Si Saket (Boonsiri Boutique Hotel) 411), woensdag 18 januari 2023
Sinds maandag hebben we een nieuw ontbijt ritueel.
Het Thaise krentenbrood is in de 7-11 vervangen door gesneden krentenbollen maar die smaken er niets minder om! Krentenbollen met oude kaas zijn altijd een favoriet van me geweest. Net als een eeuwigheid geleden het zware zuurdesem notenbrood met oude kaas en honing van Henke van Zwol.Kwart voor vijf is een duivels tijdstip om tijdens je vakantie uit je bed te komen. Maar wij zijn niet op vakantie, wij zijn op reis en vandaag hebben we een verplaatsing die vroeg opstaan vereist. Het is niet anders en ‘wat moet, dat moet!’ Gisterenavond hebben we al de meeste spullen ingepakt en enkele voorbereidingen voor ons vertrek getroffen. Lyka kan nog heel even blijven liggen terwijl ik naar de 7-11 ga voor de voor mij onmisbare beker koffie.
Eenmaal terug in de kamer maak ik mijn vrouw wakker en met de nauwkeurigheid van een militaire operatie verdwijnt alles, op de juiste plaats, in mijn rugzak. Nadat ik twee keer de kamer, en badkamer, heb geïnspecteerd stuur ik Lyka voor de laatste inspectie. Ook die bevestigd dat we alles hebben. Check, check en cross-check heette dat toen ik nog in het leger zat. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het iets over half zes is, een mooie tijd. Alles verloopt naar wens. Vandaag, met mijn volle bepakking, neem ik voor de afwisseling wel de lift vanaf de zesde verdieping naar de begane grond.
De nachtwacht staat al op me te wachten om de sleutel in ontvangst te nemen en mij de 300 baht borg terug te betalen voor de sleutelkaart. Ik neem uitgebreid afscheid van hem en precies op dat moment verschijnt er een zilverkleurige Toyota voor de ingang van het hotel. Het kan niet anders dat dat onze taxi is. Precies op tijd!
Ik wil nog maar een keer vermeldden dat de taxiservice van Narin in een woord “geweldig” is. Mocht je ooit vervoer nodig hebben in Thailand neem dan contact met Narin op!
Zoals gebruikelijk in Thailand is het stervenskoud in de taxi. De chauffeur zelf draagt een dikke sweater terwijl wij in dunne katoenen kleding gestoken zijn. Ik denk nog een moment om er over te klagen bij de chauffeur maar uiteindelijk laat is het maar voor wat het is. Ik heb geen zin om deze lange dag met een probleem te beginnen. Ik sip van mijn warme koffie en kijk naar buiten hoe enorm veranderd Thailand is.
Ook aan de zuidzijde van Bangkok, langs de “Bang Na Expressway”, is er heel veel bijgebouwd. Thailand is klaar voor de wereldwijde depressie! En daarmee bedoel ik eigenlijk dat Thailand die depressie niet zo hard gaat voelen als Europa. Hier is geen CO2 en stikstof. Hier tellen alleen het eigen volk en Amerikaanse dollars, bij voorkeur in grote stapels.
Na 145 kilometer en ruim drie uur staan we in de vertrekhal van een architectonisch juweel in Bangkok. Het majestueuze ”Hua Lamphong Treinstation”. Het is op 25 juni 1916, dus bijna 107 jaar geleden geopend. Ik sta met mijn mond een klein stukje open om me heen te kijken. De meeste winkeltjes zijn al gesloten en de meeste verkopers verhuisd. Ik zie overal herinneringen om me heen, met veel verschillende mensen waar er enkele ook al niet meer onder ons zijn.Ik denk daar de laatste tijd veel aan, mijn laatste ademtocht. “Le Grand Départ!” Wanneer zou die komen, hoeveel geld zal ik nog op de bank hebben? Ben ik te zuinig geweest in mijn aardse leven? Had ik nog meer werelden kunnen zien en ontdekken? Wat gebeurt er met al die spullen die mij dierbaar zijn? Hoe moet ik zelf in de nabije toekomst omgaan met spullen die me dierbaar zijn of misschien alleen maar dierbaar lijken?
Brahma, Vishnu en Shiva intrigeren me steeds meer. Ik moet me daar maar eens in gaan verdiepen. Mijn bezoek aan Nepal heeft mijn leven al in een andere richting gestuurd. Misschien moet ik maar weer eens naar India gaan! Die gevoelens doe ik wel in een ander verhaal uit de doeken!
