang Rong. Vier kaartjes? Ja, voor 44 baht (€ 1,25) per zitplaats ga je niet tobben. Twee zitplaatsen per persoon, een voor jouw en een voor je rugzak!
Comfortabel reizen in Thailand! Ik weet de weg in Nang Rong dus weet ik waar we moeten uitstappen. In het Thai legt ik aan de chauffeur uit waar we de minibus willen verlaten. Hij begrijpt me nog ook! Precies op de plaats waar ik heb gedacht staan we in de warme ochtendzon. Het is nog erg vroeg en misschien kan ik plan-B in werking laten treden! Dat houdt in dat ik vanmiddag al mijn motor ga ophalen en naar de motorwinkel kan brengen om tot leven te worden gewekt.
Na een stevige wandeling van opnieuw een kleine twee kilometer staan we voor ons hotel voor de komende drie nachten. We zijn onder de indruk. Soms heb je zo maar een parel van een hotel voor een ongelofelijke lage prijs op het internet.
Helaas is onze kamer nog niet gereed en moeten we twintig minuten wachten. Kamer 215 is een mondopener. Een luxe kamer met een mooi balkon. We gaan ons hier zeker thuis voelen. Het was het wachten dubbel en dwars waard!
Laten we ook maar meteen het restaurant proberen voor de lunch! Een club-sandwich is altijd een goede graadmeter voor een restaurant. Wanneer de club-sandwich brandhout is dan probeer ik niet eens meer een ander gerecht.
Deze club-sandwich smaakt nog beter dan dat ze er uitziet! Gewoonweg heerlijk en genoeg voor ons samen. Wij zijn niet (meer) van die grote eters!
Plan-B dus! De motorwinkel is snel gevonden en ik wordt zelfs herkend. Ze weten dat ik een vriend van Peter ben. Ik leg het hele geval, met behulp van foto’s, uit aan Nok, de vrouw in de motorzaak die goed Engels spreekt, en haar man voegt zich ook bij ons.
Zodra het duidelijk is wat mijn bedoeling is gaan we op pad naar de moeder van Nueng die weet dat ik een dezer dagen de motor, een een doos, kom ophalen. Er is toch ook verwarring! De twee monteurs zijn samen vertrokken zonder mij en de sleutels van de motor. Achterop bij de zoon van de eigenaar van de motorzaak gaan we samen richting het “Smile Home Resort”.
De monteurs en de moeder zijn blij om ons te zien. De doos staat al klaar en buiten het zicht van de vreemde geef ik de moeder 1.000 baht als dank voor het stallen en oppassen op mijn motor. De motor komt onder het huis vandaan en is er slechter aan toe dan ik heb verwacht. De remmen werken niet meer, ze zitten gelukkig niet vast, en de voorband is leeg.
Laat ik mijn schatje, bijna vijftien jaar oud, eerst maar eens wassen! Moeders lacht wanneer ze ziet met hoeveel plezier ik de motor, zo goed als mogelijk, schoonmaak met alleen een straal water en mijn handen. Wanneer de motor schoon genoeg is naar mijn zin wordt ze door de twee monteurs naar de winkel geduwd. Op de Thaise manier welteverstaan. Een monteur, op mijn motor, wordt door de andere monteur, op zijn motor, met de voet tegen het uiteinde van de uitlaat voort geduwd. Hachelijk en gevaarlijk in Nederland, normaal in Thailand!
Drie monteurs duiken op het monster dat lang niet heeft gebruld. Als eerste gaan de remsystemen er af en worden grondig schoongemaakt. Er zijn enkele nieuwe onderdelen nodig en dan begint het spel van: niet op voorraad, oude motor dus onderdelen moeilijk te verkrijgen, moet worden besteld, dat duurt lang, et cetera. Ik ken het spel en speel het even mee totdat ik zeg dat ik maar twee dagen heb.
Dat is even schrikken! Plotseling is alles mogelijk bij en met bevriende Honda dealers. Nu dat probleem is opgelost liggen er weinig problemen meer in het verschiet. De carburateur gaat er af en wordt helemaal uit elkaar genomen en gereinigd. De achterrem werkt weer maar de voorrem geeft meer problemen dan verwacht.
En dan, na ruim twee uur werk, wordt het monster tot leven gewekt! Alsof het monster van Frankenstein grommend tot leven komt: ‘It’s alive, it’s alive!’
Mijn taak voor morgen zit er vandaag al op! Ik ben meer dan tevreden over deze vruchtbare dag. Toch, morgen moet de motor worden gekeurd van de belasting en verzekering. Voor minder dan drie euro neemt de motorwinkel me die taak uit handen. Daar ben ik blij mee want dan hoef ik zelf niet met die mensen in discussie of de motor wel of niet goed is. Ik krijg een voorlopige rekening te zien en ik kan niet zeggen dat die tegenvalt. Dus ook dat is een positieve ontwikkeling! Ik beloof dat ik morgenvroeg weer terug kom en nog voor vijf uur nemen we afscheid.
Een half uurtje later zit ik te mijmeren over deze productieve woensdag in de Isaan. De koude Leo smaakt me uitstekend en ook Lyka heeft een fijne middag gehad. We maken plannen voor vanavond en de komende dagen. We besluiten om onszelf deze keer maar in luxe onder te dompelen. Dat mag wel een keer, we hebben het verdiend!
Aan het zwembad, onder een romantische verlichting, laven we ons aan een heerlijke Thaise maaltijd. De kwaliteit is meer dan goed en dat laat ons meteen besluiten om de resterende avondmaaltijden ook maar hier in het “212 Restaurant” te gebruiken. Onze dag zit er op en voldaan trekken we ons terug in de luxe kamer. We kijken nog wat TV-programma’s op de iPad en de MacBook en sluiten rond tien uur onze ogen. Morgen is een rustige dag, dat hebben we ook wel verdiend. Verder zijn we blij dat mijn nare hoesten ook bijna helemaal is verdwenen. Ik ben weer bijna de oude!