Ik heb me voorgenomen om enkele, dus bewust niet te veel, sfeer foto’s te maken. Het is vandaag namelijk officieel de laatste dag dat er vanaf hier treinen vertrekken naar alle uithoeken van Thailand. Morgen wordt het nieuwe “Bang Sue Grand Station” in gebruik genomen. Vandaar de titel van dit verhaal. Een enorme transport tempel waar treinen, stadsbussen en intercity bussen bij elkaar komen. Ik krijg een brok in mijn keel en pik met mijn wijsvinger een traantje weg. In 1999 stond ik hier voor het eerst in de rij voor een plaatsbewijs.
Zoals veel mannen heb ik een zwakte voor spoor en treinen. Zelf heb ik in een ver verleden zelfs vijf jaar aan het spoor gewerkt. Het fascineert me nog steeds en ik kijk altijd even of ik geen gevaarlijke gebreken aan de rails kan ontdekken. Een tik die ik nooit meer kwijt raak.
Om precies acht uur ’s ochtends stopt de wereld in Thailand! Iedereen stopt met wat hij aan het doen is en staat stil wanneer het volkslied wordt gespeeld. Een eerbetoon aan het moederland en aan de koning van Thailand.Ik wil hier geen politieke lading aan geven want dan voelen de WOKE-sneeuwvlokjes zich weer onprettig. Ik durf het hard op te zeggen, want volgens het Kaagmens, het mens is 100% zeker genderneutraal, van D(ictatuur)66 en GroenLinks ben ik een zure rechts-extremistische oude man. Dan mag het wel, ondanks dat een zwart schaap niet WOKE is is het in dit geval wel welkom! ;)
In elk Nederlands klaslokaal een Nederlandse vlag en een foto van de koning aan de muur. Voor de aanvang van de lessen het Wilhelmus!
Dan de treinen! Ik kan niets zeggen over het land van herkomst of fabrikant maar ze zijn allemaal diesel-elektrisch en dat zware geronk met de dikke zwarte rookpluimen maakt altijd wat in me los. Je voelt de zuigers in de cilinders en in je maag heen en weer gaan. Jammer dat de kinderen in Nederland dit nooit meer aan de levende lijve zullen voelen. Daar kan geen filmpje op de tablet op de sofa tegen op!
Ik maak nog een iconische foto van mijn Lyka. Een rugzakartiest tegen wil en dank maar gelukkig ziet ze ook wel het nut ervan in. De drie koningen van Thailand boven de uitgangen naar de perrons. Twee zijn er ondertussen heilig en die derde zal hard moeten werken om het respect van de Thaise bevolking te kunnen verdienen.
Dan begint het wachten op trein 71 die ons in acht en een half uur naar Si Saket zal brengen. Negen minuten voor het geplande vertrek rolt de Zuid-Koreaanse, of Japanse, trein het station binnen. De trein is leeg dus we kunnen meteen naar onze stoelen.En nu wordt het lachen! Zoals altijd bij elk vertrek van een bus of een trein hebben de passagiers moeite om hun plaatsbewijs te begrijpen. In Thailand heeft iedere reiziger een aangewezen zitplaats en de wagons hebben een eigen nummer. Er worden dus geen zitplaatsen verkocht die er niet zijn, net als in Nederland! De stoelendans is nog volop in beweging wanneer de trein in beweging komt en voor ons begint nu de lange zit, op harde banken. Ik schuif het raam open om de rijwind me wat af te laten koelen.
De twee buitenlanders die dom spelen moeten er uiteindelijk ook aan geloven. De conducteur maakt ze duidelijk dat ze staanplaatsen hebben en de twee Thai zitplaatsen. Het eerste stukje naar Ayuthaya is nu eenmaal altijd zo!
De militaire regering van Thailand heeft enkele jaren geleden ervoor gekozen om de infrastructuur van het tweede wereld land grondig te vernieuwen. De generaals, niet democratisch gekozen, zijn daarvoor in zee gegaan met de grootmacht: China. Ook niet erg democratisch! Maar is het verbazingwekkend dat niet alleen de democratie goed werkt?Er worden hier zonder enig overleg of tussenkomst van publieke politieke partijen spoorlijnen aangelegd waar “Green Deal Frans” helemaal opgewonden van zou worden. Een dictatuur heeft dan ook haar voordelen? Ik mag dat zeggen. Ik ben hier. In Nederland de democratie bekritiseren staat gelijk aan je sociale doodvonnis! Maar ja, Generaals en Chinezen kennen geen CO2 en stikstof. Die willen alleen vooruitgang zonder een rem erop!
Een bericht van Rijkswaterstaat dat meer van de helft van de bruggen, kunstwerken en viaducten in Nederland op korte termijn moet worden vervangen of ingrijpend gerenoveerd maar dat er geen geld voor is. Het doet mij denken aan een democratisch derde wereld land waar oude mensen ’s avonds in hun eigen ontlasting moeten slapen en er hele groepen van de bevolking in de kou zit en niets te eten hebben!
De trein in Thailand, het blijft lachen. Met 60 Km/u door het saaie landschap. Het oneindige kedeng, kedeng, van de stokoude wagons op het nog oudere spoor. Maar ook dit romantische reizen zal over enkele jaren zijn verdwenen en razen supersnelle Chinese treinen over de nieuwe sporen. Ik kan me gelukkig prijzen dat ik dit allemaal met mijn eigen ogen heb gezien en meegemaakt.
Een eenzame Boeddha op het platteland breekt het monotone beeld van de oneindige rijstvelden. Boeren worden hier nog gewaardeerd omdat ze het volk voeden. In de trein gebeurd er maar weinig. Ook de hele kudde verkopers van voedsel en koele dranken is opgedroogd. Hun korte bezoek is zo dun geworden dat de schoonmaker van de trein die taak erbij heeft genomen. Ja, u leest het goed! In Thailand heeft elke trein een eigen schoonmaker die elk uur zijn ronde door de trein maakt. Hij haalt de rotzooi op, maakt de toiletten schoon en dweilt af en toe de vloer van de wagons. Een werkwijze die de dikbetaalde managers van de Nederlandse Spoorwegen in Nederland te duur vinden!
Wanneer er eindelijk na vijf uur reizen een verkoopster met maaltijden langskomt kijken we elkaar bedenkelijk aan. Een handvol doorzichtige bakjes met een elastiekje er om. Maar hebben we een keuze? We delen het bakje gebakken noedels samen dat gewoon niet slecht maar ook niet bijster goed is. Het vult, dat telt! De volgende verkoopster heeft nog Ba Pao in de aanbieding en die gaan ook allebei naar binnen! We zijn gevuld en we redden het wel tot Si Saket.
Het verbaasd ons dat de machinist van de trein de ruim vijf en twintig minuten vertraging aan het einde van onze reis nog heeft ingelopen. Er zijn nog maar enkele minuten van over zodat we bijna op de geplande tijd bij het “Boonsiri Boutique Hotel” arriveren.
Helaas is onze gebruikelijke kamer 413 niet beschikbaar dus kiezen we voor de kamer er naast. Hebben we wat te klagen voor ongeveer elf euro per nacht? We zijn blij dat we in een stuk en goed geluimd na ongeveer 665 kilometer zijn gearriveerd. Na dertien en een half uur zitten hebben we wel houten konten!Lyka heeft nog voldoende energie om naar de avondmarkt te gaan. Ik voel me wat minder. Ik heb vanaf het middaguur zitten hoesten en dat hoesten ging steeds moeilijker! Ik voel een koorts opkomen. Koude rillingen rollen af en toe over mijn lichaam. Toch geef ik aan Lyka’s wensen toe, ik moet proberen om wat gezonds te eten om deze zware keelontsteking te bestrijden.
Op de avondmarkt, naast het treinstation, lopen we geheel onverwacht ook nog Jan tegen het lijf. Ik voel de koorts hoger worden en mijn appetijt recht evenredig afnemen. Ik heb zelfs geen zin in een biertje! Ik stuur Lyka met wat geld op pad om eten te kopen. Het resultaat mag er zijn voor vier euro! De geur van de Thaise gerechten maakt dat er wat water in mijn mond loopt. Ik krijg een lichte trek. Lyka voert me af en toe een hapje totdat mijn lijf zegt dat het voldoende is. Twee slokjes bier vanavond, meer niet, ik moet van die keelontsteking af die ik al sinds de Filipijnen bij me draag. Een pakje Tiffy, Thaise paracetamol met een extra toevoeging, moet me de nacht door slepen. Morgen hebben we een relatief rustige dag dus hoop ik weer een beetje fit te zijn.
